De Europa League-finale in Bilbao bevatte de twee slechtste finalisten ooit voor een Europees kampioenschap (16e en 17e in de Premier League, de laatste partijen voor degradatie). Het was dan ook logisch dat de wedstrijd eindigde zoals hij deed, met slechts één doelpunt, en het was een eigen doelpunt. Hoewel officieel toegeschreven aan Brennan Johnson, blijkt uit herhalingen dat het doelpunt de borst (of arm) van een Manchester United-speler raakte.
In de tweede helft beschermde Tottenham Hotspur dat toch al lelijke doelpunt als een schat, en ondanks dat Manchester United goede bedoelingen had, het ontbrak aan ideeën en tactisch spel, en ondanks dominantie (73% balbezit, 16 schoten en 6 op doel vs. 3 schoten voor Tottenham) waren er weinig duidelijke kansen.
Manchester United zal volgend jaar in geen enkele UEFA-competitie spelen, een schande voor een van de belangrijkste voetbalclubs ooit, terwijl Tottenham Hotspur hun eerste trofee in 17 jaar in de wacht sleept, na de League Cup in 2008. Ange Postecoglou zette zijn traditie voort om tijdens zijn tweede seizoen altijd een titel te winnen, terwijl Ruben Amorim geen excuus heeft om United's slechtste seizoen ooit te rechtvaardigen.