Looney Tunes: Wacky World of Sports

Laat me deze recensie beginnen met je een zeer gemakkelijk te begrijpen beschrijving te geven van wat dit spel is. Neem Mario Strikers, Mario Golf, Mario Tennis en Mario Slam Basketball, combineer de vier in één spel, verklein de kwaliteit en mechanische diepgang en vervang vervolgens de Mario-cast door het Looney Tunes -team, en wat je uiteindelijk krijgt is Looney Tunes: Wacky World of Sports. Er is misschien geen betere manier om je deze arcade- en simplistische sporttitel voor te stellen, en in die beschrijving kun je waarschijnlijk al veel van de sterke en zwakke punten afleiden die bij zo'n uitgangspunt horen.

Het kostte me maar een paar uur met Wacky World of Sports om het gevoel te hebben dat ik alles had gezien. Dat is vaak een trend in kleinschaligere sporttitels, maar hier wordt het steeds duidelijker. Het hoofdgerecht is de Acme Ultimate Cup. Dit is een multisporttoernooi waar je speelt als een van de negen Looney Tunes personages om het uit te vechten in voetbal, tennis, golf en basketbal. Je speelt elke sport één keer, wordt beoordeeld en gescoord op je overwinningen en individuele prestaties en zodra alles is gezegd en gedaan, wordt er een winnaar bepaald.

Er is hier heel weinig diepgang en de enige manier waarop het spel dingen probeert op te fleuren, is in de moeilijkheidsgraad van de rivaliserende concurrenten en in het feit dat elke Looney Tunes -ster wordt beoordeeld op basis van hun kracht, vaardigheid en intelligentie. Dit is vrijwel exact dezelfde deal als we zien in Mario-sporttitels, want hoewel Roadrunner ongelooflijk snel is, is Wile E. Coyote (hilarisch en misschien wreed...) veel, veel intelligenter. Een ander voorbeeld in de praktijk is dat de kracht van Yosemite Sam betekent dat hij een golfbal verder kan slaan dan bijvoorbeeld Lola Bunny, maar Lola is zonder twijfel beter in het scoren van driepunters in basketbal. Natuurlijk zijn er verschillende Looney Tunes niveaus en kaarten om te ontgrendelen en op te strijden, maar deze zijn cosmetisch en hebben geen invloed op de gameplay, in tegenstelling tot de personagebeoordelingen.

Dus de gameplay. Laten we beginnen met wat volgens mij de beste van het stel is: tennis. Dit is vrij eenvoudig, aangezien de camera de positie achter jouw kant van het veld vasthoudt en je gewoon op een driedimensionale manier rondwaggelt en opslagen en treffers van de tegenstander teruggeeft, of het nu is door de bal te lobben, af te vlakken of te topspinnen als reactie. Je kunt schoten richten waar je wilt dat ze landen, dingen opfleuren door een tijdvertragend mechanisme te gebruiken om anders onbereikbare schoten te bereiken, en superkrachtige ultieme-achtige schoten gebruiken in een poging een punt veilig te stellen. Er zit behoorlijk wat diepgang in deze modus, en het tempo betekent wel dat het vermakelijk en spannend is, vooral als je de Acme -items aan de vergelijking toevoegt. Soms verschijnt er een doelwit boven het net, dat, wanneer het wordt geraakt, obstakels en gevaren aan de kant van het veld van het andere team zal veroorzaken. Dit kan dynamiet zijn dat wanneer een speler erop stapt, ze verbijsterd zijn, wat betekent dat een goed geplaatste bal op een dynamiet bijna onmogelijk terug te geven is. Het is een eenvoudig idee dat heel goed werkt en tennis tot een onbetwistbaar hoogtepunt voor de Wacky World of Sports maakt.

