Nintendo Switch 2 Welcome Tour

Na meer dan twee decennia games te hebben beoordeeld, is het fijn om nog steeds verrast te kunnen worden en het gevoel te hebben dat er nog uitdagingen over zijn. Switch 2 Welcome Tour is hier een perfect voorbeeld van. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet benaderen en bekijken, en ik vind het ook moeilijk om er een directe doelgroep voor te vinden, ook al vind ik het best leuk.

Ik neem aan dat meer mensen dan ik hun wenkbrauwen optrokken toen Nintendo het aankondigde als een soort inleidende titel voor Switch 2. Velen hebben parallellen getrokken met Wii Sports in die zin dat het spel bedoeld is als een soort herziening van de nieuwe hardware en de mogelijkheden die het biedt presenteert. Maar waar Wii Sports een spel voor iedereen was, voelt Switch 2 Welcome Tour niet echt als een spel voor iemand, behalve misschien een kleine super-geïnitieerde kliek van hardcore fans die van experimentele titels en een traag tempo houden.

In eerste instantie was mijn spontane gedachte dat het natuurlijk op dezelfde manier bij het systeem had moeten worden geleverd als Wii Sports - wat in hoge mate bijdroeg aan het succes van de Wii Nintendo's toen grootste systeem. Switch 2 Welcome Tour heeft echter duidelijk niet dezelfde sexy, uitgeklede en intuïtieve aantrekkingskracht als Wii Sports, en is, zoals ik al zei, eerder aan de andere kant van de schaal te vinden. Het draait allemaal om superkleine tekens, veel tekst en een verrassend complexe lay-out.

Switch 2 Welcome Tour doet zijn naam echt eer aan, waarbij de hele game (of in ieder geval het deel dat ik mocht proberen) zich afspeelt op een gigantische Switch, compleet met alles erop en eraan. Ik speel als een ongelooflijk klein personage, en bovenop de console staan een aantal tenten die fungeren als een soort demostations, quiztafels met personeel erachter, en andere stations en mensen die rondlopen. Alles op de console zoals knoppen, stopcontacten, luidsprekers, magneten en meer zijn klikbaar en als je erop drukt krijg je een beetje uitleg over wat ze doen.

Door alles te bekijken om af te vinken wat er in elk gebied te zien is, met succes demo's te spelen en quizzen te doen, ontgrendel je vervolgens nieuwe delen van de console en de accessoires om te bezoeken. Ik nam mijn kleine personage (die natuurlijk tot op zekere hoogte gepersonifieerd kan worden) en begon te verkennen, vanaf een enorme linker Joy-Con 2, dan het scherm en dan de rechter Joy-Con 2. Verdergaan is niet altijd gemakkelijk en vereist een bepaald aantal medailles en het vinden van dingen, die vrij goed verborgen blijken te zijn.

Van mijn kant was ik een beetje verrast over hoe gedetailleerd Nintendo is in hun beschrijvingen van alles. De Welcome Tour gaat echt dieper in dan je zou denken, en toen ik op de lens klikte die de technologie achter de muisaanwijzer vormt, leerde ik hoe Nintendo werkte met verschillende lenskeuzes omdat er iets meer afstand is tussen de lens en het oppervlak dan op een normale pc-muis. Op dezelfde manier heb ik geleerd hoe de trillingen in de Joy-Cons 2 ook kunnen worden gebruikt om geluid te creëren, en hoe de technologie dit bereikt - geïllustreerd door het onmiskenbare geluid van het oppakken van een cent in Super Mario Bros. Er wordt ook vaak een beetje geschiedenis in gegooid, zoals Nintendo die ons eraan herinnert dat ze in 1992 een officiële muis uitbrachten met Mario Paint en in 1999 ook de Nintendo 64 Mouse in Japan hadden. Het feit dat de Joy-Con 2 als een muis werkt, is dan ook niet zo nieuw voor Nintendo.

Nadat je je hebt ingelezen over een bepaald onderwerp, kun je naar een quizbureau gaan om een snelle quiz over een bepaald onderwerp te maken. De vragen zijn niet bijzonder moeilijk als je de borden rond het bureau hebt gelezen (je krijgt antwoordkeuzes, waarvan er een of twee vaak meer aan de humoristische kant zijn), maar als je dat niet hebt gedaan, zijn sommige bijna blind geluk. Het is een ongebruikelijke opzet die betekent dat ik Nintendo-reclame effectief plug, wat zowel mijn mening versterkt dat het waarschijnlijk toch bij de console had moeten worden geleverd, terwijl het me ook doet beseffen dat het zeker niet voor iedereen is en begrijpt waarom Nintendo het niet wilde bundelen.

Dit is een spel dat kinderen niet eens kunnen spelen vanwege alle tekst, en het informele publiek dat Switch 2 koopt, is waarschijnlijk niet geïnteresseerd in het lezen over de magnetische technologie die wordt gebruikt om de Joy-Con 2 aan het scherm te bevestigen. Ik betwijfel of zelfs gamers er super op gebrand zijn om rond te lopen om prikborden te lezen en ervoor te zorgen dat ze onthouden wat er op staat voor toekomstig gebruik. Het is gewoon geen erg geschikt spel om bij de console te leveren, maar ik weet ook niet of ik denk dat het zo geschikt is om op te laden.

