Het nieuwste spel in de serie, Like a Dragon: Infinite Wealth, heeft nogal wat veranderd aan mijn kijk op deze serie. Ik heb echt genoten van de avonturen van Ichiban in Hawaï en hoewel ik verre van de redactionele veteraan van deze gameserie ben, heb ik mijn teen behoorlijk in het water gestoken met een aantal games op mijn naam. Daarom was er nogal wat interesse in het bekijken van Prime Video 's nieuwste uitstapje naar het maken van series op basis van games en gezien hoe briljant ze Fallout slaagden, was er nog steeds de hoop op iets boeiends en goed gemaakt met Yakuza.
Zoals verwacht worden we meteen begroet door een close-up van een tatoeage. Een van de hoofdpersonen van de show zit in een krappe cel en we leren al snel dat de show zich zowel in 1995 als 10 jaar in de toekomst afspeelt. Na een incident raken vier verweesde personages verstrikt in de onderwereld en kan de carrousel van intriges, geweld en ingewikkelde verbanden tussen de personages die we volgen beginnen. Een groot deel van de focus ligt op Kazuma Kiryu, maar de drie vrienden uit hun kindertijd krijgen ook kleine verhalen. Het is echter juist in deze verhalen dat een van de twee grote teleurstellingen schuilt: er is helemaal geen spanning of opwinding. Het verhaal verloopt in een vreemd tempo waarbij niet alleen de sprongen tussen de 10 jaar de boel behoorlijk in de war schoppen, maar ook dat scènes langdradig aanvoelen en in sommige gevallen behoorlijk misplaatst. Natuurlijk zijn er personages met veel focus, zoals de hoofden van de verschillende clans en dan de vier verweesde vrienden, maar het is ook een wirwar van namen en mensen die je volledig uit het oog verliest. Ook de ontrafelde draden worden met een vreemde focus behandeld en dragen bij aan een tempo dat vaak te traag aanvoelt.
De andere teleurstelling daarnaast is dat het als een aanpassing van een gameserie vooral voelt alsof ze de naam hebben geplakt in een poging mensen te interesseren. Natuurlijk kan ik begrijpen dat de vreemdste elementen uit de games misschien niet zo gemakkelijk zijn om iets mee te doen, maar de vraag is of ze het toch niet hadden moeten doen. Alsof je all-in gaat op rare personages en gebeurtenissen en er gewoon een circus van maakt. Het was misschien volkomen belachelijk en pure waanzin, maar het zou waarschijnlijk op zijn minst interessanter zijn geweest. Zelfs het schoppen en stoten of de actie levert geen spanning op, althans niet in deze eerste drie afleveringen. Veel scènes voelen ook nogal gehaast aan, bijna kluchtig op een bepaalde manier.
Er is hier soms een dun gevoel van een hardgekookt drama om door te worden vermaakt. En in de loop van drie afleveringen van 40 minuten zal ik niet zeggen dat ik me helemaal verveelde. De basis wordt gelegd voor toekomstige gevechten, en een beetje complexiteit wordt erin verweven om te laten doorschemeren dat het later misschien wat luider wordt. Het redt echter niet een traag verhaal dat natuurlijk had moeten doordenderen en risico's had durven nemen. Ongetwijfeld zal de plot dikker worden en zullen de botsingen belangrijker worden naarmate de afleveringen vorderen, en in dit opzicht is een van de beste elementen van de tv-serie naar mijn mening dat dingen tijd mogen kosten. Maar dat betekent niet dat wat er gebeurt, iets explosievers, saai hoeft te zijn.
Een stel solide acteerprestaties, straten doordrenkt met neonlichten en een af en toe leuke setting zijn enkele kleine positieve punten die nog steeds een productie verraden met een groot budget en veel teleurstelling elders. Misschien kun je waarderen dat het soms ook vrij nuchter is, maar als je er de Like a Dragon stempel op gaat drukken, zou het beter zijn als op zijn minst enkele dialogen of momenten het gevoel hadden dat het in de buurt kwam van wat we vaak zien in de populaire en bronmateriaalspellen.