No, I'm not a Human Preview: Griezelige, vervloekte wezens die je geweten op de proef stellen

Papers, Please is een spel dat inmiddels misschien wel een oude klassieker wordt genoemd. Als grenswacht bepaal je zelf wie het fictieve land Arstotzka binnen mag. Mensen in nood die de oorlog ontvluchten en jij bent de beul die hun paspoorten stempelt met de uitkomst van hun lot. Papers, Please is niet alleen verdomd donker en tragisch, maar ook een fantastisch en stijlvol spel. Het is dus geen wonder dat er meer games in dezelfde geest zullen zijn. Games die lenen en draaien en draaien en hun eigen ding doen met de basismechanica van Papers, Please. Not Tonight en Strange Horticulture deden vergelijkbare dingen, maar de vraag is of de komende No, I'm not a Human niet het spel is dat omarmt en ontwikkelt wat Papers, Please zo goed deed.

De buurman klopt op de deur en zegt dat je niemand binnen moet laten die je niet vertrouwt. Je moet ook nooit zeggen dat je alleen bent. Een ongewoon grote zonnevlam heeft ertoe geleid dat je overdag niet naar buiten kunt omdat het te warm is en 's nachts de bezoekers ronddwalen. De bezoekers zien eruit als de rest van ons, maar ze zijn gevaarlijk en wat je ook doet, je wilt ze niet in je huis laten. Als je gezelschap hebt, blijven ze buiten, maar als je alleen bent, breken ze koste wat het kost in. Met andere woorden, je kunt niet alleen zijn - maar je wilt eigenlijk helemaal niemand binnenlaten. Op zijn zachtst gezegd een lastige situatie.

Maar wat doe je als er elke avond op de deur wordt geklopt? Wat doe je als er een eenzaam kind op het terras staat te smeken om je hulp? Nogmaals, je houdt de levens van vreemden in je handen - net als in Papers, Please - maar hier is de dood tastbaarder en dichter bij het leven. Je weet dat degenen die bij je aankloppen overdag bescherming tegen de zon nodig hebben, dus als je ze niet binnenlaat, weet je wat er met ze zal gebeuren.

Elke ochtend bericht het nieuws over de bezoekers. De eerste dag verklaren ze dat de bezoekers zeer witte, onberispelijke en rechte tanden hebben. De volgende dag zeggen ze dat ze vuil onder hun vingernagels hebben, een teken dat ze zich uit de grond hebben ingegraven. Elke dag levert het nieuws een ander kenmerk op en met hen in je achterzak moet je degenen die je binnenlaat ondervragen om de mogelijkheid dat een van hen een bezoeker is volledig uit te sluiten.

Sommige mensen die op je deur kloppen, wil je niet binnenlaten. Je moet daar op je gevoel afgaan. Maar als er een moeder met haar peuter voor de deur staat, huilend en uitleggend dat de kleine jongen het enige kind is dat ze nog heeft, kun je ze de toegang niet weigeren, je kunt het gewoon niet. Maar dan moet je wel vragen gaan stellen. Je hebt elke dag zes vragen te stellen. Vraag hen om je hun tanden of hun handen te laten zien. Het probleem is dat zelfs gewone mensen gebleekte, perfecte tanden en vuile nagels kunnen hebben. Wanneer besluit je de trekker over te halen? Wanneer verliest de persoon die je hebt gekozen om veilig te maken in jou zijn menselijkheid? Wie van hen is de Bezoeker? Is geen van hen?

Al deze vragen leiden tot angst. Wat is goed en wat is fout? Wie ben jij om te beslissen over het leven van andere mensen? Als je eenmaal besluit de trekker over te halen en een schot op het voorhoofd te laten plegen om een persoon te euthanaseren waarvan je vermoedt dat het een bezoeker is, weet je niet of je het juiste hebt gedaan of dat je gewoon het leven van een onschuldig mens hebt beroofd. Dat is waar No, I'm not a Human schittert. Zoveel morele dilemma's en geen antwoorden. Je hoeft alleen maar de wetenschap te slikken dat wat je net hebt gedaan misschien verkeerd was, maar tegelijkertijd hopen dat je vibes en de tekenen die je zag je in de goede richting hebben geleid.

No, I'm not a Human komt ergens dit najaar uit en ik kijk er echt naar uit om het hele verhaal te leren kennen. Het is geen spel waar je je goed bij voelt - alles, van het ontwerp tot de muziek tot het verhaal, is pijnlijk en pikzwart. Maar die ervaringen zijn ook nodig. Het medium gamen is op zijn best als het speelt met je geweten en je emoties. Nee, I'm not human heeft er zeker voor gekozen om geen positieve vibes te verspreiden, maar dood, ellende, angst en angst zijn de sleutelwoorden. Als je het gevoel hebt dat je je een beetje slechter moet voelen, raad ik je echt aan om de demo op Steam te downloaden in afwachting van de release van de volledige versie.