Koira

Videogames zijn ontworpen als een vorm van entertainment, maar ze kunnen ook emotionele en betoverende verhalen vertellen. De mensen van Studio Tolima hebben dit willen verkennen in hun nieuwste indie-avontuur, Koira, een kort en artistiek verhaal dat een bosgeest volgt die een verloren jonge puppy tegenkomt en merkt dat hij de beschermfiguur wordt van dit lieve en pure wezen, en het in veiligheid brengt door een wereld in de greep van door de mensheid veroorzaakte verschrikkingen. Het is een verhaal dat de impact op het milieu en de wreedheid van de menselijke natuur onderzoekt, en dat alles door middel van handgetekende kunstwerken en zeer eenvoudige gameplay-structurering.

Als we om te beginnen naar het verhaal kijken, doet Studio Tolima geweldig werk door met dit verhaal emotie bij de speler op te roepen. Het is een beetje Disney of Pixar van aard, met beperkte complexiteiten maar een stevige greep op de belangrijkste draden die aan onze hartsnaren trekken. Als er iets is, is DreamWorks' The Wild Robot waarschijnlijk een van de betere recente voorbeelden van dit verhaal, omdat het een ongewone hoofdpersoon ziet die een hulpeloos wezen begeleidt en beschermt, en uiteindelijk onderweg een sterke band vormt, een die op de proef wordt gesteld wanneer enkele van de diepgewortelde neigingen van de hoofdpersoon naar buiten kruipen, waardoor het personage op een reis wordt geleid om te veranderen en zichzelf te verbeteren. Nogmaals, het is helemaal niet creatief nieuwe gebieden verkennen, maar het idee werkt, en effectief ook.

Wat betreft de gameplay vind ik dit ongelijkmatiger. Koira is geen spel met veel mechanische diepgang, in feite draait een groot deel ervan gewoon om het bewegen door kleurrijke landschappen en interactie met optionele extra's. Denk aan Abzu, The Cub of zelfs Planet of Lana, drie andere spellen die de neiging hebben om mechanische complexiteit in te ruilen voor ecologische en artistieke flair. Er zijn momenten die een kleine hoeveelheid puzzels oplossen aan de vergelijking toevoegen, meestal rond interactie met de wereld op zeer kleine en basale manieren om muzieknoten te genereren die kunnen worden gebruikt om te resoneren met geestenbeelden, maar deze puzzels zijn over het algemeen heel eenvoudig en je bladert er vaak doorheen zonder na te denken.

Het andere gebied dat Studio Tolima het gameplay-element uitbreidt, is door stealth. Er zijn momenten waarop je je in struiken moet verstoppen om mensen en waakhonden te ontwijken, misschien zelfs om ze af te leiden door een stok naar een windgong te gooien, allemaal om vooruitgang te blijven boeken. Hoewel deze momenten fundamenteel werken, moet gezegd worden dat Koira stukjes instant-fail stealth heeft, en deze momenten zijn zonder twijfel enkele van de zwakste periodes van de game.

De gameplay en mechanische diepgang voelen als een middel om een doel te bereiken in dit project, een manier om de verhaallijn en het verhaal enigszins te verheffen om fans scherp te houden. Het is in geen enkel opzicht het meest memorabele deel van de ervaring, en vaak wens ik meer op deze afdeling, want eerlijk gezegd zijn de optionele kansen om een sneeuwpop te bouwen of verstoppertje te spelen met de puppy niet helemaal voldoende.

Maar hier is het ding, de beperkte gameplay werkt samen met het dialoogloze (en zelfs tekstloze) verhaal om een emotionele en lichte ervaring te creëren waar je aan wilt blijven werken. Het tempo is sterk, en net als je je te comfortabel voelt en je veilig en gelukkig begint te voelen, slaat terreur of tragedie toe om de boel op te schudden. Het gaat van bijna meditatief en kalmerend naar beangstigend en hartverscheurend, en deze balans werkt goed in het voordeel van het spel en leidt tot een gedenkwaardige en strakke ervaring van drie uur.

Anders is het extra sterke element dat Koira te bieden heeft in de audiovisuele richting, aangezien het avontuur verbluffend, levendig en liefdevol geanimeerd is. De handgetekende esthetiek werkt in het voordeel van het spel en de soundtrack en audio-fijne kneepjes dragen op een passende manier bij aan de emotie.

Aan het eind van de dag bereikt Koira precies wat het wil bereiken. Studio Tolima heeft een emotioneel complex en gedenkwaardig verhaal gecreëerd dat opvalt door zijn verhalende en audiovisuele richting. Het mist een beetje vanuit een gameplay-perspectief, met mechanica die ofwel te veel gebruikt aanvoelt of de speler gewoon niet helemaal aantrekt, maar verder, voor een kort verhaal van twee tot vier uur, Koira genoeg om een blijvende indruk achter te laten.