M3GAN 2.0

Het maakt me een beetje bang om te bedenken hoe parallel de trajecten zijn voor de franchises Terminator en M3GAN. De eerste was een low-budget horrorfilm over een moordende robot die een slaaphit werd. Toen was het vervolg geen horrorfilm, maar een actiefilm, en de moordende robot uit de eerste film is nu goed, vechtend tegen een slechtere robot.

Het kan gewoon toeval zijn, maar in werkelijkheid is de redenering hetzelfde. Arnold Schwarzenegger was zo populair geworden dat het publiek er een hekel aan zou hebben gehad om hem als de slechte te zien en de film zou hebben afgewezen. Hetzelfde gebeurde met M3GAN, de kleine androïde met het uiterlijk van een onschuldig klein meisje maar de houding van een brutale tiener, op maat gemaakt zodat het viraal gaat bij de Gen Z-generatie en het TikTok-publiek. Ondertussen is actie een veel gemakkelijker genre om te verkopen dan horror, ook gemakkelijker af te zwakken voor de PG-13-leeftijdsclassificatie, en aangezien de eerste in het begin niet zo eng was, kunnen ze er gemakkelijk mee wegkomen.

Dus terwijl de eerste een relatief kleine thriller was met een sterke, goed gekookte en goed ontwikkelde emotionele kern (de verbroken relatie tussen de kindwees, gespeeld door Violet McGraw, en haar verre tante, gespeeld door Allison Williams), wat leidde tot een spannende, zij het misschien een beetje gehaaste, onthulling dat de AI-pop een psychomoordenaar was, is dit een heel andere film, duidelijk uit de eerste scène, met een nieuwe robot genaamd AMELIA (gespeeld door Ahsoka's Ivana Šanko), met vergelijkbare moordvaardigheden als M3GAN, maar gebruikt voor militaire doeleinden.

Plots loopt de hele wereld het risico van een malafide AI, in een premisse die hilarisch veel lijkt op Mission: Impossible - The Final Reckoning, en een die, zou ik durven zeggen, beter wordt uitgebuit in M3GAN 2.0. Het beste wat we over de film kunnen zeggen, is dat de film, tussen alle grappen, gevechten, achtervolgingen en dansen door, nog steeds vragen durft te stellen over hoe afhankelijk we zijn van machines, hoe "levend" kunstmatige intelligenties werkelijk zijn, waar de morele rode lijnen liggen in termen van wetenschappelijke ontwikkeling, hoe gemakkelijk corrupte mensen zijn met macht in hun handen, en hoe het echte risico van kunstmatige intelligentie niet de AI's zelf zijn, maar wat ze van ons kunnen leren.

Het is een zomerse kaskraker met een brein, ook al voelt het soms niet zo omdat de campiness van de film echt uit de hand loopt, vooral in het derde bedrijf, wat de hele ervaring voor sommigen kan verpesten met een aantal echt rare plotpunten, waarbij elk spoor van geloofwaardigheid en authenticiteit wordt genomen (wat de dingen waren die de originele film een snufje onbehagen gaven, van 'wat als dit echt zou gebeuren') en het uit het raam gooien.

Helaas, hoewel de film dat brein nog steeds heeft, verliest het het grootste deel van zijn hart: de relatie tussen het kind Cady en haar tante Gemma verwatert tussen alle grappen. Ze delen niet echt zoveel scènes, en het conflict tussen hen is veel minder ontwikkeld dan in de vorige film, waar je echt met hen beiden meevoelde. De eerste M3GAN was iets meer dan alleen een donkere komedie-horrorhybride, het was een film over een gebroken gezin, over moederschap, over hoe technologie ons op afstand houdt, en uiteindelijk over hoe we een brug kunnen slaan tussen generaties zonder dat er schermen nodig zijn, maar met menselijke interactie en liefde. Echt leuk spul.

Al die onderwerpen komen in het vervolg aan bod, maar niet echt uitgewerkt. In plaats daarvan heeft M3GAN 2.0, net als de titulaire AI, geleerd van wat ze daarbuiten ziet (meisjes die cosplay maken van M3GAN, virale TikToks en mensen die het gebruik van AI zonder scrupules omarmen) en heeft ze een vervolg gemaakt om tegemoet te komen aan dat soort publiek, terwijl ze een vreemd ambivalent standpunt inneemt over het gebruik van AI, Waardoor ik een beetje geschokt en enigszins bezorgd was.

Maar uiteindelijk heeft het geen zin om er te veel over na te denken: M3GAN 2.0 is een leuke film, die heel, heel hard probeert je aan het lachen te maken (maar helemaal geen spanning). Het zal verdeeldheid zaaien onder fans van het origineel, omdat het de dingen in zo'n vreemde en andere richting gaat (en het zet zich er echt voor in) dat sommigen er dol op zullen zijn en het fantastisch zullen vinden, terwijl anderen zullen denken dat de film hen bespot.