Mortal Kombat 1

Laat ik beginnen met direct op te biechten dat ik altijd van de Mortal Kombat-serie heb gehouden. Ik speelde het voor het eerst voordat de eerste zelfs beschikbaar was op console in een pretpark in Finland, en de rest is geschiedenis. Sinds Mortal Kombat II heb ik Kung Lao als mijn favoriet, en hij is over het algemeen hetzelfde geweest tijdens alle spellen. Tot nu toe welteverstaan.

Mortal Kombat 1 is een soort reboot van de serie zonder eigenlijk een reboot te zijn. Het gaat door na de gebeurtenissen van Mortal Kombat 11, maar hier is Liu Kang de god van de goden geworden en heeft hij het universum opnieuw vormgegeven om alle mensen een kans op een goed leven te geven. Dit heeft geresulteerd in een grote rolomkering en het heeft NetherRealm Studios ook de kans gegeven om alle personages aan te passen. Hoewel er relatief weinig gloednieuwe namen in Mortal Kombat 1 zijn , voelen alle vechters fris aan, juist omdat ze bijgewerkte versies van zichzelf zijn, waarbij mensen als Rain, Mileena en Raiden zo verschillend zijn dat ze net zo goed als gloednieuwe vechters kunnen worden beschouwd.

Maar misschien wel de grootste attractie en gespreksonderwerp voor Mortal Kombat 1 is niet in de eerste plaats de reboot van het universum geweest, maar de zogenaamde Kameo Fighters. Een selectie van 15 pugilisten die met een druk op de knop klaar staan om in te springen en de omstandigheden van de gevechten te veranderen, voordat ze net zo snel weer verdwijnen (op zich geen nieuw fenomeen, er zijn veel vechtspellen die zo werken). Het is iets dat op papier het potentieel heeft om veel van de gevechten te veranderen, en ik merk op dat zelfs ik, als Mortal Kombat-veteraan, een paar wedstrijden nodig had om op te warmen en te leren dat aanvallen kunnen komen, zelfs als mijn belangrijkste tegenstander niets doet.

Een ding waar niet zoveel over is gesproken, is hoe mooi NetherRealm Studios de game heeft gestroomlijnd. Het aantal supermeters is verminderd en intuïtiever gemaakt, het is makkelijker om combo's te improviseren en het tempo is opgevoerd. Dat laatste in combinatie met hele mooie animaties en superstabiele 60 frames per seconde (Xbox Series X in mijn geval) maakt het een genot om over de arena's te dansen om dood en geweld te verspreiden op een manier die geen enkele andere game ooit biedt.

Voor alle nieuwe functies is dit nog steeds Mortal Kombat waar we het over hebben. De knoppen zijn precies waar ze moeten zijn, je kunt blokkeren met een druk op de knop, de worpen werken zoals altijd en over het algemeen is het gemakkelijk om comfortabel te worden.

Maar... wat betreft de Kameo-vechters kan ik het gevoel dat het een beetje gimmickachtig aanvoelt niet helemaal van me afschudden. Mortal Kombat heeft lang manieren gehad om zijn vechters aan te passen, maar hier moet je de juiste Kameo Fighter kiezen om een echt scherpe combinatie te krijgen, en ik denk spontaan niet dat het voelt alsof de balans hier echt is. Natuurlijk, met 15 keuzes zijn ze misschien niet allemaal logisch, maar als ik Kung Lao hulp laat krijgen van Frost of Kano, krijg ik het gevoel dat het een beetje te krachtig is in vergelijking met de hulpeloze Stryker.

Ik denk ook niet echt dat het veel toevoegt aan de game, behalve dat het een flitsend ding is om te gebruiken, en dat is eigenlijk erger. Ik had hier sowieso liever een meer traditionele aanpak gehad, en een stel nevenpersonages die tijdens de wedstrijden in en uit springen, ziet er vooral ploeterend uit. Het is echter nooit een groot probleem (of helemaal geen probleem). De gevechten zijn erg soepel en het gevoel van controle dat ik heb over mijn personage is nieuw in de serie. Ik vond Mortal Kombat 11 ook leuk, maar het was merkbaar zwaarder en onhandiger dan het nieuwe, elegante universum van Liu Kang.

