Into the Dead: Our Darkest Days

God weet dat er tal van zombiespellen van alle soorten zijn, maar op de een of andere manier blijven ze ons niet alleen fascineren, maar zijn ze duidelijk effectief in het bieden van een kader voor goede verhalen. In de wereld van games hebben ze talloze keren bewezen dat ze ook een spannende spelstructuur creëren, en dit geldt ook in Into the Dead: Our Darkest Days.

Het is vermeldenswaard dat onze indrukken zijn gebaseerd op een Early Access-build, en als zodanig zullen we in de toekomst terugkeren om de volledige lancering en eventuele zinvolle verbeteringen te verkennen.

Veel van de aspecten waaruit Into the Dead: Our Darkest Days bestaat, zijn al eerder gezien, maar zo geremixt dat ze een vrij effectieve zombie-ervaring vormen zonder ruimte voor grote verrassingen. Maar door effectieve gameplay, nogal scherpe graphics en een focus op overleven, krijgt Into the Dead de nodige diepgang waarvan je in eerste instantie denkt dat die ontbreekt.

Into the Dead is een 2D side-scroller waarin je een paar overlevenden kiest om de ruggengraat te vormen van je eigen soort kolonie, die zich in de loop van de tijd geleidelijk uitbreidt. Vastzitten in Walton, Texas, een fictieve stad die volledig is gesloten nadat de zombie-epidemie toesloeg, is het aan jou om je basis te onderhouden, in de basisbehoeften van je overlevenden te voorzien terwijl je specifieke doelen in Walton verkent om middelen te verzamelen, wapens te vinden en een levensstandaard te behouden terwijl je op zoek bent naar een uitweg.

Om te beginnen, zoals ik al zei, kies je slechts twee overlevenden, waarbij het in de basis zinvol is om er één thuis te houden, bijvoorbeeld om te herstellen of om barricades te onderhouden, of om een soort gecentraliseerde upgrade uit te voeren. De andere selecteert een doelwit in Walton, uit een constant groeiende kaart, om grondstoffen te verkennen en te plunderen. Into the Dead is grafisch een verrassend gedetailleerd spel, en of het nu gaat om de zwakke lichtkegel van je zaklamp in de anders ondoordringbare duisternis van een verlaten tankstation, of het stof dat in de lucht hangt wanneer je een zombie op de verdieping boven je ziet bewegen, Into the Dead haalt alles uit de kast om een meeslepende ervaring te creëren, En het werkt.

In de momentopname zijn er ook bekende maar effectieve gameplay-modellen. Er is een eenvoudig stealth-model dat het mogelijk maakt om in bepaalde situaties direct te doden, er is een rudimentair maar effectief crafting-model waarbij je duidelijk veel te weinig inventarisruimte hebt om alles mee te nemen wat je mee terug wilt nemen, maar dat allemaal kan worden gebruikt voor zinvolle upgrades voor je basis, en daadwerkelijke gevechten omvatten zelden meer dan getimede slagen met een knuppel, een gitaar, of wat je ook maar vindt. Het is echter de moeite waard om te zeggen dat met name het gevecht genoeg gewicht heeft dat het gevaarlijk genoeg is voor je personages (die permanent sterven) om het elke keer spannend te maken.

Het probleem is dat al deze afzonderlijke systemen weliswaar werken, maar dat herhaling relatief snel begint. Het 2D-perspectief en de basisopbouw zijn ontleend aan This War of Mine, het concept van ernstige gevolgen voor de individuele overlevende als er zich een probleem voordoet, komt van State of Decay, en de hele zombie-epidemie is zo'n bekend motief dat er heel weinig ruimte is voor echte verrassingen. Natuurlijk breid je je mogelijkheden uit naarmate er meer overlevenden arriveren, en ontwikkelaar PikPok moet worden geprezen om hun relatief open maar subtiele manier om geleidelijk manieren te ontdekken om aan Walton te ontsnappen. Elke keer dat Hector de barricades herbouwt en je ontsnapt met genoeg ducttape, vloerplanken en schroeven om nog een dag te overleven, realiseer je je echter dat er in de huidige versie van Into the Dead: Our Darkest Days gewoon niet veel meer is.

Het is niet zo dat het spel functies mist, maar de manier waarop de lus momenteel is opgebouwd, je wordt zo blootgesteld aan de verschillende aspecten van deze lus dat het snel vermoeiend wordt. Natuurlijk, wanneer de kernelementen zoals het vechtsysteem, het upgradepad en zelfs de overlevingsmechanica op het moment van schrijven behoorlijk nauwkeurig zijn afgestemd, is het gemakkelijk om Into the Dead aan te bevelen aan zombie-enthousiastelingen. Het is goed geconstrueerd, je kunt er niet omheen, maar misschien is het het gebrek aan directere verhalen dat je het gevoel geeft dat je in het duister tast en dat herhaling daardoor sneller begint, en dat doet afbreuk aan wat anders best leuk is.

Zoals het er nu uitziet, is Into the Dead: Our Darkest Days een fantastische basis voor PikPok om op voort te bouwen, en hoewel de huidige lus voor mij eentonig werd, vooral zonder een verhalend kader om naar te verwijzen, anders dan de verhalen die ik zelf heb gemaakt, respecteer ik het enorm.