Lost Records: Bloom & Rage - Tape 2

Half februari werd de eerste van twee afleveringen van Lost Records: Bloom & Rage uitgebracht en het verhaal van de vier tienermeisjes Nora, Autumn, Kat en Swann gaat verder in de tweede aflevering, Lost Records: Bloom & Rage - Tape 2: Rage.

De tweede aflevering begint onmiddellijk na de eerste, waar we de vier meisjes in de zomer van 1995 een band met elkaar zagen opbouwen - en hoe ze elkaar in 2022 ontmoeten in een bar in de stad waar hun zomeravontuur plaatsvond, ondanks dat ze hadden beloofd elkaar nooit meer te zien. Heel eenvoudig, Don't Nod was in de vorm van storytelling met de eerste aflevering en het is veilig om te zeggen dat ze nog steeds in deze tweede aflevering zijn.

• Mis onze recensie van Lost Records: Bloom & Rage - Tape 1: Bloom niet

Ik zal hier niet te veel ingaan op het verhaal, want zoals altijd in deze games staat het verhaal centraal en moet het uit de eerste hand worden ervaren, maar laat me nu zeggen dat de actie in Tape 2: Rage echt thuiskomt. Ik ken niemand zoals Don't Nod die een verhaal kan vertellen zodat het onder je huid kruipt - ik ben meestal niet erg ontvankelijk voor verhaallijnen, ik word er niet door beïnvloed - maar het verhaal in Lost Records: Bloom & Rage greep me.

De toon van dit tweede deel is enigszins anders en wordt beïnvloed door het ietwat verrassende einde van de eerste aflevering. Het wordt nu gekenmerkt door machteloosheid, wanhoop en wanhoop - en er zijn passages die eigenlijk niet zo leuk zijn om uit te pakken. Don't Nod drukt op alle juiste knoppen, en als je de thema's van het spel uit de eerste hand hebt ervaren, is het moeilijk om het niet van binnen te voelen.

Afgezien van het verhaal, speelt Tape 2: Rage zich op dezelfde manier af als het eerste deel. Het is nu een beetje sneller, maar het is zeker niet snel. Alles ontwikkelt zich langzaam en er is ruimte voor lange sequenties met muziek en stabiele, kalme, panning-shots. Je kunt niet anders dan een Twin Peaks gevoel krijgen wanneer het spel gracieus beweegt en soms wordt onderbroken door sequenties waar niets gebeurt - het geeft het spel een heel speciale sfeer.

Nogmaals, er is niet veel gameplay omdat je echt getuige bent van een interactief verhaal dat je kunt beïnvloeden. Nogmaals, je moet de videocamera van Swann gebruiken om verschillende sequenties te filmen die het verhaal vooruit helpen en je moet eenvoudige puzzels en taken oplossen. De beelden zijn best aardig en sfeervol en gebruiken over het algemeen zeer filmische camerahoeken en stille camerapannen om de zaken kalm en sfeervol te houden.

Don't Nod is er ook in geslaagd om de stijl van de jaren 90 behoorlijk overtuigend vast te leggen, vooral bij het gebruik van de videocamera van Swann. Hier verandert het beeld in een 4:3-formaat, met korrelige kwaliteit en een te hard contrast, net zoals het eruit zag met die videocamera's in de jaren 1990.

De soundtrack is uitstekend, met echt goede uitvoeringen van de stemacteurs en de dialoog is altijd geloofwaardig en overtuigend. Zoals altijd bij deze verhalen uit Don't Nod staat de muziek centraal, en dat doet het ook hier. De soundtrack wordt voornamelijk verzorgd door de Amerikaanse singer-songwriter Ruth Radelet (leadzangeres van de band Chromatics ) en de Canadese band Milk & Bone, en het is een dromerige en melancholische soundtrack die perfect past in de stijl van het spel.

Tape 2: Rage sluit Lost Records: Bloom & Rage heel goed af. Er zijn deze keer misschien geen grote plotwendingen, maar het is echt een sterk verhaal en je zou van graniet moeten zijn om er niet een beetje door ontroerd te raken. Het is precies hoe het leven kan zijn; Mooi en heel brutaal tegelijk.

Lost Records: Bloom & Rage is een spel dat nog een tijdje in je hoofd blijft hangen nadat je het hebt uitgespeeld. Niet veel games kunnen dat, en als je de eerste aflevering hebt gespeeld, doe jezelf dan een plezier en speel ook Tape 2, want het is net zo goed als de eerste en maakt het prachtige verhaal van de vier vrienden Nora, Autumn, Kat en niet in de laatste plaats Swann compleet.