Welnu, de verschillende demotenten die hier en daar te vinden zijn, zijn allemaal gewijd aan verschillende functies van je Switch 2, en ze zijn behoorlijk fascinerend ontworpen. Neem bijvoorbeeld de manier waarop Nintendo ervoor kiest om 4K-graphics te illustreren. Ze doen dit met de ultraklassieke baan 1-1 in Super Mario Bros, en laten zien hoe groot het wordt op een 4K-scherm. De hele baan wordt slechts een kleine strook op een tv van normaal formaat, waarin je er niet alleen doorheen moet spelen, maar er onder andere ook langs moet komen die is uitgerust met vuurbloem, een groene pijp naar beneden gaat en een 1-Up-paddenstoel pakt. Voor mij, als meerderjarige, bleef het allemaal hangen (hoewel het me wel lukte om op slag dood te gaan op de allereerste Goomba, verrast door hoe ongelooflijk klein alles was), maar toen ik keek naar een persoon die half zo oud was als ik (dus nog steeds iets ouder dan 20) die dezelfde speelde, worstelde hij ruim 15 minuten om het onzichtbare blok te vinden dat een 1-Up-paddenstoel geeft voordat ik onthulde waar het was. Nogmaals, het is niet voor kinderen.

Andere oefeningen die ik probeerde, waren onder meer het timen van een bal door een doolhof met de Joy-Con 2 als muis, het identificeren van de framesnelheid waarmee objecten over het scherm vlogen (om de superioriteit van 120 frames per seconde te illustreren) en een maracas-minigame die de nieuwe shake-functie liet zien. Dat laatste maakte grote indruk, waarbij de Joy-Con 2 duidelijk herkende wanneer een maraca gevuld was met grotere of kleinere objecten.

Al deze minigames hebben ook hogere uitdagingen, maar het zijn eigenlijk gewoon eenvoudige technische demo's en inherent niet erg vermakelijk. Een gewone tak in een Mario Party heeft meer diepgang dan deze, en dus voegen de hogere moeilijkheidsgraden niet echt iets toe.

Mijn favoriet van de demotenten was een Twister-achtig (dat populaire pre-partyspel, weet je) verhaal waarin je je vingers op gekleurde vierkanten moest leggen en moest proberen ze alle tien te voltooien. Sommige demo's moesten op de tv worden afgespeeld, andere op het scherm van het apparaat - deze tak behoorde tot de laatste, en vingers waren snel met elkaar verweven, maar ik vond het toch een leuke kleinigheid die iets nieuws bood. Al met al zijn deze demopakketten eigenlijk niets bijzonders, maar toch vermakelijk, en vervullen ze het doel om de hardware echt te demonstreren, en om je aan te moedigen om het opnieuw te proberen om records te vestigen, zodat je meer medailles kunt krijgen en nieuwe dingen kunt ontgrendelen.

Kortom, Switch 2 Welcome Tour is lastig om te beoordelen. Het is nooit echt leuk, maar ik verveel me ook niet omdat ik met spellen werk en nog steeds oprecht geïnteresseerd ben in Nintendo. En het is de vraag of ik überhaupt speel, want het klikken op alle functies van een Switch 2, het lezen van non-fictie over de batterij van de console en het schudden van Joy-Cons of het tekenen van lijnen met een muis kan nauwelijks gameplay worden genoemd.

Het grootste minpunt van het spel is echter dat je het niet echt kunt voltooien, tenzij je bepaalde accessoires koopt. Als je geen Pro Controller hebt, kun je zijn oefeningen niet doen, hetzelfde geldt voor de camera, enzovoort. Ik begrijp waarom, want je hebt natuurlijk een Pro Controller nodig om ermee te kunnen spelen, maar het is echt geen set-up die heel duidelijk aanvoelt en het moet duidelijker worden gemaakt dat je niet de volledige ervaring krijgt zonder accessoires.

Afgezien van het feit dat Nintendo duidelijk een extra dollar wil verdienen aan Welcome Tour in plaats van het te bundelen, heeft mijn tijd met de game me doen beseffen waarom ze het apart verkopen. Het is plotzwaar, heeft veel tekst en voelt ontworpen voor een extreem nichegroep spelers. Ik denk dat het een spel is dat veel kinderen en beginners niet leuk zullen vinden, en zelfs ik, de doelgroep, geniet er niet echt van, het voelt alsof ik een lijst met dingen om te doen afvink.

Natuurlijk, het is een heel goedkoop spel - dat nauwelijks een spel kan worden genoemd - maar dat maakt het er niet leuker op. Als je weet dat je niet houdt van een rustig tempo, veel tekst, weinig interactiviteit en studeren, kun je beter iets anders kiezen. Maar als je een van die hardcore Nintendo-fans bent die de console en al zijn accessoires koopt en graag betaalt om je vaardigheden te verbeteren, dan is dit iets voor jou.