Pamela - Early Access

De meeste non-lineaire survivalgames verkiezen vernietigde steden of desolate woestenijen. P.A.M.E.L.A. (of Pamela, zoals we het vanaf nu noemen) kiest daar niet voor. Het speelt zich af in de futuristische utopische stad Eden, waarin de speler een 'Sleeper' is die ontwaakt uit zijn cryoslaap nadat de bevolking geïnfecteerd is door een onbekende zeikte die ze vijandig maakt en die zorgt voor wanorde in de idealistische stad.

Eden heeft zes hoofdgedeeltes waar je vanuit kan respawnen, maar daar zijn er alleen drie op dit moment beschikbaar. Je begint in de ziekenboeg, waar er bijna geen vijandelijk gevaar is, tenzij je de 'beveiliging' activeert door er niet in te slagen een gesloten container te hacken.

De meeste vijanden zien er menselijk uit, maar bewegen zich op een wankelende en zenuwslopende manier waardoor ze meer doen denken aan de meeste zombies uit survivalgames. Vanaf een afstandje zijn ze griezelig, maar als je van dichtbij zakken ze als een zak aardappelen in elkaar na een dozijn treffers. Bij je eerste ontmoeting vertelt de game zelfs de het een vijand is en vertelt de game netjes van te voren welke knoppen je moet gebruiken om deze te verslaan. De vijanden zijn her en der verspreid in de stad en lijken nooit een groep te vormen, het is daarom makkelijk om rustig aan te doen en het tegen één vijand per keer op te nemen.

Alhoewel de game de eerste 15 minuten een behoorlijke open-wereld aanpak hanteert, gaat dat niet ten koste van het verhaal. Er zijn meer dan 100 stemopnames van Pamela te vinden die haar verhaal en de geschiedenis van Eden vertelt. Het legt niet precies uit wat er met het grootste gedeelte van de bevolking is gebeurt. De geïnfecteerde bevolking zijn ook niet de enige vijanden; robots en drones patrouilleren door de stad. Sommige zijn actief vijandig, terwijl andere je naar een rehabilitatiegebied brengen, vanuit waar je dan weer moet ontsnappen.

Als er een ding is waar Pamela in slaagt is het hoe de sfeer je contant op het puntje van je stoel weet te houden. Dit is geen ontspannen survivalgame; je moet opletten, luisteren naar voetstappen, gejammer, en het gebrom van robots met hun onheilspellende blauwe lichten. Je kan niet zomaar een hoek om rennen. Iedere stap die je neemt moet bedacht zijn en voorzichtig.

De game speelt zich af in een stad waar weinig grote open ruimtes zijn. Dat betekent dat, ondanks dat het een open-wereld is, het vaak erg claustrofobisch voelt en als je eenmaal een beetje verkent hebt en de richting weet kan je de optimale route bepalen. Het is echter niet altijd de snelste route die het beste is; het is niet voor niets een survivalgame, het verzamelen van voorwerpen en het consumeren van voldoende eten en drinken om te overleven is van levensbelang.

Datzelfde geldt voor het opzetten van een basis. Met het 'looten' vind je verschillende bouwelementen die samen een typische survivalgame-achtige basis maken. Vier muren en een deur is daarbij niet voldoende. De geïnfecteerde vijanden en robots kunnen makkelijk binnenkomen en je vinden. Je moet de juiste materialen hebben om je basis te voorzien van energie en een schild om je huis heen bouwen. In de huidige status van de game loont dit nog niet, aangezien de game iedere keer wordt gereset als je dood gaat; permadeath is een gegeven en daar kan niets aan veranderd worden (je houdt je XP en vrijgespeelde vaardigheden in je skill tree). Vooral de bouwcomponenten nemen veel ruimte in, het is dan ook beter om tijdelijk te leven als een dakloze in Eden totdat de game een verdere ontwikkelingsfase bereikt.

Als je te maken krijgt met een robot of geïnfecteerde zijn de gevechten niet echt boeiend. Geweren en wapens zijn niet makkelijk te vinden aan het begin en de meeste tijd gebruik je je vuisten om te vechten. De spatiebalk en een richting laat je ontwijken in verschillende richtingen, maar zo lang je blokkeert als dat nodig is en je 'stamina'-balk niet laat leeg lopen is het vrij makkelijk om de meeste vijanden te verslaan zonder veel schade op te lopen. Gelukkig, als je sluipt, kan je de meeste vijanden vermijden, alhoewel ze vaak een fatsoenlijke buit bewaken. Soms loont het dus wel om het gevecht aan te gaan.

Pamela probeert het survivalgenre te veranderen door het toevoegen van een sterke horrorvibe en te kiezen voor de stad Eden. In de huidige staat doet dat de game weinig goed. Trage controls en meerdere bugs maken het bovendien een behoorlijke klus om te spelen, zelfs al ziet de wereld er prachtig uit; dankzij de manier waarop het licht door de omgeving schijnt en hoe de schaduwen de sfeer versterkt. De titel is veelbelovend, maar het heeft nog een lange weg te gaan voordat de game echt iets biedt wat je tijd waard is.