Party Animals

Echte multiplayer-vechters kunnen voor de meeste mensen een echte traktatie zijn. Zelfs als de ene speler veel beter is dan de andere, is er altijd de mogelijkheid om samen te werken om de beste speler te verslaan om de kansen gelijk te trekken. Dit is de reden waarom games zoals Super Smash Bros. Ultimate en Gang Beasts of zelfs worsteltitels zo vaak veel leuker zijn met grote groepen gamers dan voor een enkele speler.

En het is precies in deze geest dat we Party Animals vinden, een partygame die dit jaar veel aandacht heeft gekregen, met het simpele uitgangspunt dat een aantal schattige dieren elkaar in elkaar moeten slaan, individueel of in teams. Ik hou vooral van lokale luchtige multiplayer en hoopte dat Party Animals een geweldige aanvulling zou zijn op de Knight Squad-geleide game-avonden van mij en mijn vrienden, en jongen, levert het op.

Maar voordat ik je er meer over vertel, haatte ik het spel om te beginnen. Er is een trainingssessie van vijf tot tien minuten om door te spelen (wat ik je aanbeveel te doen) om de vrij unieke spelbesturing te leren, en het is lang geleden dat ik een personage heb bestuurd dat net zo dronken onhandig aanvoelde als de hond als wie ik speelde.

Die indruk heb ik meegenomen tijdens de eerste paar wedstrijden in de Last Stand spelmodus, wat de grote trekpleister is in Party Animals. De chaos was totaal en het was hopeloos om klappen uit te delen met de nogal gevarieerde aanvallen die beschikbaar waren. Het dier dat je kiest, kan alles doen, van boksen tot mensen koppen en ze in het gezicht schoppen. Of wat dat betreft, gereedschap oppakken en gebruiken tegen je tegenstanders. Dat laatste is een van de meest verfoeide dingen, want je moet precies op de juiste plek staan om de items te gebruiken zoals bedoeld, anders worden ze gewoon als standaard item opgepakt om naar tegenstanders te gooien.

Langzaam maar zeker realiseerde ik me echter dat er veel subtiliteit verborgen zit in Party Animals. Gevechten kunnen worden gewonnen zonder een enkele persoon te raken, of door ze allemaal te doden en dan alles daartussenin. Daarnaast hebben de levels verschillende vermakelijke wendingen die de omstandigheden aanzienlijk veranderen. Van de vrij eenvoudige arena op een ijsschots die langzaam opbreekt in verschillende kleinere delen (waardoor het steeds gevaarlijker wordt om bij je tegenstanders te komen), tot het sneeuwpodium waar je dicht bij een kampvuur moet blijven, tot het zwarte gat dat jou en je tegenstanders zo nu en dan dwingt om te stoppen met vechten en iets vast te houden - er is altijd iets om in de gaten te houden naast de gevechten.

Party Animals is het beste als je met iemand speelt die je kent, zodat je samen de oppositie kunt aangaan, maar over het algemeen vind ik dat mensen redelijk goed zijn in spelen en de premisse begrijpen. Bijgevolg heb ik een aantal geweldige gevechten gehad, zelfs alleen. Ook is het mogelijk om tegen redelijk goede bots en lokaal op split-screen te spelen, wat waanzinnig leuk is. Om te winnen moet je je tegenstanders uitschakelen, maar niet door ze uit te schakelen, maar door ze eruit te gooien, wat op verschillende manieren kan worden gedaan. Knock-out geslagen worden en toekijken hoe een tegenstander me optilt om me in de zee van ijs te gooien, is ongelooflijk stressvol. Een normale ronde eindigt wanneer iemand in totaal drie overwinningen behaalt.

Er zijn ook verschillende spelmodi, waarvan er één Arcade heet en de andere Team Score. De eerste is een andere variant van Last Stand, waarbij het doel niet is om alleen gelaten te worden, maar om zo min mogelijk keer te sterven. Elke keer dat je sterft, krijg je een nieuwe poging, maar tegelijkertijd loop je achter op je tegenstanders. Spontaan voelt dit wat vergevingsgezinder, omdat de persoon die naar buiten gaat niet hoeft te wachten tot de anderen klaar zijn en dus in het spel is en hen kan beïnvloeden door te vechten tegen degene die aan de leiding staat.

Team Score daarentegen is anders en heeft zijn eigen reeks stadia. Er zijn teamgebaseerde uitdagingen zoals vechten voor snoep in de Lollipop Factory, wat een van de hoogtepunten van het spel is met krankzinnige gevechten om de enorme elastische gummyberen en kleinere traktaties. Een ander hoogtepunt is Trebuchet, waarbij het team elkaar met bommen moet beschieten, en ik wil ook Beast Hockey noemen, wat eigenlijk een heel alternatief hockeyspel is.

Om mij (en alle anderen) constant aan te moedigen om nog maar één game te spelen, zijn er ook dagelijkse uitdagingen en dingen om te ontgrendelen in de vorm van verschillende accessoires. Er zijn natuurlijk ook microtransacties, maar het lijkt er eigenlijk op dat je meer kunt ontgrendelen dan gebruikelijk is in games van dit type door gewoon daadwerkelijk te spelen.

Zijn er dan geen slechte dingen? Ja, maar ze zijn meer een algemeen probleem met het genre dan iets unieks voor Party Animals. Als je alleen speelt, is het niet leuk als je online niemand kunt vinden om mee te chatten en een team te vormen. En als je een belabberd team hebt, is het meestal niet mogelijk om te winnen, omdat de zwakste schakel echt iedereen naar beneden haalt. Ik denk ook dat de menu's zowel een beetje traag als rommelig zijn, iets waarvan ik hoop dat de ontwikkelaars eraan zullen werken.

Anders is dit een geweldig gezelschapsspel dat gemakkelijk aan te bevelen is. Het is zowel online als offline leuk, de presentatie is fantastisch en het concept is zo gemaakt dat het bijna altijd spannend is (uitgeschakelde teams kunnen het tegenstanders bijvoorbeeld moeilijk maken door vis, bananen en bommen te gooien, bij voorkeur naar de leider om te voorkomen dat de wedstrijden eindigen). Het is misschien niet zo intuïtief als ik had gehoopt, maar het wordt gecompenseerd door een grotere diepte van het spel en de entertainmentwaarde is fenomenaal.