Het nieuwe universum is niet alleen een excuus om alle vechters opnieuw te doen, maar het speelt ook een grote rol in de campagne. Dit is een aspect waar ik meestal niet veel om geef in vechtspellen, simpelweg omdat het meestal nutteloos is. Er zijn in principe twee uitzonderingen, Tekken en Mortal Kombat. En ja hoor. In 15 hoofdstukken volgen we een steeds onzinniger verhaal dat ons in staat stelt om te spelen zoals de meeste personages. Omdat NetherRealm hier zo goed in is, is het moeilijk om de campagnes van de verschillende games te rangschikken, maar ik zou zeker zeggen dat dit een van de beste is die ze hebben uitgebracht. Ik zal de pret niet voor je bederven, maar wees voorbereid op klassieke personages in gloednieuwe rollen, een paar leuke verrassingen en een aantal adembenemende momenten. Ik denk dat het voor nieuwkomers ook gemakkelijker is om te begrijpen waar het verhaal deze keer over gaat, omdat het een soort reboot van het verhaal is (hoewel niet in de mate waarin het klonk in de previews).

Naast de campagne is er ook een nieuwe spelmodus genaamd Invasion. Het heeft een bordspelgevoel, maar eigenlijk gewoon een manier om klappen uit te delen en dingen te ontgrendelen en een level omhoog te gaan. Ik was geen grote fan van Krypt in Mortal Kombat 11 omdat het zo lang duurde om dingen vrij te spelen, maar ik denk dat ik het nog steeds verkies boven de lege Invasion die nooit aangaat. Natuurlijk zijn Towers er nog steeds en kunnen ze online worden gespeeld. Voor mij speel ik echter altijd versus in vechtspellen, dus het voelt goed voor mij, maar ik denk dat sommige mensen Mortal Kombat 1 een beetje leeg zullen vinden als de campagne na ongeveer zes uur is voltooid. NetherRealm zelf lijkt zich dit te hebben gerealiseerd en heeft geprobeerd wat kunstmatige diepte te creëren door maar liefst vier verschillende valuta's op te nemen om dingen te ontgrendelen.

Grafisch is Mortal Kombat 1 een lust voor het oog. Afgezien van het feit dat de cutscenes slechts op 30 frames per seconde draaien, ziet het er consequent erg goed uit en stroomt het goed. De levels zijn goed gedaan, de personages zijn geweldig, de lichteffecten zijn fantastisch en het animatiewerk is eersteklas. Als ik het vergelijk met Street Fighter 6, voelt het bijna alsof het een consolegeneratie apart is in het voordeel van Mortal Kombat. De presentatie is ook erg leuk, zij het een beetje traag bij het kiezen van nieuwe personages en dergelijke. Ik wil ook een shout out geven aan de voice acting, het is echt geweldig, maar de muziek is deze keer anoniemer. Nooit slecht, maar ook niets wat ik me herinner.

Voordat ik begin met het afronden van de tekst en het uitdelen van mijn beoordeling, wil ik het ultrageweld van de game noemen. Dat is immers waar Mortal Kombat nog steeds grotendeels om bekend staat. En voor wie bang was dat het afgezwakt zou worden, heb ik goed nieuws. Het geweld is hier eigenlijk nog grotesker dan in Mortal Kombat 11, en hoewel Fatal Blows altijd dodelijk zijn geweest, zijn ze hier op het niveau van soms ronduit lachwekkend. Op een goede manier. Wat betreft hoe ze werken, ze zijn ook moeilijker om binnen te komen en nemen niet zoveel schade op, wat zorgt voor spannendere wedstrijden.

Als ik nu het pakket samenvat dat NetherRealm Studios aanbiedt, ben ik over het algemeen zeer tevreden. Mortal Kombat is terug met een wraak, en de ontwikkelaars hebben het echt aangedurfd om zowel de gameplay als de algehele framing aan te passen en alles te presenteren met geweldige graphics. De campagne is zo goed dat iedereen er doorheen zou moeten spelen, maar verder is er op dit moment niet veel te doen voor degenen die de voorkeur geven aan singleplayer. Kameo Fighters voelt als iets dat overgeslagen had kunnen worden, maar niet omdat ze slecht zijn, maar omdat ze simpelweg niet genoeg toevoegen. Maar zolang je tegen menselijke tegenstand speelt, online of lokaal, heb je eersteklas entertainment om naar uit te kijken, en de reboot is een gouden kans voor nieuwe fans om vertrouwd te raken met de serie, terwijl wij oudere vossen kunnen genieten van het opnieuw leren kennen van het universum.