Megabonk

Chungus aura skibidi core, giga chad rizz balanceert cringe en base, fanum tax bussin no cap, terwijl goofy ahh gyatt ratio aanvoelt als ohio doomposting maar nog steeds doodt. Begrijp je wat ik bedoel? Nee, natuurlijk niet, want het is puur gebrabbel dat klinkt alsof iemand per ongeluk een kapotte router in een vleesmolen heeft gestoken en het resultaat vervolgens een taal heeft genoemd. En toch leven we in een tijd waarin kinderen, tieners en mensen die het beter zouden moeten weten, dit spul dagelijks uitspuwen met hetzelfde zelfverzekerde vertrouwen alsof ze Shakespeare citeren. Daarom ben ik net zo onder de indruk als ik misselijk ben als ik een fragment van dat "skibidi toilet brainrot" gebrabbel begrijp. De meme-taal van vandaag is niet alleen onbegrijpelijk, het is actief verdovend, een soort digitale melaatsheid die alle bedachtzaamheid wegvreet. En dat is waar Megabonk binnenkomt en me door elkaar schudt. Ook al druipt het spel van de ellende die ik online probeer te vermijden, het is ook zo onbeleefd, zo verdomd goed dat ik bereid ben mijn trots in te slikken, een "je ded - misschien hem vaardigheidsprobleem" van me af te schudden?" dat opduikt als ik sterf, en accepteer het gewoon als onderdeel van het pakket.

Maar we moeten een beetje terugspoelen, anders wordt dit gewoon weer een tekst waarin ik blijf steken in toetsenbordwoede over het verval van de cultuur. Terug naar december 2021. De sneeuw was nog maar net gaan liggen, Kerstmis stond voor de deur, en terwijl sommigen probeerden enthousiast te worden over Halo: Infinite, kwam er uit het niets een heel ander spel binnendenderen, bijna als een vroeg kerstcadeau van een vriend waarvan je niet wist dat je die had. Vampire Survivors. Een klein pixelspel dat eruitzag alsof iemand Castlevania had genomen, het had gestript tot een hypnotiserende kern van klikkende dopamine en het had losgelaten in een nieuw genre dat niet eens wist dat het bestond. Het werd van alles genoemd - "bullet heaven", "survivor-like", "auto shooter" - maar wat er echt gebeurde, was dat duizenden spelers zich realiseerden dat het gevoel om midden in een apocalyptisch inferno te staan, kogels, vuur, heilige bijbels en messen af te vuren op hordes vijanden, een van de puurste hoogtepunten was die je voor zakgeld kon kopen op Steam. Vampire Survivors opende de sluizen en goot Brotato, Halls of Torment, Soulstone Survivors, 20 Minutes Till Dawn en meer naar buiten.

Nu, bijna vier jaar later, staan we hier en kijken we hoe Megabonk het podium opstapt, klaar om de erfenis voort te zetten. En geloof me, ik ben lang genoeg aan het gamen om dit met zekerheid te zeggen: het doet het met wraak. Waar Vampire Survivors ons pixelnostalgie in twee dimensies gaf, biedt Megabonk een substantiële stap naar 3D. Stel je een PlayStation 1-esthetiek voor, die ietwat schokkerige animaties en blokkerige personages die destijds futuristisch aanvoelden, maar tegenwoordig meer doen denken aan gebeeldhouwde Lego-stukken met te veel zelfvertrouwen. En toch - of misschien juist daardoor - past het hier perfect. Het rauwe, hoekige gevoel werkt perfect in de context, alsof de ontwikkelaar iets heeft begrepen dat wij anderen zijn vergeten: dat imperfectie stijl kan zijn. De soundscape draagt ook zijn steentje bij, een retro-gevoel in elke noot, maar altijd met een intensiteit die je hart sneller doet kloppen. Ik zou het bijna stressmuziek noemen, maar het is een stress die op de juiste manier kietelt, zoals koffie die je hart iets te snel doet kloppen maar tegelijkertijd je hele lichaam blij maakt.

