La Quimera

Het jaar is 2064. Je bent een naamloze, haarloze, persoonlijkheidsloze, wetteloze, zinloze, nietszeggende, onwetende rekruut die zich aansluit bij een team van particuliere militaire adviseurs die in een oogwenk worden opgeroepen om dodelijke missies uit te voeren in de wetteloze zone net buiten de toekomstige utopie van Nuevo Caracas. De wereld is een gevaarlijke plek in Metro 2033 overlopers Reburn's veelgeprezen debuutfilm. Drones, robothonden en kunstmatige soldaten met een perfect doel patrouilleren in de weelderig groene, overwoekerde doodszone en het is jouw taak om jou en je vrienden in leven te houden tijdens de ene reddingsmissie na de andere.

Op het eerste gezicht leek La Quimera een moderne mix van Killzone en Crysis, maar het duurt niet lang voordat we ons realiseren dat de previews ons allemaal voor de gek hebben gehouden. Dit lijkt meer op Free Radical's verguisde Haze dan op iets anders, met typische Unreal 5-graphics en gangdunne omgevingen die worden gekenmerkt door onzichtbare muren in overvloed. De vijanden zijn geleend (geheel of gedeeltelijk, afhankelijk van over welk deel van het spel we het hebben) van de Horizon -spellen van Guerrilla Games en de gameplay draait eigenlijk maar om twee dingen: robots schieten en munitie zoeken.

Om de manoeuvre waaromheen La Quimera is gebouwd aan te scherpen en om het verhaal, de dialoog en de personages aan te scherpen, hebben de ontwikkelaars naar verluidt de hulp ingeroepen van Drive/Valhalla Rising-regisseur Nicolas Winding Refn, wat achteraf gezien bijna bizar aanvoelt. Dit komt omdat het verhaal een regelrechte weergave is van met stereotypen doordrenkte, op tropen gebaseerde voorspelbare verveling, met belachelijk schrille extremen als personages en dialogen die zo geforceerd en dwaas aanvoelen dat ik bij vele gelegenheden in lachen uitbarstte. Wanneer de dochter van een Latijns-Amerikaanse diplomaat, vastgepind tussen twee vijandelijke troepen, belt bij PMC Inc, vraagt om je hulp en wanneer je aankomt (via een vliegende dronebus) schreeuwt: "Ahh! Ik ga je in elk gaatje neuken, jij pajuo tragaleche puta madre fucks!" Het is hilarisch moeilijk om je niet uit te lachen. Als het zo is dat Nicolas Winding Refn heeft geholpen met deze dialoog, hoop ik oprecht dat hij dat op de meest ironische manier heeft gedaan.

Het verhaal in La Quimera is verschrikkelijk. Ronduit ellendig. Reburn heeft geleend van Killzone, Crysis, Elysium en Haze en ervoor gekozen om het op te fleuren met zo min mogelijk echte originaliteit. Er is hier niets dat we nog niet duizend keer eerder hebben gezien, er is geen finesse, geen personages die geloofwaardig, menselijk of succesvol aanvoelen en de manier waarop het verhaal zich mag afspelen door middel van uitbarstingen van waardeloze tussenfilmpjes doet denken aan 20 jaar oude actiegames in plaats van iets uit 2025.

De actiedelen zijn helaas even zwak. Het wapengevoel is zo generiek en zo weinig gewicht en terugslag dat veel van de pistolen meer op pneumatisch gereedschap lijken dan op kruitvaten. Het gooien van granaten voelt bijna alsof de ontwikkelaars de functie nooit helemaal hebben afgemaakt, omdat een slappe backhand de bommen wegveegt terwijl het gevoel een 'extreem dodelijke soldaat' te zijn nooit uitkomt. Het wordt niet geholpen door het feit dat de vijanden dom zijn en ongeacht de moeilijkheidsgraad (er zijn er vier) je altijd recht in het gezicht raken bij elk schot - niet anders dan de ingehuurde handlangers in Kane & Lynch. Het voelt nooit alsof de vijandelijke soldaten of robots (zowel de drones als de honden) zijn uitgerust met een soort kunstmatige intelligentie, maar meer alsof ze zijn ingesteld met magnetisme, naar de speler toe. Ze bewegen in een rechte lijn naar je toe, tenzij ze zich op vooraf ingestelde locaties bevinden, en vuren met een uiterste nauwkeurigheid die zelfs in de "Easy Mode" een van de meest frustrerende dingen lijkt die ik ooit ben tegengekomen.

La Quimera is echter niet bijzonder moeilijk, het gaat vooral om de hele tijd bewegen en het neerschieten van de zwevende drone-robots zodra ze verschijnen. Proberen defensief te spelen, achteruit te gaan en te schieten vanuit een beschermde positie is bijna zinloos, omdat de vijanden je altijd zullen raken, hoe dan ook, en hun schoten zijn vaak gericht. Het neerhalen van zwevende drones en galopperende robothonden is ook niet iets wat ik leuk vind, vooral niet als ze massaal op je afkomen en zich allemaal precies hetzelfde gedragen.

Naast deze onderdelen van een spel dat aantoonbaar niet zo goed werkt, ben ik een enorme hoeveelheid technische problemen tegengekomen tijdens mijn uren van testen met La Quimera. De game heeft mijn opslagbestand in eerste instantie twee keer verwijderd, wat natuurlijk veel ergernis veroorzaakte, en sindsdien niet heeft opgeslagen waar ik heb opgeslagen - ook voor een aantal rondes. Het is verschillende keren vastgelopen en de hoeveelheid grafische glitches die ervoor zorgen dat dingen in een lage resolutie of helemaal niet worden weergegeven, is ook behoorlijk substantieel geweest. Het is waar dat de grote games van vandaag zelden in perfecte staat worden uitgebracht, maar dit is gewoon jammer, ook al heb ik La Quimera getest op een gloednieuwe HP Omen 16 Max met een 5080 erin.

Hoe leuk ik Metro 2033 ook vind en hoe graag ik ook wilde dat La Quimera een "nieuwe Crysis" of een "nieuwe Killzone" zou zijn, er is geen ontkomen aan het feit dat dit in mijn wereld meer lijkt op een asset dump in de Unreal-engine, volgepropt met slechte ontwerpkeuzes, Nutteloze vijanden, generieke gameplay en een waardeloos verhaal. Met andere woorden, u kunt dit overslaan.