Hier is het, dames en heren - de laatste nagel aan Sony's superheldendoodskist. Sony wist het, iedereen in de wereld wist het, en dus is het geen wonder dat ze nu het deksel op dit ellendige filmuniversum leggen. Onder dat deksel klautert bodembewoner Kraven de Jager wild naar de top, om op de een of andere manier te proberen herinnerd te worden, maar het pad ernaartoe is onmogelijk. Zo moe en ongeïnspireerd is deze Spider-Man spin-off, wiens enige doel is om de Spider-Man licentie nooit los te laten.
Dit wordt al vroeg duidelijk als de film worstelt om de illusie van een plot te creëren, en je begint te begrijpen waarom de première van de film keer op keer is uitgesteld als je je realiseert hoe de film zal eindigen, vijf minuten in de film. Het is niet onsamenhangend zoals Madame Web, maar het wordt slaperig verteld. Gefragmenteerde. Slordig in elkaar gezet. Je kunt bijna zien welke reshoot-scènes en dialogen erin zijn geplakt om een betere structuur te creëren, maar je kunt de scheuren in de gevel zien. Uit de vermoeide dialogen voelt het alsof de film in het begin van de jaren 2000 had moeten worden uitgebracht, samen met andere mislukte stripboekfilms uit die tijd.
Kraven the Hunter is een uitverkochte stripboekpagina over wraak, het omarmen van je innerlijke beest, teruggaan naar je roots, zolang je een vriend van de dieren bent, is het oké om mensen te doden, of iets dergelijks. Geloof ik. De plot en de motivaties van het personage zijn zo dun dat ik het vermoeide kerstwinkelende bioscoopbezoekers niet kwalijk neem om hier en daar in slaap te vallen, omdat het nooit voelt alsof er echte gevolgen zijn of iets belangrijks in deze actiethriller. Regisseur JC Chandor kan namelijk nooit beslissen welke stripboektoon hij wil, wat resulteert in een onzekere puinhoop die meestal gewoon lelijk is om naar te kijken. Soms grenst het aan komisch edgy, maar het geheel is zo belachelijk dat je niet kunt stoppen met glimlachen.
Je kunt zeker kaas raspen op de buikspieren van Aaron-Taylor Johnson, maar dat is alles wat de acteur aan zijn rol kan bieden. Hij is net zo levenloos als de gekunstelde actiescènes van de film en biedt niets waardoor de filmbezoeker meer zou willen weten over het personage of zijn flauwe achtergrondverhaal. Kraven is een goedkope, wegwerpbare actiepop die met de popcorndoos kan worden gegooid, omdat er niets gedenkwaardigs is in de plot of de tandeloze actiescènes, die meestal gewoon kleverige groene schermeffecten zijn. Ik denk dat ik het meeste medelijden heb met Russell Crowe, die tot dit niveau van onzin is gezonken.
Kraven the Hunter is misschien niet zo hilarisch als het volkomen hopeloze Madame Web, maar het is niet ver weg, en waar Morbius op zijn minst vermakelijk was dankzij het onbedoelde meme-potentieel, biedt Kraven niets anders dan lege calorieën. Als je iets echt hersenloos wilt voor de feestdagen, kan Kraven waarschijnlijk te hulp schieten, maar verder verlost je dit misvormde beest gewoon uit zijn ellende.