Pathway

Het is vroeg in de ochtend in de Egyptische woestijn, waar de opkomende zon Caïro ontwaakt. Aan de stadsgrens wordt een jeep volgeladen voor wat lijkt op een lange reis. Een voorraad aan benzine en ammunitie wordt door een ruige avonturier met een woeste baard op de achterkant van het voertuig gehesen. Naast de jeep bevindt zich ook een vrouw met blond haar en een bril. Ze draagt een revolver, die nauwelijks lijkt gebruikt, en een tas vol met medische benodigdheden en onderzoeksdocumenten. Hun namen zijn Jackson en Natalya en ze staan op het punt om aan een avontuur te beginnen waar ze moeten voorkomen dat de nazi's een krachtig eeuwenoud artefact in handen krijgen voor verkeerde doeleinden.

Op dit moment denk je waarschijnlijk dat dit vreemde fanfictie van Indiana Jones is, maar dat is niet het geval. Dit is Pathway, een strategische rpg die zich afspeelt in de Sahara van de jaren '30. De game, ontwikkeld door Robotality en uitgegeven door Chucklefish, plaatst spelers in de schoenen van unieke en gespecialiseerde avonturiers terwijl je de uitgestrekte woestijn verkent om de vreemde mysteries die daar zijn te vinden te ontrafelen.

De personages en het verhaal in de vijf missies in de game doen allemaal denken aan de avonturen van Dr. Jones. Als we naar Jackson kijken, de ruige avonturier, belichaamd hij alles van Indy, behalve zijn iconische zweep en vermaarde angst voor slangen. Het lijkt wellicht veel op de filmfranchise, maar is dat iets slechts...?

Net als de setting van de game, accentueren de soundtrack, de verhaalvertelling en zelfs de visueel stijl de jaren '30 Indiana Jones-gevoel dat Spielberg bijna 40 jaar geleden heeft verzonnen. Hoewel de game de welbekende muziek uit de films niet gebruikt, geeft al het andere de speler het gevoel alsof ze in de jaren '30 door de onontdekte woestijn reizen met John Williams en een volledige orkest daarachter in een jeep. Het verhaal wordt vertelt door een stem die verrassend veel op die van Harrison Ford lijkt. Het diepe stevige accent weerspiegelt perfect de fictieve avonturier en laat het lijken dat Ford de gebeurtenissen van het avontuur voorleest alsof hij terugblikt op zijn tijd als Jones. De 16-bit stijl is een behoorlijk verandering van de korrelige filmbanden uit de jaren '80, maar past nog steeds perfect bij de stijl van de game en toont zowel de schoonheid als meedogenloze aard van de woestijn.

Net als andere rpg's met strategische elementen, vereist Pathway de speler om niet alleen hun hulpmiddelen te managen, maar ook ervaren worden in het aanpakken van de gevechten. Dit betekent wel dat de gameplay enorm afstraffend kan zijn aan het begin, doordat het onder de knie krijgen van de gameplaymechanismen en de strategieën frustrerend kan zijn. Echter na een poosje en waarschijnlijk een gefaalde missie, begint de game duidelijker te worden en wordt het veel aangenamer.

Wat de rpg-elementen betreft, een van de meest prominente en boosmakende gedeeltes van de game zijn het rantsoeneren van je brandstof en ammunitie. Hoewel ammunitie bewaard kan worden door conflict te vermijden of het slim te spelen, lijkt brandstof het speerpunt in deze Pathway. Spelers moeten vaak afzien van het verkennen om brandstof te sparen om het avontuur te kunnen voltooien. Iedere beurt gebruik je één tank aan brandstof en begin je ieder avontuur met vijftien jerrycans. Zelfs als je de beschikbare hoeveelheid instelt op het minst moeilijke. Het einde halen betekent veel meer hiervan. Meestal resulteert dit in het uitgeven van enorm veel in-game geld, doordat de willekeurig verschijnende 'loot' niet altijd oplevert wat je nodig hebt. Het is ook noemenswaardig dat je avontuur mislukt als je zonder brandstof komt te zetten en je dan opnieuw moet beginnen, iets wat enorm irritant is bij een rpg.

Net als de setting van de game, accentueren de soundtrack, de verhaalvertelling en zelfs de visueel stijl de jaren '30 Indiana Jones-gevoel dat Spielberg bijna 40 jaar geleden heeft verzonnen. Hoewel de game de welbekende muziek uit de films niet gebruikt, geeft al het andere de speler het gevoel alsof ze in de jaren '30 door de onontdekte woestijn reizen met John Williams en een volledige orkest daarachter in een jeep. Het verhaal wordt vertelt door een stem die verrassend veel op die van Harrison Ford lijkt. Het diepe stevige accent weerspiegelt perfect de fictieve avonturier en laat het lijken dat Ford de gebeurtenissen van het avontuur voorleest alsof hij terugblikt op zijn tijd als Jones. De 16-bit stijl is een behoorlijk verandering van de korrelige filmbanden uit de jaren '80, maar past nog steeds perfect bij de stijl van de game en toont zowel de schoonheid als meedogenloze aard van de woestijn.

Net als andere rpg's met strategische elementen, vereist Pathway de speler om niet alleen hun hulpmiddelen te managen, maar ook ervaren worden in het aanpakken van de gevechten. Dit betekent wel dat de gameplay enorm afstraffend kan zijn aan het begin, doordat het onder de knie krijgen van de gameplaymechanismen en de strategieën frustrerend kan zijn. Echter na een poosje en waarschijnlijk een gefaalde missie, begint de game duidelijker te worden en wordt het veel aangenamer.

Wat de rpg-elementen betreft, een van de meest prominente en boosmakende gedeeltes van de game zijn het rantsoeneren van je brandstof en ammunitie. Hoewel ammunitie bewaard kan worden door conflict te vermijden of het slim te spelen, lijkt brandstof het speerpunt in deze Pathway. Spelers moeten vaak afzien van het verkennen om brandstof te sparen om het avontuur te kunnen voltooien. Iedere beurt gebruik je één tank aan brandstof en begin je ieder avontuur met vijftien jerrycans. Zelfs als je de beschikbare hoeveelheid instelt op het minst moeilijke. Het einde halen betekent veel meer hiervan. Meestal resulteert dit in het uitgeven van enorm veel in-game geld, doordat de willekeurig verschijnende 'loot' niet altijd oplevert wat je nodig hebt. Het is ook noemenswaardig dat je avontuur mislukt als je zonder brandstof komt te zetten en je dan opnieuw moet beginnen, iets wat enorm irritant is bij een rpg.