Het is zo duidelijk als ik naar een film van Paul Thomas Anderson kijk dat de regisseur, achter geliefde drama's als Punch-Drunk Love, Boogie Nights en Magnolia, zich tijdens het maken van deze film volledig verloor in het acteerwerk van Joaquin Phoenix. Want Anderson verliest meerdere keren de focus en de regisseur wordt passiever, in plaats daarvan vertrouwt hij volledig op de prestaties van zijn hoofdrolspeler om het verhaal vooruit te stuwen in plaats van op het verhaal zelf, wat even fascinerend als frustrerend is. Ik ben niet bijzonder dol op The Master, aangezien het een van de zwakste films van Anderson is, maar ik ben altijd belachelijk onder de indruk van de prestaties van Phoenix.
Hij werd genomineerd voor de Best Actor Oscar voor zijn optreden als Johnny Cash en eerlijk gezegd had hij deze moeten winnen. Want het is een portret gedrenkt in charisma en menselijkheid dat Mr. Phoenix hier biedt en hij slaagt erin de inherente duisternis over te brengen die Cash met zich meedroeg, met kleine, krachtige middelen. Strak en stijlvol met ontzettend veel intensiteit.
Good Will Hunting De pijnlijk vergeten klassieker van regisseur Gus Van Sant uit 2018 van regisseur Gus Van Sant is een hilarisch, tragisch en fascinerend verhaal waarin Phoenix alles en iedereen de broek uitspeelt. Phoenix slaagt erin, zoals hij zo vaak doet, om zijn personages tot leven te brengen en vooral om ze voldoende menselijkheid en kwetsbaarheid te injecteren om zelfs de donkerste tragedies kijkbaar en betoverend te maken. Dus, hier is een film waarvan ik denk dat hij helemaal niet zou hebben gewerkt zonder Phoenix.
Wanneer Phoenix van tempo verandert, doet hij dat met wraak en heeft hij ons herhaaldelijk abrupte veranderingen aangeboden tussen zulke verschillende filmpersonages dat het soms moeilijk te accepteren is dat het eigenlijk dezelfde acteur is achter alle rollen. Dit was het geval voor mezelf toen ik voor het eerst door het heerlijk warme en kijkbare Her keek, waarin Phoenix teder, vriendelijk, zorgzaam en delicaat eenzaam speelt met een soort beminnelijke kwetsbaarheid die de film frame voor frame voortstuwde.
Toen Heath Ledger ons betoverde als de Batman-aartsschurk Joker, voelde het in veel opzichten alsof geen enkele andere acteur ooit het personage op zich zou kunnen nemen en zelfs maar de helft zou kunnen waarmaken van wat Ledger bood. Zo goed was hij. Maar we dachten allemaal verkeerd, want er zou een speciale heer met de naam Phoenix nodig zijn om Ledger's interpretatie van de rol te overtreffen, wat gebeurde in The Hangover regisseur Todd Phillips' absoluut furieus goed gemaakte karakterstudie Joker. Phoenix portretteert de tragische, psychotische, onvoorspelbaar gevaarlijke Arthur Fleck met een aanwezigheid en dynamiek die hem betoverde en voor één keer de Academy afvinkte en hem een prijs gaf voor deze onvergetelijke rol.