Paddington in Peru

Een tijdlang was Paddington 2 de best beoordeelde film aller tijden. Een negatieve recensie sloeg het omver en koppelde het aan een weinig bekende foto genaamd Citizen Kane. Toch is de erfenis er, en Paul King had een enorme taak voor de boeg bij het maken van Paddington in Peru. Meer dan zes jaar na de laatste film hebben we de familie Brown opnieuw verzameld (deze keer met een andere moeder) en zijn we teruggekeerd naar de wereld van Paddington waar positiviteit, beleefdheid en goedhartige capriolen hoogtij vieren.

In plaats van Paddington weer als een vis uit het water in Londen te laten zien, maken we in plaats daarvan een reis naar Zuid-Amerika, terwijl de beer op zoek gaat naar zijn geliefde tante Lucy in Peru, een plek die hij ooit zijn thuis noemde. De familie Brown gaat natuurlijk mee op deze reis, net als nieuwkomers Olivia Colman en Antonio Banderas. Het algemene plot is eenvoudig en voorspelbaar, maar het bevat wel een paar briljante uitvoeringen van Colman en Banderas. De eerste speelt de eerwaarde moeder in het tehuis voor gepensioneerde beren, die praktisch in elke scène naar de camera knipoogt en je laat weten wie ze is en wat ze van plan is, terwijl ze zo'n komische façade behoudt dat je niet anders kunt dan erin geloven. Ze heeft zich echt in deze film gestort, waardoor het soms meer een toneelstuk is, haar charisma golft door het scherm en kalmeert gemakkelijk de zorgen die ik in de beginfase van de film had.

Banderas draagt ook zijn steentje bij om dit de grappigste Paddington-film te maken. Als bootkapitein met een gecompliceerde familiegeschiedenis wordt hij vaak achtervolgd door de geesten van zijn voorouders, die hij allemaal speelt in een soortgelijke call-back naar de meerdere persoonlijkheden van Phoenix Buchanan vanaf het podium. Zowel Colman als Banderas dienen als grote komische opluchting gedurende de hele film, wat betekent dat we niet alleen hoeven te vertrouwen op de capriolen en grappenmakerij van Paddington, hoewel daar ook genoeg van is.

Onze terugkerende cast is meteen weer in hun optredens terechtgekomen, vooral Ben Whishaw, de stem van Paddington zelf. Opnieuw is Whishaw in staat om een kinderlijke onschuld en een wijs begrip te brengen bij de marmelade-liefhebbende beer. Het is een moeilijke balans, waardoor het personage tegelijkertijd vertederend, lief en gek aanvoelt, maar Whishaw laat het er gemakkelijk uitzien. De VFX-artiesten hebben opnieuw fenomenaal werk geleverd met Paddington, want de beer blijft een van de beste CGI-personages die we hebben gezien, en is daar met mensen als Davy Jones uit de Pirates of the Caribbean-film. Elders zijn de visuele effecten even indrukwekkend, hoewel de belichting in Paddington in Peru soms een beetje overdreven belicht aanvoelt, meer verwant aan een advertentie voor het land dan aan een film die zich erin afspeelt. Toch leidt het niet opzettelijk af, en Paddington in Peru blijft net zo'n visuele traktatie als de andere films, alleen zonder het landschap van Londen. Triest nieuws voor de anglofielen die er zijn.

Zoals je zou verwachten van een Paddington-film, zijn er enkele hartverwarmende en hartverscheurende momenten verspreid. Meestal bestaan deze tegen het einde en worden ze het beste geserveerd als ze rond Paddington zelf zijn gecentreerd. Zoals we zullen bespreken, werkt de boog rond mevrouw Brown die haar familie terug wil brengen naar de goede oude tijd niet echt, en dus is het aan die grote bruine ogen om het emotionele gewicht van de film te dragen. Gelukkig gaat dit prima, maar in tegenstelling tot Paddington of het vervolg, heb je niet het gevoel dat er hetzelfde gewicht in Paddington in Peru zit. In de eerdere films voelde het alsof Paddington de wereld een betere plek maakte, één harde blik tegelijk, terwijl in deze film, terwijl in deze film, terwijl hij op een meer persoonlijke zoektocht is, het enige dat telt het vinden van tante Lucy is. Ja, sommige mensen worden op weg geholpen, maar vooral het publiek hoopt dat Paddington slaagt voor deze film, terwijl in het verleden de rollen bijna omgedraaid voelden, alsof die kleine beer het beste hoopte voor iedereen, met die warmte die zich naar je verspreidde lang nadat de aftiteling was gerold.

Zoals ik hierboven al aangaf, komen sommige van de problemen van de plot voort uit deze nieuwe casting van mevrouw Brown. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op Emily Mortimer en denk dat ze uitstekend werk heeft geleverd met wat ze heeft gekregen, het probleem is dat wat ze heeft gekregen niet erg overtuigend aanvoelt. Terwijl de kinderen zijn opgegroeid sinds de laatste Paddington-film, haalt mevrouw Brown herinneringen op aan alle tijd die ze vroeger samen op de bank doorbrachten. Behalve, iedereen met ogen kan zien dat dit niet dezelfde mevrouw Brown is. Sally Hawkins kende die kinderen zo goed, Emily Mortimer niet. Het voegt dit nepgevoel toe aan de emotionele kern van de familie Brown, omdat het erg moeilijk is om voorbij het feit te kijken dat Emily Mortimer er gewoon niet was voor de evenementen waarbij ze beweert aanwezig te zijn geweest. Er is zelfs een moment waarop ze huilt, herinnerend aan de tijd dat ze Paddington voor het eerst ontmoette, wat gewoon heel onwerkelijk aanvoelt als je opnieuw een andere actrice ziet. Ze kunnen niet eens shots uit de oude films hergebruiken voor die flashback, zoals nog maar eens, Mortimer. Niet. Daar. Het is soms nogal verbijsterend en leidt uiteindelijk zo af dat het moeilijk is om jezelf met heel je hart in de fictie te storten. Wat niet helpt, is dat de bogen van de rest van de Browns vrij onbestaande zijn, waarbij de heer Brown opnieuw iets extreems moet doen, ondanks dat hij een zeer gereserveerd persoon is. Ze proberen het op te frissen met Hailey Atwell met een Amerikaans accent, maar verder voelt het bijna identiek aan het Mr Brown-subplot van Paddington 2, zonder het zeer bevredigende einde.

Paddington in Peru is zeker de slechtste van de Paddington-films, maar het is nogal een flex voor deze trilogie dat de minst indrukwekkende inzending nog steeds een grotendeels geweldige film is. Ik zal niet zo'n haast hebben om het opnieuw te bekijken omdat ik Paddington 2 ben, maar dit avontuur in Peru is nog steeds een hartverwarmende manier om een avond of middag door te brengen, met veel komische momenten en een cast versterkt door twee zwaargewicht nieuwkomers.