Little Nightmares 3

De zomer is voorbij, de bladeren vallen van de bomen en terwijl de temperatuur daalt en het licht dimt, bekruipt de maand van horror, die blijkbaar oktober is, ons. Voor velen brengt dit een vleugje verdriet met zich mee, maar voor anderen is het een prachtige tijd van het jaar. Niemand belt om je te vragen naar het strand te komen, er is geen zon die weerkaatst op je OLED-scherm. Met andere woorden, het is de perfecte tijd om op te krullen en wat videogames te spelen, en Little Nightmares 3 is misschien wel de perfecte match voor deze All Hallows-maand.

De Little Nightmares -serie maakte een grote plons met zijn gezellige griezeligheid. Het is een donkere serie met een zware, beklemmende sfeer, maar met een visuele stijl die doet denken aan een kindvriendelijke animatiefilm. Dit contrast was een recept voor succes, maar na twee games is het vervolg van de serie verschoven van Tarsier Studios naar Supermassive Games, en de vraag is of dit merkbaar zal zijn. Supermassive Games is goed bekend met het horrorgenre, maar Little Nightmares is een duidelijk andere stijl dan wat ze tot nu toe hebben gedaan met titels als Until Dawn en The Quarry. Het snelle antwoord is dat Little Nightmares op zichzelf lijkt, en de enige plaats waar je de nieuwe ontwikkelaar zou kunnen opmerken, is hoe weinig risico's er worden genomen.

Little Nightmares is nooit expliciet geweest in zijn vertelstijl, en hetzelfde geldt in dit derde hoofdstuk. Er is geen dialoog en het enige woord dat wordt uitgesproken is "hey". Er is ook geen verdere intro-sequentie of context die je door het spel wordt gepresenteerd. In plaats daarvan blijf je achter met de controle over twee schattige kinderen die door een bedreigende wereld moeten reizen. Naarmate het spel vordert, kun je de onderdelen samenvoegen en je eigen interpretatie vormen, maar wat er werkelijk is gebeurd in deze mysterieuze wereld blijft duister. En zo hoort het ook, maar toch lijkt het verhaal iets te simpel en tegelijkertijd te ondoorzichtig. Ik wil niets verklappen, wat het een beetje moeilijk maakt om over te praten, maar de relatie en het verhaal van de kinderen zijn in principe eenvoudig en vertrouwd, terwijl het een beetje moeilijk is om de meer specifieke betekenis van sommige niveaus en omgevingen te vinden.

Ondanks het feit dat de hoofdpersonen geen complexe karakterportretten zijn, zijn ze toch goed en effectief. Het schattige uiterlijk van de kinderen in tegenstelling tot de onaangename wereld wekt een enorme drang op om hen te beschermen en voor hen te zorgen, wat een van de belangrijkste aantrekkingskrachten is van het hele Little Nightmares -universum, en dat effect is hier aanwezig zoals in de vorige games.

Visueel voelt het spel ook vertrouwd aan, en het is eigenlijk prachtig. Als je de vorige games hebt gespeeld, zal het derde deel grafisch aanvoelen als een natuurlijk vervolg. Het spel speelt zich af over vier hoofdstukken, maar waar de levels in de vorige spellen vaak op natuurlijke wijze in elkaar overliepen, reizen de kinderen hier tussen werelden door middel van magische spiegels. Supermassive Games heeft hiervan geprofiteerd om een aantal verschillende niveaus te creëren.

Het eerste hoofdstuk is meer met licht gevuld en minder donker dan de rest van het spel. Het heeft een bijna sprookjesachtige sfeer, als een archeologische opgraving. Misschien lijkt het daarom niet zo eng als je zou hopen, wat een beetje teleurstellend is. Gelukkig wordt de sombere stemming in de volgende hoofdstukken intenser. Ik wil niet te veel onthullen van wat me te wachten staat, maar een afschuwelijk pretpark dat alle geneugten van de kindertijd op zijn kop zet, is een hoogtepunt, en het laatste hoofdstuk is het meest effectief, zowel in termen van griezeligheid als bij het manifesteren van de trauma's die de kinderen doormaken op een metaforisch niveau. Een reusachtige arm glibbert door de gangen van een groot huis alsof het een reusachtige slang is. Het is effectief, en de metafoor, hoewel misschien overdreven, is begrijpelijk zonder belachelijk te zijn. Het is alsof de ontwikkelaars 2-3 niveaus hebben gebruikt om momentum op te bouwen en vervolgens een effectieve maar te snelle eindsprint te nemen, en die energie ontbreekt, vooral in de eerste twee hoofdstukken.

