Er is een soort ingetogen menselijkheid en beminnelijkheid in Matt Damon's vertolking van het geïsoleerde ruimteavontuur van de gestrande astronaut Mark Watney dat gemakkelijk leuk te vinden is. Ik vind het geweldig hoe Damon elk frame van deze film bezit dankzij de briljante aanwezigheid en stralende intensiteit. Hij is charismatisch en grappig als de rol erom vraagt, aangrijpend en meedogenloos sterk als de rol om iets anders vraagt.
Damon's rol als Texas Ranger Sheriff LaBoeuf in de fantastische westernthriller van de gebroeders Coen is ongetwijfeld een van zijn beste vertolkingen, al was het maar omdat hij in deze film nauwelijks op een van zijn andere personages lijkt. LaBoeuf is intens, vastberaden, doelbewust meedogenloos en draagt een passieve agressiviteit die het personage leven en diepte geeft. Damon is hier echt briljant.
Ik herinner me nog goed hoe de hele filmwereld zijn neus ophaalde voor het nieuws dat de bleke jongen uit Good Will Hunting nu van pad zou veranderen en zou proberen zijn plaats in de geschiedenis van actiehelden te verstevigen. Het leek vooraf een farce en volgens Ben Affleck adviseerde hij zijn jeugdvriend om te stoppen met de productie om te voorkomen dat hij zijn hele carrière zou verpesten. Het zou echter blijken dat Damon voor deze rol is geboren. Strak gewikkeld, zelfverzekerd fit, fysiek maar niet gewelddadig van aard, en zeer intelligent.
De zachtaardige, sociaal onhandige, manipulatieve, ietwat verloren, charmante en diep psychotische Ripley veranderde van een fascinerend literair personage in een echt mens dankzij Damon's briljante vertolking in dit meesterwerk van een thriller. Damon portretteert een regelrecht monster op een manier die ervoor zorgt dat wij, de kijker, in feite (diep van binnen) willen dat hij aan de lange arm van de wet ontsnapt en doorgaat met het vermoorden van mensen die hem in de weg staan. Zoveel menselijkheid en onderliggende ambitie en agressie zit er in deze fenomenale voorstelling.
Er is zoveel aan deze film dat me 27 jaar later fascineert en indruk op me maakt dat ik niet echt weet waar ik heen moet. Ten eerste dat het werd geschreven door twee 20-jarige debutanten, maar ook dat het duo Affleck en Damon besloot om in hun eigen film te schitteren, en dat met name Damon in 1997 in zijn debuut alle andere hoofdrollen wist te overtreffen. In dit meesterlijke drama belichaamt Damon alle problemen van intimiteit en emotionele onbeschikbaarheid, waardoor de rol diepte, motief, betekenis en menselijkheid krijgt die in dit geval maar tot één ding kan leiden: een toppositie op de lijst van Matt Damon's beste acteerprestaties.