Neon Blood

Het jaar is 2053 en Alex McCoin is onze hoofdrolspeler - een hardgekookte agent die ooit de beste in Viridis was, maar nu een schaduw is van zijn vroegere zelf. Zijn implantaten zijn beschadigd door drugsgebruik, zijn migraine komt vaak voor en de politie, die ooit naar hem opkeek, zucht over de aansprakelijkheid die hij is geworden. Wanneer er een reeks moorden op wetenschappers van het cyberwearbedrijf NilCorp plaatsvindt, raakt hij verwikkeld in een reeks gebeurtenissen die niet alleen zijn toekomst zullen veranderen, maar die van alle inwoners van de stad. We zullen alles tegenkomen, van superhackers en mutanten tot cyberagenten en rattenmensen - allemaal gevormd om op werken als Bladerunner en Cyberpunk 2077 te lijken, onzeker voort te strompelen, niet echt wetend welke kant we op moeten.

Toen ik de trailers voor Neon Blood bekeek, was ik meteen erg geïnteresseerd. Het spel zag er stijlvol, snel en spannend uit. Ik verwachtte een actiegame met detective-elementen die zich afspeelt in een dystopische cyberpunktoekomst. Wat we kregen was iets heel anders, ongeveer de helft van wat ik dacht. Het is een actiespel dat soms netjes is, maar het is helemaal niet snel of spannend. Het speelt zich echter af in een dystopische toekomst en bevat enkele elementen die doen denken aan detectivewerk. In de trailers zagen we snelle gevechten met coole effecten, maar in het spel waren het in plaats daarvan turn-based gevechten en quicktime-evenementen. Het was helemaal niet wat ik dacht dat het zou zijn, duidelijk en eenvoudig. Maar was wat we kregen goed?

Het was een nogal allegaartje. Soms heb ik veel plezier met het spel, meestal rennen door de straten van Viridis en getroffen door hoe cool de neonverlichte, vuile en vervallen wereld is die Chaotic Brain heeft gebouwd. De stijl is vrij uniek met personages weergegeven in 2D-pixels met een 3D-wereld als achtergrond. Af en toe en vooral in beweging is het spel echt netjes en is de belichting bijzonder mooi. Ik wou dat ze daar meer van hadden gemaakt in plaats van het grootste deel van het spel af te spelen in saaie steegjes, vervallen bars, riolen en woestijnsteden. Helaas is het verre van altijd mooi. Soms kies je ervoor om veel te veel in te zoomen op de personages en kun je nauwelijks zien wat ze vertegenwoordigen omdat ze in plaats daarvan worden gereduceerd tot opgeblazen en plakkerige pixels. Tijdens sommige korte delen van het spel worden we ook getrakteerd op een aantal ongelooflijk mooi getekende tussenfilmpjes, maar die zijn veel te kort en zijn over en uit voordat je kunt registreren wat er is gebeurd.

Aanvankelijk giechelde ik ook een beetje om de proporties van onze hoofdpersoon. Hij heeft hele korte armen en ik krijg een beetje een T-rex vibe in plaats van een stoere, keiharde agent. Daar heb ik in de loop van het spel mee leren leven, maar ik begrijp niet hoe de ontwikkelaars het niet zelf hadden kunnen zien en oplossen. Dit is het geval met verschillende dingen in het spel en ik ben er vrij zeker van dat Chaotic Brain grotere plannen had voor het spel die de kleine studio niet heeft kunnen realiseren. Zoals eerder vermeld, krijgen we een aantal missies waarbij we onze politievaardigheden moeten gebruiken om aanwijzingen te vinden. Dit wordt gedaan door de omgeving te scannen met onze cybernetische oogimplantaten en interessante dingen lichten op met een helderblauwe gloed. Ik weet niet hoe vaak ik door exact dezelfde puzzel heb moeten lijden. Van begin tot eind is het enige wat we als politie doen onze omgeving scannen, de felblauwe details volgen en op een paar knoppen drukken om verder te gaan. Het is nooit moeilijk of lastig en vereist geen enkele gedachte. Soms wordt het ongemakkelijk en onduidelijk, maar nooit op een manier die de puzzelelementen van het spel interessanter zou maken. Deze momenten worden slechts ergernissen. Er is nog een puzzel in het spel die je twee keer op exact dezelfde manier doet, en daar werd duidelijk dat er niet genoeg tijd aan de ontwikkeling werd besteed.

Turn-based gevechten zijn een andere veel voorkomende activiteit die je hebt tijdens de drie tot vier uur dat je Neon Blood speelt. Ik ben nooit zo dol geweest op turn-based actie en nog minder in dit spel. Het is een eenvoudig systeem waarbij je schadepunten scoort op basis van dobbelsteenworpen. Je kunt aanvallen of ervoor kiezen om jezelf te genezen. Al vroeg krijg je een vaardigheid genaamd "headshot" en dat is alles wat je nodig hebt totdat de aftiteling rolt. De gevechten van het spel zijn erg saai en missen volledig pit en enige vorm van moeilijkheidsgraad. De statistieken van het hoofdpersonage worden voortdurend geüpgraded, zodat geen van de tegenstanders echte weerstand biedt - zelfs niet de eindbaas van het spel. Het is binnen een paar minuten voorbij en ik ben niet één keer gestorven tijdens de wedstrijd. Als je ervoor kiest om zo'n essentieel onderdeel van een actiespel te laten rusten op turn-based gevechten, moet je meer diepgang introduceren dan we hier krijgen.

En dan is er nog het verhaal, de grootste teleurstelling naar mijn mening. Het is alsof ze niet echt hebben kunnen beslissen welke richting of toon het spel zou moeten hebben. Het ene moment is het gruizig, donker en vies, maar dan stapelen de slapstickgrappen zich op en wordt de nogal lekker naar sci-fi geurende chiptune-muziek vervangen door iets dat je zou kunnen vinden in een sci-fi-serie geregisseerd door Disney Channel. Natuurlijk is er ruimte voor beide elementen in een verhaal, maar geen van beide is goed genoeg gedaan. Het verhaal is gehaast en in de beperkte speelduur bereiken we een einde voordat er sprake is van een climax of crescendo. Schouderophalen definieert zowel de verteltechniek als het verhaal als geheel. Het zit ook vol met clichés, personages die we al vijftig keer eerder hebben gezien en dingen die al talloze keren eerder zijn gedaan - niet in de laatste plaats in Cyberpunk 2077.

Maar toch zou ik niet zeggen dat het spel zo slecht is. Het is misschien nogal dun en veel te licht, maar als de wereld zo mooi is en overloopt van paaseieren en hommages aan andere cyberpunkklassiekers, zorgt het nog steeds voor een nogal plezierige reis. De korte speelduur van Neon Blood is een voordeel omdat er niet genoeg inhoud en ideeën zijn om meer uren entertainment te vullen. Ik wou echter dat Chaotic Brain ervoor had gekozen om het verhaal meer gewicht en een donkerdere toon te geven. Ze zijn er nooit in geslaagd om me te vangen en het voelt alsof ze zelf verdwaald waren en niet echt wisten in welke richting ze het avontuur wilden nemen.