Het monsterontwerp is ook effectief, maar nogmaals, er zijn er te weinig. Ze verschijnen vaak als absurde en griezelige versies van volwassenen waarbij je nooit helemaal weet of het levende poppen of halfdode mensen zijn, maar het komt zelden als een schok als je ze tegenkomt. Afgezien van een paar effectieve sequenties, mis je het gevoel van een alomtegenwoordige dreiging die essentieel is voor het creëren van onbehagen. Als je niet bang bent voor wat er achter de deur schuilgaat, loop je gewoon zorgeloos van kamer naar kamer, en in Little Nightmares 3 verveel je je soms als je gewoon door lege gangen waadt, een ventilatieopening in en een nieuwe lege gang in. Zoals gezegd zijn er duidelijk effectieve sequenties die mooi en ongemakkelijk zijn ontworpen en geanimeerd, maar er zijn er te weinig.

De belangrijkste nieuwe functie van Supermassive Games die deze game onderscheidt van de vorige in de serie, is de toevoeging van coöp. Little Nightmares 3 is helemaal coöp. Het is niet verplicht; je kunt met een AI-partner spelen, maar het lijdt geen twijfel dat het bedoeld is als een spel dat je samen speelt. Of dit aantrekkelijk is, hangt grotendeels af van of je coöpgames in het algemeen aantrekkelijk vindt, maar ik zou het niet aanraden als een singleplayer-ervaring. Als je samen speelt, moet je met je partner praten en samen ontdekken. Als je met een AI-partner speelt, hint het sterk naar oplossingen voor puzzels, als het ze niet echt voor je oplost. Gelukkig bevat de game een vriendenpas, zodat je een vriend kunt uitnodigen om met je te spelen, zelfs als ze de game niet bezitten. Dit is echter alleen op hetzelfde platform, aangezien er geen crossplay en geen lokale coöp beschikbaar is, alleen online.

De gameplay bestaat voornamelijk uit platformen en het oplossen van puzzels om door te gaan naar het volgende gebied. Het spel is in 3D, maar meestal beweeg je alsof je in een 2D side-scroller zit. Het is eigenlijk effectief genoeg, zoals het geval was in de vorige games, maar het veroorzaakt wel wat problemen. De grootste is het oordeel op afstand. Je mist talloze sprongen, loopt van de rand van een plank waarop je moet balanceren, of rent recht tegen een deurpost aan, niet omdat je slecht bent, maar omdat het moeilijk kan zijn om te beoordelen waar het personage zich in de diepte van het beeld bevindt. Dit probleem wordt alleen maar verergerd door de aanwezigheid van twee spelers, omdat je elkaar gemakkelijk kunt blokkeren of tegen elkaar aan kunt botsen. Het platformen voelt echter goed aan. Er zit gewicht aan de sprongen, en je moet randen vastpakken en jezelf omhoog trekken. Dit zijn enkele acrobatische kinderen, maar ze voelen zich nog steeds als kinderen.

Elke speler heeft een wapen en een gereedschap. De ene heeft een moersleutel waarmee ze ook kunnen slaan, en de andere heeft een boog. Voor het grootste deel worden ze alleen gebruikt om puzzels op te lossen, maar er zijn een paar gevechtsscènes die communicatie en samenwerking vereisen. Zo is er een situatie waarbij de een het hoofd van een pop moet schieten, waarna de ander deze met de moersleutel kapot kan slaan, maar verder gaat het nooit en wordt het een actiespel. De belangrijkste focus ligt nog steeds op puzzels. Helaas zijn de meeste niet echt moeilijk en vereisen ze niet veel samenwerking. Het is jammer, en ook vreemd dat hier niet meer aandacht voor is, nu ze ervoor hebben gekozen om het spel in coöp te maken. Het is alsof er een beetje nervositeit is om all-in te gaan op het uitgangspunt, en elk scenario wordt op veilig gespeeld, zodat je het ook alleen kunt spelen. Ik denk dat het effectiever zou zijn geweest om het spel verplichte coöp te maken in plaats van met één voet in elk kamp te staan. Al met al is de gameplay betrouwbaar, maar er ontbreekt iets extra's en er wordt te veel tijd besteed aan niets anders dan door de ene ventilatieopening na de andere bewegen.

Supermassive Games heeft de stijl en sfeer behouden waar de serie bekend om staat, en daar moeten ze voor worden geprezen, maar ze hebben ook op veilig gespeeld. Afgezien van de toevoeging van coöp, is er niets significant nieuws in Little Nightmares 3. Dit klinkt misschien geruststellend voor fans van de serie, en als jij een van hen bent, kun je er veilig in duiken. Maar er is een gebrek aan evolutie. Er is een gebrek aan ontwikkeling in het universum, niet omdat ze heel veel moeten onthullen, maar omdat het meer moet worden uitgebreid, vooral gezien het feit dat Bandai Namco er een multimedia-IP van wil maken met zowel podcasts als strips. De gameplay is mechanisch in orde - behalve het probleem met afstandsbeoordeling - maar te veel van het spel wordt besteed aan niets doen, en omdat je ook het gevoel van een dreigende dreiging mist, voelt het soms leeg aan in plaats van eng. In principe zijn de sfeer en stijl perfect, dus als je op zoek bent naar een horrorspel om van te genieten tijdens de aangewezen horrormaand herfst, bel dan gerust een vriend en neem contact op met Little Nightmares 3.