Ninja Gaiden II Black

Ninja Gaiden II werd uitgebracht in 2008 en was het vervolg op de originele Xbox-hit uit 2004 Ninja Gaiden. Het fantasierijk genaamde vervolg is in de loop der jaren verschillende keren uitgebracht, soms als een aangepaste Sigma -versie, en soms gewoon grafisch verbeterd voor het nieuwe platform. Als je alle verschillende versies meetelt, heb ik Ninja Gaiden II minstens vijf keer gespeeld, en nu de wereld een Ninja Gaiden II Black heeft gekregen, ontworpen voor moderne apparaten, is het tijd voor een nieuwe ronde.

Ninja Gaiden II Black houdt het midden tussen een remaster en een complete remake. Qua gameplay is bijna alles zoals voorheen, maar niet helemaal hetzelfde omdat er veel invloed is van de Sigma -versie, als je weet hoe je ernaar moet zoeken. De meest opvallende van deze Sigma invloeden zijn de secties waar je speelt met drie andere speelbare personages naast de ninja Ryu Hayabusa: Rachel, Ayane en Momiji. Aan de andere kant vliegen bloed en losse ledematen zoals in het origineel, en er zijn een paar gameplay-verbeterende innovaties die passen bij het moderne model. De meest opvallende hiervan is de mogelijkheid om direct vanuit een baasgevecht te hervatten na een mislukking, zonder dat je hoeft te beginnen vanaf het vorige daadwerkelijke opslagpunt. Qua graphics is het remake-kwaliteit, en eerlijk gezegd heeft de game er nog nooit zo goed uitgezien. Het levelontwerp en de animaties zijn echter volledig ongewijzigd, zoals je kunt voelen aan de bekende onzichtbare muren en het feit dat de besturing identiek is aan het origineel uit 2008.

Helaas bevat Ninja Gaiden II Black geen online functies, dus de Tag Mission -modus moet ook solo worden gespeeld. Gelukkig is er een competente AI-metgezel. Tag Mission is een geweldige manier om technieken en andere bewegingen te oefenen, als of wanneer je daar behoefte aan hebt. In ieder geval bevat Ninja Gaiden II Black niet alles wat in de loop der jaren in de verschillende versies aan het spel is toegevoegd, maar het is hoe dan ook de beste manier om het spel op moderne hardware te ervaren.

Ninja Gaiden II heeft de reputatie een moeilijk actiespel te zijn. In feite was Ninja Gaiden het moeilijke spel voordat Dark Souls die plaats innam in de hoofden van gamers. De nieuwste versie voegt een gemakkelijke moeilijkheidsgraad toe die bekend staat als Hero Play Style, en de normale uitdaging wordt aangeboden als Path of the Acolyte, die in het origineel gemakkelijk werd genoemd. Path of the Warrior wordt aangeboden als een moeilijke uitdaging, en Path of the Mentor als een zeer moeilijke. En als je het spel eenmaal hebt uitgespeeld, wordt het echte uitdagingsniveau, Path of the Master Ninja, geopend. Met andere woorden, u kunt de uitdaging aanpassen aan uw wensen, en dit is misschien wel de beste innovatie in Ninja Gaiden II Black. Ik koos de "moeilijke", Path of the Warrior, en het voelde een beetje te gemakkelijk. Aan de andere kant heb ik bijna 20 jaar ervaring met het oefenen van timing en bewegingssequenties, dus ik denk dat die ervaring van invloed is op de uitdagingservaring. Oh, en er lijken meer plaatsen te zijn om te besparen dan voorheen, hoewel ik de nadruk leg op het woord "lijkt", omdat ik hier niet helemaal zeker van ben.

Helaas kan de camera, zoals altijd voorheen, de snelle actie niet bijhouden. Regelmatig verplaatst de razernij van de strijd zich buiten het camerakader, waardoor er niets anders overblijft dan te vertrouwen op je ervaring en gewoon op de golf te rijden. Natuurlijk kun je de positie van de camera corrigeren met de rechter analoge stick, maar er is lang niet genoeg tijd om dat te doen. Gelukkig zijn de aanvallen van het personage altijd minstens ongeveer in de richting van de vijand gericht, wat je helpt om door de moeilijkste momenten heen te komen. Bovendien zal het indrukken van een knop de camera in de juiste richting wijzen die u moet volgen en er wordt ook een geluidseffect afgespeeld, waardoor het gemakkelijker wordt om vooruit te komen. Ninja Gaiden II Black is een lineair spel, dus je zult toch niet verdwalen, maar het vinden van de juiste richting maakt het gemakkelijker om kleine zijpaden en geheime plekjes te ontdekken.

Ik denk nog steeds dat de gevechtsmechanica in Ninja Gaiden II perfect is. Ik ben sinds 2008 geen betere meer tegengekomen. Het spel beloont timing, agressie en de controle over verschillende wapens met hun toetscombinaties. Er is geen enkel slecht wapen in het spel, en het is meer een kwestie van wat je leuk vindt. In het verleden heb ik het meest vertrouwd op de Dragon Sword katana, maar nu moet ik me afvragen of de Lunar Staff zo dodelijk was in eerdere versies? Hoe dan ook, ik raad aan om de tijd te nemen om de verschillende wapens te leren, want tegen de tijd dat je de Rachel-, Ayane- en Momiji-secties speelt, zul je gedwongen worden om te leren overleven met iets anders dan de simpele Dragon Sword.

Ondanks het feit dat ik Ninja Gaiden II vele malen op veel verschillende platforms heb gespeeld, is een nieuwe run altijd net zo spannend. Een aanval kan overal en op elk moment komen, dus de speler moet constant klaar zijn voor de strijd. Dan, als er te veel bloed en te veel lichaamsdelen op de grond liggen, schudt Ryu Hayabusa het bloederige lemmet van zijn zwaard af en gaat de reis verder. Dit is niet iets dat je speelt om te ontspannen, maar om dat oude krijgersinstinct dat op de loer ligt te krabben.

Een paar interessante nieuwe functies verbeteren de game-ervaring zonder de gameplay helemaal te beïnvloeden. Je kunt de grootte van de ondertitels in tussenfilmpjes kiezen en je kunt zelfs de naam van de luidspreker toevoegen als je wilt. Dit is vooral handig voor degenen die op een grote tv op een bank ver weg spelen. Ten tweede kun je ook het niveau van gore kiezen. In de praktijk is het een keuze tussen de bloederigheid van de originele editie en de netheid van de Sigma -versie.

Maar hoe zit het met het verhaal? De plot is natuurlijk ongewijzigd en het is precies zo dwaas als altijd. Met een stel bovennatuurlijke aartsschurken die de wereld in duisternis dreigen te storten, moet Ryu Hayabusa actie ondernemen. Uiteindelijk brengt de reis hem naar de hoogste berg van Japan, de berg Fuji, omdat daar het lot van de wereld zal worden beslist. Het verhaal is niet echt de moeite waard om je zorgen over te maken, aangezien de nadruk lijkt te liggen op het introduceren van de speler aan de meest buitengewone personages en het vervoeren van de hoofdrolspelers over de hele wereld en naar prachtige landschappen.

Zelfs als je al eerder Ninja Gaiden II hebt gespeeld, is dit de perfecte gelegenheid om er nog een keer mee te spelen. En als je om wat voor reden dan ook deze nieuwere generatie Ninja Gaiden helemaal hebt gemist, is Ninja Gaiden II Black de beste plek om te beginnen. Onthoud gewoon dat dit geen tijd is om te ontspannen, maar om te vechten terwijl je hartslag stijgt en je handpalmen zweterig worden.