IT: Welcome to Derry

Hoewel je zeker kunt discussiëren over hoe goed regisseur Andy Muschietti er een paar jaar geleden in slaagde om de enorm succesvolle It -films tot bloei te brengen, ondanks een paar kleine problemen, met name in het tweede en laatste hoofdstuk van de bewerking van de iconische roman van Stephen King, geloof ik dat ze nog steeds staan als robuuste, moderne horrorfilms. In feite zijn het lichtende voorbeelden van hoe bepaalde horrorfilms een consistente, hoge kwaliteitsstandaard behouden, zelfs als de budgetten hoog waren.

Om dezelfde redenen ben ik een beetje nerveus geweest over Welcome to Derry, dat in eerste instantie een zinloze uitbreiding van het universum leek, ontworpen om een bioscoopsucces tot het economische breekpunt te rekken. Maar toen kwam Muschietti zelf aan boord als regisseur, en Bill Skarsgaard voegde zich bij de cast, en begon er een sprankje hoop te ontkiemen, want misschien zou dit niet zo cynisch blijken te zijn als het in eerste instantie leek?

Ik ben hier vandaag om je te vertellen dat, hoewel er een aantal punten zijn waarop Welcome to Derry niet helemaal voldoet aan de twee films die als verhalende basis dienen voor dit prequel-verhaal, er veel, veel meer zijn waar je echt kunt voelen dat Muschietti dit universum kent en beheerst en precies weet hoe hij een effectief horrorverhaal moet maken met enkele van de meest huiveringwekkende, brute en effectieve sequenties die ik ooit in een televisieserie heb gezien.

Muschietti zat misschien achter de misstap die The Flash was, maar door middel van Mama, It en It: Chapter Two heeft hij keer op keer laten zien dat hij een talent heeft voor het horrorgenre, en het is duidelijk vanaf de allereerste angstaanjagende intro-sequentie dat Welcome to Derry is gestructureerd zoals het is omdat er ervaring achter de camera zit. Net als in beide films zijn individuele horrorvignetten verweven in een breder verhaal, dat narratief wordt verklaard door het feit dat het kwaad dat in Derry woont, zich voedt met angst voordat het uiteindelijk zijn slachtoffer verteert. We maken kennis met een nieuwe bende kinderen, alleen deze keer 27 jaar voor de gebeurtenissen van de eerste film, die opnieuw tot doel hebben zichzelf en elkaar te onderzoeken, op te lossen en uiteindelijk te redden van het woeste kwaad waarvan we al weten dat het de naam "Het" draagt, maar dat vaak de vorm aanneemt van de clown Pennywise, opnieuw gespeeld door Skarsgaard.

Omdat we in de jaren 1960 zijn, speelt systematisch racisme in Maine een iets grotere rol, maar over het algemeen is het gewoon een andere manier waarop It net zo goed gaat over de deconstructie van het Amerikaanse idyllische 'kleine stadje' als over een kwaadaardige clown die kinderen eet. De films, en de roman, pakken ook kwesties als pesten aan om de illusie van de barricades rond normatief gedrag te doorbreken, en het is alleen maar passend dat het alleen de kinderen zijn, de onschuldigen, die al dit onrecht ervaren, terwijl de volwassenen, die zelf helpen de illusie te creëren en in stand te houden, niet zo kwetsbaar of bewust zijn.

Welcome to Derry gaat dus, net als de films ervoor, over de kinderen, en hoewel ze hier in grote lijnen hun doel bereiken, zijn ze niet zo overtuigend als de geliefde "Losers Club" bestaande uit onder andere Jaeden Martell, Finn Wolfhard, Jack Dylan Grazer, Sophia Lillis en Wyatt Olef. Een deel van de vertelling hapert, een deel van de emotionele 'inzet' wordt dubbelzinnig getelegrafeerd, en het script loopt soms ook op doodlopende wegen, waar de enige uitweg overdramatisering of clichés lijkt te zijn.

Dat gezegd hebbende, slaagt Welcome to Derry erin om in grote lijnen een effectief verhaal te vertellen, ook al denken degenen die denken dat het mysterie rond "It" cruciaal is voor de effectiviteit ervan, kunnen het gevoel hebben dat de serie het onderzoek naar en de uitleg van het bestaan ervan een beetje banaal maakt. Dat gezegd hebbende, de spanning blijft de hele tijd behouden, ook al weten we dat de poging om Pennywise te verslaan zal mislukken, althans gedeeltelijk, aangezien hij daarna meerdere keren terugkeert, wat iets zegt over hoe ver goed vakmanschap je kan brengen.

De vignetten die ik eerder noemde, behoren gewoon tot de wildste, meest grensverleggende en huiveringwekkende films die ik ooit heb gezien, en zetten zelfs de It films serieus te schande in termen van inventiviteit en technisch vernuft. Natuurlijk kunnen ze een beetje ver tussen elkaar liggen, maar ze vormen natuurlijk het grootste deel van de enge scènes van de film. Ze werken niet allemaal even goed - een fietstocht door een begraafplaats heeft op een slechte manier een beetje een Goonies sfeer - maar de meeste duren 5-7 minuten en zijn zo intens dat mijn vriendin en ik blikken moesten uitwisselen in puur ongeloof dat Muschietti en zijn gezelschap hiermee wegkwamen. Geloof me als ik zeg dat Welcome to Derry niet voor bangeriken is, en zelfs de recente Alien: Earth -serie doet lijken op een PG-13.

Er is een ietwat irritante "gloed" in het beeld, wat waarschijnlijk een stilistische keuze is om de trends van die tijd weer te geven, maar het laat de serie er goedkoper uitzien dan het in werkelijkheid is, en ik had liever een iets meer mat beeld in het algemeen gehad, en zoals ik al zei, er zijn een paar effectenscènes die een beetje uit elkaar vallen. Maar over het algemeen, met zijn solide tempo, echt enge en innovatieve horrorsequenties en een sterke verhalende kern over isolatie, onschuld en het verval en de angst die op de loer liggen achter onze geconstrueerde gevels, trekken Muschietti en zijn gezelschap ongelooflijk goed uit wat een voor de hand liggende flop had kunnen zijn.