Mio: Memories in Orbit Hands On Preview: Verslavend moeilijk

"Het spel is best moeilijk", vertelt de ontwikkelaar terwijl ze een controller overhandigt. "Oh, oké," antwoord ik, in de veronderstelling dat mij dat alleen wordt verteld omdat ik - zoals de kaart die aan mijn nek bungelt aangeeft - press ben, wat automatisch betekent dat ik slecht moet zijn in games. En dus, zonder enig idee hoe slecht ik het ga doen, pak ik Mio: Memories in Orbit, de nieuwe actieplatformer van Douze Dixiémes en Focus Entertainment.

Oké, misschien overdrijf ik het hier. Afgezien van een gênante struikelpartij in het tutorialgedeelte en mijn onvermogen om een baas te verslaan in de tijd die ik met het spel had, werd mijn kont niet al te hard geschopt. Zelfs als dat zo was, was de uitdaging leuk en stelde het me in staat om bij elke poging consistente vooruitgang te boeken. Het is gestructureerd zoals veel andere 2D-metroidvania-achtige games. Je sprint en springt over de kaart en schakelt kleinere vijanden uit door behendiger te zijn dan zij voordat je een geheime baas ontdekt of je een weg baant door een platformpuzzelsectie. In MIO is wendbaarheid het doel van het spel, want je werkt niet alleen om het meeste uit je sprongen te halen, maar je kunt ook naar verhoogde punten en bepaalde vijanden in de lucht grijpen. Sla iets met je aanval en je laadt de energie op die nodig is om weer te worstelen. Het zorgt ervoor dat de platformactie erg ritmisch is, en als je eenmaal het patroon onder de knie hebt, voel je je als een mini-robot Spider-Man, die onbewust over de kaart rent.

De wereld van Mio: Memories in Orbit is er een van mysterie. Het speelt zich af op een gigantisch schip, waarvan de krachtbron vervaagt, en als hoofdpersoon hebben we de taak om het in zijn oude glorie te herstellen. In onze tijd met het spel en het (aankomende) interview hebben we niet kunnen zien waarom het schip gered moet worden, waarom bepaalde robots ons in de weg staan, of wat de rare rode dons zijn die de kaart als een slechte uitslag lijkt te hebben geïnfecteerd. Het lijkt erg geïnspireerd in zijn wereld- en levelontwerp door de lineaire FromSoftware-games, waar de wereld mysterieus en verbonden is, en het is aan jou om te vinden waar de stippen met elkaar verbonden zijn, of dat nu in de overlevering is of in het spel door een deur dichter bij een checkpoint te openen.

Het is misschien de moeite waard om het hoofdpersonagelabel voor onze hoofdrolspeler te laten vallen, omdat duidelijk werd gemaakt dat hoewel het speelbare personage ons middelpunt is in termen van de gameplay, ze eigenlijk niet zo belangrijk zijn in het verhaal. Een interessante insteek, die me weer doet denken aan FromSoftware. Zelden heb ik me in een van die games ooit de hoofdpersoon van de wereld gevoeld, zelfs als ik de hoofdpersoon van het huidige verhaal speel. Het zal interessant zijn om te zien hoe dat uitpakt.

We kunnen geen FromSoft-vergelijkingen praten zonder bazen ter sprake te brengen. Ik heb er maar één ontmoet in Mio: Memories in Orbit, maar ik kan zeker zeggen dat de moeilijkheidsgraad zeker aanvoelt alsof het de harten van de sadisten sneller zal doen kloppen. In het begin leek het heel gemakkelijk te leren, en na een paar pogingen had ik de baas gemakkelijk onder de helft van de gezondheid, en in de tweede fase verschuift de arena als ventilatieopeningen onder mijn voeten opengaan, waardoor ik gedwongen wordt om in de lucht te vechten en keer op keer te vallen. Het is een gameplay-verschuiving die op papier eenvoudig klinkt, maar je op briljante wijze laat denken dat je net dichtbij genoeg bent om de bij je volgende run te krijgen. En dus probeer je het keer op keer, vallend voor de verslavende moeilijkheidsgraad.

MIO heeft ook een prachtige visuele stijl, wat betekent dat zelfs als je meerdere keren sterft, je het niet erg vindt om terug te keren naar de wereld om je heen. Het gebruik van levendige kleuren is een briljante keuze, vooral het contrast tussen het blauw, geel en dat diepe, bloedrood van de vreemde infectie op de kaart. Er waren af en toe wat visuele flikkeringen, maar aangezien de game speciaal voor mijn speelsessie op een nieuwe pc was geïnstalleerd en pas volgend jaar uitkomt, kan ik er niet echt iets op tegen hebben.

Mio: Memories in Orbit heeft me misschien het zoveelste slachtoffer van het stereotype van de gamejournalist bewezen, maar hoewel ik de moeilijkheidsgraad veel heb benadrukt in deze preview, zou ik niet beweren dat de game overdreven uitdagend is. Het is die juiste mix van een waardige uitdaging en genoeg beloning om ervoor te zorgen dat je terugkomt wanneer je een fout maakt. Ik geniet niet vaak van metroidvania's, omdat ik vind dat veel van de moderne inzendingen in het subgenre erg op elkaar lijken, maar de herinnering aan MIO zal nog een tijdje in mijn baan liggen. Is dat iets?