M3GAN

Ik ga verder met de koppigheid van een dwaas om te beweren dat moderne horrorfilms geen PG-13 zouden moeten zijn. Natuurlijk zijn er uitzonderingen op deze regel, in feite zijn er nogal wat. De horror is geen groot probleem, ook al wordt het geweld natuurlijk afgezwakt. PG-13 is er immers niet in de eerste plaats om het geweld te beperken, het is niet wat de Yanks het meest vrezen, het zijn het vloeken en de naakte lichamen die het Amerikaanse volk doen stikken in hun koffie.

Het probleem dat ik heb met PG-13, en iets waar ik al lang bang voor ben in de context van de toegenomen aanwezigheid op sociale media, is in plaats daarvan dat het filmmakers in staat stelt een jongere generatie aan te trekken en zo de films te vullen met dingen die worden gewaardeerd door Generatie Z enzovoort. Wat ook wel de TikTok-generatie wordt genoemd. Met films die nooit echt eng worden, maar eerder fungeren als een dollargenererend hulpmiddel om een heel nieuw type publiek naar het genre te trekken, door hype te genereren op verschillende sociale platforms, en dit is het geval met deze film.

M3gan is een film die viraal ging op sociale media nog voordat hij in première ging, met name op TikTok, waarbij het hoofdpersonage zich een weg danste in jonge harten. Online danswedstrijden werden gecreëerd, samenwerkingen werden gestart met Taylor Swift en het ging op tournee, stopte door Jimmy Fallon, Jimmy Kimmel en vermakelijk in de pauze tussen de Los Angeles Chargers en Rams in de NFL. M3gan was ineens overal. Zowel in het echt als online. Het ging zo ver dat een "M3gan Bot" werd gelanceerd op Messenger en Twitter waar fans rechtstreeks met "haar" konden praten en BFF's konden worden. Ik kan nog wel even doorgaan, met guerrilla marketing via Snapchat, YouTube, Reddit maar dit is toch een filmrecensie dus laten we op dat spoor doorgaan.

Om te beginnen kan ik zeggen dat M3gan precies het soort product is dat ik vreesde, ook al is het eigenlijk niet zo walgelijk als ik eerst dacht. Het verhaal is simpel, zoals vaak in dit soort films. De negenjarige Cady (Violet McGraw), die dol is op haar Funki - een harig monster dat verbonden is met internet, pubergrappen maakt en non-stop chat met haar jonge eigenaar - verliest haar tech-hatende ouders in een sneeuwploegongeluk. Ze moet intrekken bij haar tante, Gemma (Allison Williams), die natuurlijk een ongelooflijk bekwame ontwikkelaar is bij Funki in het bijzonder. Gemma heeft zelf geen kinderen en heeft ook nooit overwogen er een te krijgen. In feite, zo goed als ze is in haar werk, is ze net zo slecht in kinderopvang, dus om die hachelijke situatie op te lossen, knutselt ze een AI-aangedreven pop in elkaar, M3gan (Amie Donald), die een beetje kan dansen en zingen voor Cady, zodat ze de ouder zelf niet hoeft te acteren. Een win-win situatie. Maar er is een reden waarom mensen in de jaren tachtig waarschuwden voor Skynet. M3gan, kort voor Model 3 Generative ANdroid, is zoals alle kunstmatige intelligenties zelflerend en omdat ze is geprogrammeerd om verzorgend te zijn, gaat ze al snel van babysitter naar Terminator.

Op het werk van Gemma is de pop nu een potentieel succes en hier zullen apparaten worden uitgezet als nooit tevoren. Het is natuurlijk duidelijk dat Gemma niet de enige is die haar ouderschap wil uitbesteden. Het aantal ouders dat liever een rondje golft, mindfulness yoga of iets dergelijks doet in plaats van voor hun kroost te zorgen, is vrijwel oneindig, en dus kan er een prijskaartje worden ingesteld dat schandalig hoog is. In het begin zou je kunnen stellen dat ze eigenlijk haar werk doet, en daarom haar prijskaartje van £ 100.000 zeker waard is. Ze is een bodyguard, een lerares en een nanny in één. Ze raakt ook nooit gefrustreerd of geïrriteerd als Cady het toilet niet doorspoelt of vergeet haar handen te wassen voor het avondeten. Pas als het bloedbad begint, wil je misschien gaan nadenken over het uitoefenen van je herroepingsrecht.

Blumhouse Productions heeft een talent om veel uit een beetje te persen, en hetzelfde is hier. Ondanks een bescheiden budget zijn Jason Blum, regisseur Gerhard Johnstone en producent James Wan erin geslaagd zich net achter Avatar: The Way of Water te parkeren. Het is zeker niet de meest originele film. Boze poppen, robots en Androids hebben zeker hun deel gehad, van Fritz Lang's Metropolis uit 1927 tot een van de nieuwste afleveringen van Black Mirror waar een Miley Cyrus-beeltenisrobot problemen veroorzaakt. Maar dat betekent niet dat M3gan niet iets nieuws in het genre brengt. Bovenal gaat het veel dieper dan verwacht, het gaat op een heel nette manier om met rouwwerk, humor en slachting. Het is een delicate emotionele evenwichtsoefening die moeilijk te realiseren is zonder te veel te zijn, en het zit ook in de meer emotionele delen die de film het meest betrekt.

Het acteerwerk van Williams, McGraw en Donald is sterk en die allerbelangrijkste persoonlijke chemie is er van begin tot eind. Het probleem is echter dat dit een horrorfilm zou moeten zijn en dus wil je veel meer horror zien dan we in de redelijke speelduur van zo'n 100 minuten krijgen. Net zoals ik vreesde, zijn er een paar te veel metaverse grappen, David Guetta en TikTok dansen om het echt comfortabel te laten voelen, en de populariteit van de film maakt me oprecht angstig voor de toekomst. Dat doet echter niets af aan de amusementswaarde van de film, die voor lange stukken torenhoog is.