One Btn Bosses

Het wordt niet veel eenvoudiger dan op een enkele knop te drukken om deel te nemen aan een game. Hoewel je altijd een visuele roman op autoskip kunt zetten als je echt niets anders wilt doen dan naar het scherm voor je staren, vraagt One Btn Bosses je in plaats daarvan om je hersenen te activeren en de simplistische, moeilijke, op vorm gebaseerde baasgevechten aan te gaan.

Voor Outersloth's tweede release als uitgever heeft het driekoppige team van Midnight Munchies een direct verslavende bullet hell gemaakt. Je begint het spel als een nederige driehoek die zich een weg omhoog probeert te banen op de bedrijfsladder. Door middel van vergaderingen met HR (dat is Hint Robot, voor jou) leer je de basismechanica en de soorten aanvallen die vijanden op je kunnen gooien voordat je het opneemt tegen snode vormen, elk gevormd naar een soort vreselijke baas die we allemaal in ons werkende leven hebben meegemaakt.

De gameplay zelf - zoals je zou kunnen raden - is afhankelijk van een enkele druk op de knop. Met je spatiebalk of een muisklik beweeg je rond de kleine vorm waaruit je arena bestaat, waarbij je projectielen ontwijkt die gemakkelijk kunnen overweldigen. Je schiet automatisch terwijl je door de arena beweegt en bouwt krachtigere schoten naarmate je snelheid wint, maar elke keer dat je op de knop drukt om van richting te veranderen en een aanval te ontwijken, keer je terug naar het raken van de baas met een piddly erwtenschieter. Het is heerlijk verslavende gameplay, die je constant verleidt om hebzuchtig te zijn en een van je drie kostbare levens weg te ruilen.

Ondanks dat het spel rond een enkele knop draait, blijkt het behoorlijk moeilijk te zijn. Vijandelijke aanvallen kunnen het scherm snel overweldigen, en hoewel je in de campagne het patroon van een baas kunt leren, kan de grillige aard van hun aanvallen je nog steeds overrompelen, zelfs na meerdere pogingen. Het is echter moeilijk om boos of moedeloos te worden van One Btn Bosses, zelfs als de bazen je beschimpen elke keer dat je door hun hand sterft. De campagne is opgesplitst per baas, waarbij elke baas een reeks niveaus heeft waaruit je naar believen kunt kiezen. Je hoeft niet elk level te verslaan om verder te komen, en kunt daarom om te beginnen gewoon de meer beheersbare levels aan. Er is ook de roguelike-modus, die wat lichte deck-building combineert met de verslavende gameplay met één knop om ervoor te zorgen dat je willekeurige gevechten kunt blijven spelen, zelfs als je klaar bent met de weliswaar korte campagne.

Je kunt ook power-ups pakken tijdens zowel de campagne als de roguelike-modus, waardoor je na elk gevecht grindpunten verdient waarmee je nieuwe bewegings-, aanvals- en hulpprogramma-opties kunt ontgrendelen. Je kunt ook verschillende kleurenpaletten krijgen, zodat je het spel in je voorkeurskleuren kunt stylen om jezelf, de bazen, arena's en vijandelijke aanvallen op je scherm te laten verschijnen naast de dreunende retro-soundtrack. De power-ups/verschillende vaardigheden die je krijgt zijn op papier interessant, zoals de mogelijkheid om door vijandelijke aanvallen te rennen in plaats van van ze weg te draaien, en je aanval op de arena op te pakken om deze vervolgens terug te gooien naar een vijand, maar de startvaardigheden zijn zo handig dat het moeilijk is om de sterke punten in de anderen te zien. Ook gezien de moeilijkheidsgraad One Btn Bosses ', zelfs in de HR-trainingsmissies, krijg je niet echt de kans om de nieuwe vaardigheden uit te proberen of eraan te wennen, en blijf je vaak gewoon bij wat je weet.

Dat betekent niet dat ik geen nut heb gevonden voor andere aanvals- en bewegingsopties. Pick-Up was echt een goede aanval op elke arena die alleen een lijn gebruikte, terwijl Dash geweldig zou kunnen zijn als het ooit voelde alsof de hele arena bedekt was met vijandelijke aanvallen. Turn en Shoot waren echter de hele tijd mijn brood en boter, en het voelt alsof de bazen met hen in gedachten zijn ontworpen. Misschien had ik andere opties kunnen verkennen als er wat ruimere arena's waren geweest om in te spelen, maar One Btn Bosses duwt de boot niet echt naar buiten als het gaat om arena-ontwerp. Dit voelt wel bedoeld, en dus is het bijna iets dat ik niet wilde bekritiseren, maar na het spelen van het spel voelde het alsof de meeste vormarena's op elkaar leken. Het bouwt voort op de eenvoud van de algehele ervaring, maar het was iets waar ik graag wat meer variatie in had willen zien.

Dat weerhield One Btn Bosses er echter niet van om een geweldige ervaring te zijn. Het heeft alle kenmerken van een bullet-hell-uitblinker en de eenvoud van het gameplay-ontwerp zorgde ervoor dat ik veel te laat opbleef om nog maar één poging te doen om een baas te worden. Net als Balatro ervoor, is het dit jaar weer een indiehit waar ik kan voelen dat het in een oogwenk uren tijd kost.