Nieuwe impressies van Sonic Superstars: We testen nieuwe levels in co-op modus

De openingszin klinkt misschien een beetje pretentieus, maar het illustreert perfect de gevoelens die ik kreeg van de korte test van Sonic Superstars die ik vorige week op Gamescom zag. Het nieuwe 2.5D side-scrolling avontuur is een sentimentele terugkeer naar de klassieke titels van de jaren 90, maar het is ook een welkome eerste smaak voor veel van een praktijk die de afgelopen decennia uit de gratie is geraakt: lokale multiplayer.

Daarom zal ik in deze nieuwe indrukken niet te veel stilstaan bij de verschillende krachten of vaardigheden van de vier hoofdpersonages, want dat werd al uitstekend uitgelegd door mijn collega David in zijn preview tijdens Summer Game Fest in juni. Nee, deze keer wil ik het hebben over wat er nieuw is in deze nieuwe demo die voor het eerst in Keulen wordt getoond: de twee nieuwe levels en de co-op modus.

Toen de pers de kleine kamer betrad die Sega had ingericht, haastten andere journalisten zich onmiddellijk naar de afzonderlijke gamestations. Dat is logisch. Je hebt meer controle over het spel en kunt naar believen experimenteren met elk personage of met de Emerald Powers. Maar omdat we dat allemaal al hadden meegemaakt, koos ik ervoor om even alleen te zitten, in een tweezitscabine, om te kijken of ik met iemand kon spelen. Uiteindelijk ging een andere journalist zitten, misschien een beetje gedesoriënteerd omdat hij niet verwachtte dat hij een scherm met iemand zou moeten delen, en we konden beginnen met spelen.

Op het personageselectiescherm gaf ik hem de keuze om Sonic te kiezen, en ik koos Amy Rose: haar dubbele sprongsysteem en hamer maken haar een perfecte keuze voor minder ervaren spelers, zoals ik, omdat ze je in staat stelt om jezelf te redden en obstakels te vermijden zonder al te veel moeite (Takashi Iizuka zelf vertelde me ook dat ze de ideale keuze was voor nieuwkomers in een interview dat je binnenkort kunt zien). En dan komen we bij het North Star Islands niveau selectiescherm. Hoewel Bridge Island en Speed Jungle ook beschikbaar waren, bood deze demo voor het eerst de niveaus Pinball Carnival Zone en Cyber Station Zone, dus we wisselden allebei een paar woorden uit en besloten de eerste in te voeren. Pinball Carnival ziet eruit als een circus of een pretpark met veel platforms waar je slim moet zijn met de Bumpers (uitsmijters) om je een weg te banen. Er zijn ook de Flippers waar je moet stuiteren om de ringen te krijgen en toegang te krijgen tot de bonusfasen. Maar om ze te bereiken, moet je enige coördinatie hebben met je partner.

Weet je, ik ben meestal een eenzame speler, als ik multiplayer moet spelen ervaar ik het meestal als een wat koude ervaring, maar dat weerhield me er niet van om te voelen dat ik met Sonic Superstars niet alleen een tweede speler nodig had om bepaalde bewegingen te doen (hoewel we maximaal vier spelers op het scherm konden zijn), maar ik genoot ervan om hem daar te hebben. Geen twee personages kunnen hetzelfde zijn in het spel, dus als je partner Sonic kiest, kun je niet langer ook de blauwe egel kiezen, wat je ook dwingt om een gemeenschappelijke basisstrategie te bedenken. Mijn partner zorgde voor snelheid met Sonic, terwijl ik de back-up was toen hij te veel op de rem trapte en in de leegte dreigde te vallen. Het leuke van de co-op modus is dat zolang je ringen op zak hebt en de ene speler nog in beeld is, als een ander valt of achterblijft worden ze direct teruggevoerd naar dezelfde positie en snelheid. Meer dan eens kwam ik vast te zitten en kon ik er niet uit en was het mijn partner die vooruit ging, en andere keren redde ik hem zelf uit de hachelijke situatie dankzij Amy's dubbele sprong.

In de bonusfasen is er ook een belangrijke coördinatiecomponent, omdat er schakelaars zijn die de oriëntatie van de fase veranderen, waarbij je vooruit moet gaan om aan het einde een grote munt te verzamelen. Als je het op het verkeerde moment activeert, kan dit ertoe leiden dat jij of jullie allebei vallen, dus je moet voorzichtig zijn. Het podium draait al in zichzelf, dus het is het beste om het doorgangsgebied niet te veel te blokkeren, omdat er in deze gebieden geen tweede kansen zijn zoals in de normale zone.

Niet zonder enige moeite bereikten we de laatste confrontatie met de baas van de zone, en kwamen de eerste keer als overwinnaar uit de strijd. Een snelle vuistslag, en nu was het tijd om Cyber Station Zone te verslaan. Dit gebied ontworpen met veel neonlichten en, eruitziend als iets uit de film Tron, was aanzienlijk uitdagender dan de eerste en dwong ons om veel aandachtiger en geconcentreerder te zijn. Voor dit level wisselden we van rol en koos hij Knuckles, terwijl ik Tails een kans gaf. Nogmaals, de vaardigheden van de kleine tweestaartige vos waren mijn redding, omdat hij zichzelf in de lucht kan houden en ook zijn partner kan vasthouden om hem naar nieuwe gebieden te tillen. Wat betreft de details van het level, hier hebben de personages een pixelachtige look en gaan ze door verschillende snelheidsspinners totdat ze een gebied bereiken met een grote vis die het podium op zijn pad vernietigt, en dat kostte ons niet minder dan vijf pogingen om te overwinnen.

Ik weet niet of het je is opgevallen, maar tegen die tijd waren we ongeveer 35 minuten in het spel, en twee perfecte vreemden die niet eens een gemeenschappelijke taal deelden, maakten al grappen en praatten alsof we elkaar al jaren kenden. Dat is de kracht van Sonic, en daarom denk ik dat de co-op modus zijn grootste troef is, ten opzichte van de nieuwe Emerald Powers, de verbeterde graphics (die fantastisch zijn) en de vloeiendheid en responsiviteit van de besturing. Toen we die kamer verlieten, na iets meer dan een half uur samen, namen we afscheid met een handdruk en een belofte om in de toekomst weer te spelen. Ik heb een vriend gemaakt met Sonic Superstars, en ik hoop dat ik nog een paar mensen kan overtuigen om het op 17 oktober met mij uit te proberen.