Nosferatu

Ik had de hoogste verwachtingen voor Nosferatu, en het is vrij duidelijk waarom. Ik hou van horrorfilms, ik bestudeer ze, verken ze en geef ze prioriteit. Ik denk dat Robert Eggers een talent heeft voor het genre, en dit wordt bewezen in The Witch, The Northman en tot op zekere hoogte The Lighthouse (die anderen iets leuker lijken te vinden dan ik). Het punt is dat alle sterren hier op één lijn staan; Robert Eggers' gothic, dramatische stijl, zijn aantoonbaar geavanceerde kennis van het genre en het meest legendarische horrorverhaal ooit - Nosferatu.

Nou, beter dan dat wordt het niet, en na een opvallende trailer die typische Eggers-energie uitstraalt en behoorlijk solide recensies van leden van de pers die de film op verschillende filmfestivals hebben gezien, ging ik, zoals ik al zei, met de hoogste verwachtingen in de duisternis van de bioscoop zitten.

Dus stel je mijn verbazing voor toen ik twee uur later diezelfde duisternis een beetje teleurgesteld verliet. Ik ga geen kolomruimte besteden aan het argument dat de film ronduit slecht is, verre van dat, maar ik ga die teleurstelling een beetje contextualiseren en uitleggen waarom ik vind dat het daadwerkelijke effect van de film niet helemaal voldoet aan de verwachtingen die zijn gecreëerd door de paratekstuele omstandigheden.

Nosferatu vertelt het verhaal van Thomas en Ellen Hutter, gespeeld door Nicholas Hoult en Lily-Rose Depp, die net getrouwd zijn, maar hun huwelijksreis wordt onderbroken door een noodzakelijke reis voor Thomas, die door zijn nieuwe baan naar Transsylvanië moet reizen om klant Graaf Orlokk (gespeeld door een onherkenbare Bill Skarsgaard) te ontmoeten, die persoonlijke service wil, want hij wil in 1838 een groot landgoed kopen in Hutter's geboorteplaats, Wisburg, Duitsland. Zoals degenen onder jullie die het verhaal kennen al weten, is graaf Orlokk zichzelfNosferatu, en hij is verliefd geworden op Ellen Hutter, en plotseling is alles waar Thomas van houdt in vreselijk gevaar. 'Hij komt eraan', zeggen degenen die voelen dat er iets kwaads op komst is.

Allereerst zijn veel van de belangrijkste aspecten van de film meer dan ijzersterk. Lily-Rose Depp levert op zijn zachtst gezegd een magnifieke prestatie als Ellen, en haar aanwezigheid is zowel oneindig fysiek als fantastisch aanwezig. Als je twijfels had nadat je haar had zien teleurstellen in The Idol van de maker van Euphoria, denk dan nog eens goed na - ze heeft bereik en ze is briljant. Ze wordt geflankeerd door solide uitvoeringen van Hoult en Willem Dafoe, en hoewel Aaron Taylor-Johnson meer fluctueert in zijn effectiviteit, is de film over het algemeen goed geacteerd.

Er is niets mis met het optreden van Skarsgaard, maar hier raken we echt een centrale zenuw die een van de grootste teleurstellingen van de film is. Zie je, Eggers heeft moeite om spanning te creëren. De hele eerste akte is één grote spannende oefening die het publiek voorbereidt op het allesoverheersende kwaad dat uit het kasteel van Orlokk komt, en hoewel Eggers een passende rammelende diepte in Skarsgaards stem kiest, is zijn werkelijke uiterlijk gewoon niet angstaanjagend genoeg om hem lang griezelig te houden. Deze interpretatie ligt vrij dicht bij het bronmateriaal, en de ervaren onder jullie zullen weten dat Orlokk eigenlijk best veel wordt blootgesteld als personage gedurende de tweede helft. Hoewel dit goed is voor zijn personage, dient het alleen maar om de griezelige ballon verder leeg te laten lopen, en hoewel de film zich ook richt op seksualiteit, bijgeloof en een aantal andere serieuze onderwerpen, is het nog steeds alsof Eggers denkt dat we ons achter de bioscoopstoel verschuilen terwijl Orlokk zijn entree maakt in een bepaalde scène, maar door overbelichting en een personage dat lang niet zo eng is als gehoopt, Hij is gewoon niet de allesverslindende aanwezigheid die de film hem positioneert.

Ze zeggen "laat ons het monster niet zien", maar dat kun je echt doen. Het gaat erom mysterie, anticipatie en angst centraal te stellen, en terwijl de plot zelf het overneemt van de spanning die zo effectief in de eerste helft is vastgesteld, begint Nosferatu zelfs een beetje te worden... lang?

Dat gezegd hebbende, elke scène is geconstrueerd met technisch vernuft dat je gewoon niet elke dag of elk jaar ziet. Eggers put uit dezelfde gothic horror-instrumenten die zo goed werkten in The Witch, en de belichting, contrasten en camerawerk zijn allemaal met lovenswaardige precisie uitgevoerd. Het is een meester in het werk, en Eggers heeft het oog, maar weet zich ook duidelijk te omringen met talent dat zijn visie begrijpt.

Nosferatu is een gedenkwaardige, goed uitgevoerde toevoeging aan zijn nu indrukwekkende catalogus, en hij blijft een van de regisseurs om in de gaten te houden, vooral als je van het horrorgenre houdt, maar ook als je dat niet doet. Nosferatu is een goede film, maar slaagt er niet in om de enorme cheque die wordt uitgegeven te verzilveren, waardoor zoveel potentieel wordt gecombineerd in zowel het verhaal zelf, de bijbehorende iconografie en het talent zowel voor als achter de camera. Ik zou wel willen dat Orlokk spaarzamer was gebruikt, ook al ging dat ten koste van de trouw aan het bronmateriaal, en dat er meer werk was gemaakt van zijn karakter en gezicht. Dit is echter geen film waar je spijt van zult krijgen, dat is zeker.

"Hij komt eraan".