Wij herkennen de basisformule. Je doodt vijanden, ze spugen XP-kristallen uit, je verzamelt genoeg en gaat een level omhoog. Maar het is wanneer je je upgrades kiest - hier "boekdelen" genoemd - dat het echt interessant wordt. De wapens en voordelen variëren van triviaal krachtig tot ronduit absurd, en het is in de mix dat ze schitteren. Het kan meer schade zijn, een sneller tempo, grotere projectielen, of waarom niet een dubbele sprong die plotseling het hele gevoel van het spel verandert? Want dat is waar Megabonk een stap verwijderd is van zijn voorgangers. Hier is het niet genoeg om stil te staan in het midden van het scherm en de hel zichzelf te laten uitspuwen. Hier spring je. Hier glijd je op je knieën alsof je Tony Hawk in slow motion bent. Hier gooi je jezelf op een skateboard of een zwaard en surf je door een zee van vijanden. En in sommige gevallen klim je zelfs tegen de muren op. Het is krankzinnig. Het is chaos. En dat is precies waarom het werkt. Als je die perfecte "build" krijgt, waarbij elke vijand explodeert in confetti en XP en het hele scherm flitst als epileptisch vuurwerk, dan is Megabonk niet alleen leuk, het is zielszorg.

En de inhoud, mijn hemel, het houdt nooit op. Twintig personages, allemaal met duidelijk verschillende stijlen, sterke punten en vaardigheden. Een ridder hier, een ork daar, een skelet op een skateboard voor wie een balans wil tussen death defiance en street cred, een sluipschutter met een struik als ghillie pak. Het is een carnaval van absurditeiten, maar dat is ook de reden waarom het zo gevarieerd is dat je constant de volgende wilt ontgrendelen. De wapenset is net zo uitgebreid, met tal van upgrades, combinaties en kleine verfijningen waardoor geen twee rondes hetzelfde aanvoelen. Voeg uitdagingen, prestaties en aanpassingen toe die het spel nog moeilijker maken voor degenen die zichzelf op een gezonde manier haten, en je hebt een game-ervaring die praktisch bodemloos is.

Vond je Vampire Survivors leuk? Dan hoef je er niet eens over na te denken. Megabonk is een aanrader. Ik kan eigenlijk maar één doorn in mijn oog vinden, en dat is dezelfde waar ik mee begon: de memeificatie. Ik had het zonder kunnen doen, want eerlijk gezegd is het gebabbel over "vaardigheidskwestie" op het scherm als je sterft ongeveer net zo leuk als iemand die Family Guy citeert in een begrafenistoespraak. Maar het is niets dat de algehele ervaring verpest. Als je daar golven van skeletten, slijmmonsters en bazen ter grootte van genetisch gemodificeerde gigantische varkens staat te stampen, kan het je niet schelen dat een of andere ontwikkelaar er een gekke ahh-referentie in heeft gegooid. Dan ben je het alleen, het scherm en een dopamine-tsunami die alle gedachten aan tijd, verantwoordelijkheid en het dagelijks leven wegspoelt.

Dat is misschien wel het enige echte probleem. Niet de memes, niet de moeilijkheidsgraad, zelfs niet de blokkerige animaties. Het is dat de uren verdwijnen. Je zit daar en ineens is de hele avond voorbij, de kinderen staan nog te wachten op de crèche en het avondeten in de oven is veranderd in een stuk houtskool. Megabonk is een tijdmachine die maar in één richting gaat: vooruit, sneller dan je kunt reageren. En als je een paar rondes later uit je trance ontwaakt, is het elke keer hetzelfde gevoel, een mengeling van euforie en milde zelfhaat. Maar dat is het punt. Dat is waarom ik speel. Megabonk is, kortom, een uitstekende vertegenwoordiger van zijn genre. Het is verslavend, lonend en net zo krankzinnig als het moet zijn om op te vallen in een markt die verzadigd is met klonen. En ook al wil ik soms mijn eigen ogen uitrukken elke keer als iemand me aan "skibidi toilet" herinnert, ik zit hier nog steeds te glimlachen, terwijl ik op "nog een ronde" druk. Omdat het zo goed is.

Dus hier zijn we nu, na uren van intens op de knop stampen en een dopaminebad dat dwars over onze hersenschors is gegoten, met een gevoel dat niet kan worden ontkend: Megabonk is een groot succes. Het is rauw, verslavend en gevaarlijk gemakkelijk om jezelf in te verliezen. Een spel dat je tijd steelt en dat doet met zo'n duidelijke arrogantie dat je bijna bedankt en buigt voor het feit dat je wordt verslonden door zijn machinerie. En dat is precies waarom de beoordeling landt waar hij dat doet. Een perfecte negen. Niet alleen omdat het de erfenis van Vampire Survivors beheert, maar ook omdat het dat doet met zijn eigen verwrongen ziel die weigert gepolijst of getemd te worden. Megabonk is een statement, een uitbarsting, een verslaving, en dat is precies waarom het het verdient om opgeschreven te worden als een van de groten in het genre.