De volgende stap is voetbal. Het is een meer gestroomlijnde iteratie van wat we zien in de Mario Strikers -serie waar kleine teams het uitvechten in krappe arena's en proberen te scoren in kleine doelpunten die worden bemand door AI-keepers. Je kunt passen, schoten lobben, ontwijken of tackelen (afhankelijk van balbezit), en natuurlijk een schot van verschillende kracht ontketenen, afhankelijk van hoe lang je de slagknop ingedrukt houdt. Je kunt hier ook een ultieme-achtige aanval gebruiken, maar dit is gemakkelijk te stoppen met een goed getimede tackle. Er is hier echt niet veel diepgang om uit elkaar te halen, afgezien van de extra uitdagingen die Acme zorgpakketten de weg vrijmaken door gevaren en wapens aan de vergelijking toe te voegen, maar dit verandert niets aan het feit dat de voetbal bruikbaar is en de neiging heeft om gemakkelijk te stromen.

Het is golf waar de scheuren echt zichtbaar worden. Vanuit het macroperspectief werkt deze sport als een charme met een simplistische mechanische opstelling die veel spelersvrijheid en bekwame kansen bevordert. Het is de micro die deze sport echt torpedeert. Er is absoluut geen putdiepte die de vraag oproept waarom het zelfs maar is uitgelicht, de bal- en wind-/weerfysica zijn verschrikkelijk en doen eigenlijk niets wat je zou verwachten, de power-ups en het gebruikselement van Acme items voelen klein en als een bijzaak, en het ontwerp van de baan en de hole voelt ongeïnspireerd en te eenvoudig om enige vorm van speciaal te zijn. Werkt het voor het grootste deel als een mechanische ervaring? Ja. Is het leuk en kan het zich meten met andere arcadegolfaanpassingen? Nee... Niet echt.

Maar ondanks dat golf wisselvallig is, is het basketbal dat het meest te wensen overlaat. Dit is de modus waarin het lijkt alsof ontwikkelaar Bamtang Games de meeste mechanische diepte en focus heeft gelegd en uiteindelijk komt het samen voor een ervaring die te opgeblazen en onverfijnd aanvoelt om indruk te maken. Er zijn te veel ingangen die soortgelijke dingen doen, het cameraperspectief en de kleine omvang van de banen betekenen dat het moeilijk is om alles wat er gebeurt in de gaten te houden, het schietsysteem is in de beste tijden gebrekkig en elke wedstrijd is opgesplitst in vier kwartalen die in zo'n snel tempo voorbij vliegen dat het spel voorbij is voordat je zelfs maar weet dat het is begonnen. Het is een overweldigende nachtmerrie in de praktijk en verreweg de slechtste van het sportkwartet dat in Wacky World of Sports te zien is.

Hoewel ik zal zeggen dat de lokale multiplayer-ondersteuning een positieve en geweldige functie is, is het ontbreken van online multiplayer een teleurstelling. Natuurlijk zijn er een paar extra manieren om te spelen in de Challenges en meer tentoonstellingsachtige modi, maar er zijn niet genoeg manieren om van dit spel in het algemeen te genieten. Ja, de personages zijn nog steeds tijdloos en worden op een authentieke en briljante manier aangeboden, hoewel het leuk zou zijn geweest om toegang te hebben tot meer dan negen (10 inclusief bonuspersonage Yosemite Sam ). Het kaartontwerp is een eerbetoon aan Looney Tunes tekenfilms en omgevingen en de achtergronden zijn altijd bezaaid met een hele verzameling extra en meer niche-personages, zelfs Gossamer. Bovendien voegt het chippy en iconische themalied veel toe aan de Looney Tunes -ervaring, maar met een of twee extra nummers op de achtergrond zou dat een lange, lange weg zijn gegaan om de dingen fris te houden.

Het is met deze punten in gedachten dat Looney Tunes: Wacky World of Sports me doet verlangen naar meer. Er zijn momenten en delen van het spel die indruk maken en uitblinken, maar er zijn ook tal van gebieden, mechanica en functies die frustreren of teleurstellen. Het voelt beperkt qua inhoud en ontbreekt soms mechanisch, maar het is nog steeds authentiek Looney Tunes en dat alleen al betekent dat het af en toe zal lachen en giechelen terwijl je wegrijdt, wat schreeuwers scoort, wat hoepels schiet, afslaat en wat azen smasht. Wat kan ik nog meer zeggen behalve... That's all Folks!