Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One

Of je je nu aangetrokken voelt tot de ouderwetse stilistische presentatie van de film, de huiveringwekkende stunts die praktisch zijn ontworpen en uitgevoerd, de prachtige intense sequenties die alleen maar meer en meer adrenaline-pompen naarmate de seconden voorbij vliegen, of misschien gewoon dat Tom Cruise nu een soort messias vertegenwoordigt voor de traditionele bioscoopervaring - nou ja, Mission: Impossible is iets speciaals geworden.

Sinds Ghost Protocol heeft de serie niet alleen een ijzersterk en interessant narratief kader weten te vormen, het weet ook zijn ademloze actiescènes om te zetten in heerlijk praktisch reliëf. Net als de John Wick-films en Top Gun: Maverick is het analoog blockbuster-entertainment in een digitaal tijdperk. Niet alleen dat, de films zijn met elk hoofdstuk steeds beter en beter geworden.

Het was dus met een bezorgde blik op mijn gezicht dat ik de eerste 20 minuten van Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One in de duisternis van de bioscoop zat, want hoewel openingsscènes meestal bedoeld zijn om te fungeren als een krachtige toonzettende beat, is het een enigszins rommelige aangelegenheid die verschillende stilistische elementen probeert samen te voegen op enigszins wankele grond zonder de punch die je zou verwachten.

Maar die bezorgdheid werd snel weggenomen, want hier komt een van de meest intense, goed gemaakte, epische en gedenkwaardige blockbuster-ervaringen ... nou ja, sinds Fallout. Het zijn in feite drie of vier lange sequenties in plaatsen als Abu Dhabi en Venetië, vier sequenties die voortdurend intensiteit en aanwezigheid opbouwen door het ene prachtige decorstuk na het andere, en de ene wending na de andere.

Dead Reckoning is bijna Mad Max-achtig in de zin dat het het metaforische voertuig relatief snel in de hoogste versnelling zet en slechts even stopt om de kijker een moment te geven om op adem te komen. Bijna drie uur verdwijnen als dauw van een zomerzon, en je verveelt je nooit, zoals in nooit.

Cruise is, zoals altijd, vol goede moed. Hij heeft een gravitas, een toewijding en een liefde voor het Ethan Hunt-personage dat door weinigen in de blockbustersfeer wordt geëvenaard, en hoewel sommigen ongetwijfeld een beetje zullen worden uitgeschakeld door de hele pulpidentiteit, is het allemaal zo ongelooflijk zelfbewust geconstrueerd dat je constant glimlacht.

Hij wordt omringd door prestaties die op zijn zachtst gezegd fantastisch zijn, en vooral Hayley Atwell doet briljant werk als het nieuwe personage Grace, die meteen een vaste waarde is geworden in de memorabele cast van personages. De schurk Esai Morales is een beetje een ander verhaal, en hoewel hij de gebalde, raadselachtige persona van een goede actieschurk heeft, is dit meer Mads Mikkelsen's Le Chiffre dan Javier Bardem's Raoul Silva.

Gecombineerd met een fantastische score van componist Lorne Balfe, geweldige stunts over de hele linie en Cruise in topvorm, is Dead Reckoning perfect zomerentertainment, slechts tegengehouden door een enigszins trage start voordat de film echt in een stroomversnelling komt.

Net als Fallout, Rogue Nation en Ghost Procotol is Mission: Impossible de meest consistente filmserie op de markt van vandaag, en er is geen reden om aan te nemen dat Cruise en het bedrijf volgend jaar niet klaar zullen zijn om indruk te maken wanneer Dead Reckoning Part Two eindigt de serie zoals we die kennen.