One Battle After Another

In een tijd waarin het voelt alsof veel politieke films een bredere benadering kiezen en meer afbijten dan ze kunnen kauwen (kijkend naar jou, Eddington), biedt de beperkte focus van Paul Thomas Anderson's One Battle After Another genoeg voor commentaar zonder je het gevoel te geven dat de man achter de lens gelooft dat hij alles doorheeft met betrekking tot de politieke toestand van zijn land.

In plaats van een of andere oranje man als Thanos op te zetten om aan het einde van de film episch te worden gedwarsboomd, toont One Battle After Another ons het verhaal van de Franse 75, een revolutionaire groep die 16 jaar voor de dag van vandaag werd ontbonden. Slechts een paar van zijn leden zijn nog niet gepakt of gedood tegen de tijd dat we de belangrijkste gebeurtenissen van het verhaal oppikken, maar de man die op hen jaagt, heeft het nog niet opgegeven en hoopt er een te vangen Bob Ferguson, ook bekend als Ghetto Pat (Leonardo DiCaprio) en zijn dochter Willa (Chase Infiniti) om zijn set revolutionairen af te ronden.

Wat volgt is een constant gespannen en verrassend grappig verhaal over de overgebleven verzetsleden die zich rond Willa verzamelen terwijl ze haar proberen te redden uit de klauwen van kolonel Lockjaw. Het zit niet per se boordevol actie, hoewel de vuurgevechten die we krijgen impact hebben en enorm worden neergeschoten. Je hebt waarschijnlijk al gehoord van de achtervolgingsscène en terwijl de persoon die naast me zat in slaap viel totdat er geweerschoten begonnen te klinken, kon ik mijn ogen niet afhouden, ondanks dat het tegen het einde van een speelduur van 2 uur en 50 minuten arriveerde.

De optredens zijn de belangrijkste bron van vermaak gedurende die lange speelduur. Het camerawerk is geweldig, maar een mooie zoomlens zou mijn ogen niet op dezelfde manier open houden als Leonardo DiCaprio deed om Ghetto Pat tot leven te brengen. De geagiteerde stoner ex-revolutionair is net zo kijkbaar als herkenbaar, en de scènes in het tweede bedrijf met het personage van Benicio del Toro voelden aan als een buddy-komedie waar ik graag meer van had willen zien. Sean Penn is hier echter de echte uitblinker, en zijn vertolking van Lockjaw brengt een schurk naar voren die tegenwoordig een zeldzaamheid aanvoelt. Hij is dreigend, maar tegelijkertijd behoorlijk parodisch. Een dreiging die serieus moet worden genomen, totdat hij zijn mond opent. Op geen enkele manier een gek personage, maar een die vanwege zijn zwakheden menselijker dan terminator aanvoelt zonder dat PTA een tragisch achtergrondverhaal voor hem noodzakelijk maakt.

Hoewel One Battle After Another niet bepaald te lang welkom blijft, wordt het wel het slachtoffer van een beetje opgeblazen gevoel. Zoals gezegd duurt deze film bijna 3 uur. Dat is nogal wat tijd voor mijn Instagram Reels-verwarde brein om door te zitten, en hoewel ik op geen enkel moment haren uittrok en op mijn horloge keek, dacht ik wel dat het een beetje beter had kunnen zijn. Er zit een beetje te veel toegeeflijkheid in de plot, wat niet altijd het gevoel heeft dat het onze personages of ons verhaal actief dient. Er wordt hier met veel borden gejongleerd, en sommige liggen kapot op de vloer. Het personage van de premiejager lijkt bijvoorbeeld jammerlijk ondervertegenwoordigd in de plot, aangezien hij een van de belangrijkste acties in de film onderneemt, wat leidt tot Willa's overleving op een belangrijk moment.

Ik vond de soundtrack ook een beetje te indringend. De ploffende pianodeuntjes zijn in eerste instantie welkom en een mooie begeleiding van het gevoel van spanning van de film, maar ze overleven hun goodwill tegen het einde van de film. Voor de rest is het geluid helder en helder en past het goed bij de ruigere beelden van de film.

One Battle After Another is misschien niet het baanbrekende meesterwerk dat de huidige consensus je wil doen geloven, maar het is een verdomd goede rit en heeft een aantal geweldige uitvoeringen van Hollywood-grootheden en binnenkort grootheden. Een zeer mooie toevoeging aan de algehele filmografie van PTA.