Peak is een briljante herinnering aan waarom ik altijd enthousiast ben over een nieuw coöp-avontuur

Landcrab, ook bekend als de samenwerking tussen Another Crab's Treasure-ontwikkelaar Aggro Crab en Totally Accurate Battle Simulator-maker Landfall Games, heeft deze week "eindelijk" Peak uitgebracht. Nadat hij het vier dagen voor de lancering op de juiste manier had aangekondigd, kwam Peak uit het niets en als een klap in het gezicht riep het onmiddellijk gedachten op aan de hit van vorig jaar Chained Together en de vorige Landfall-titel Content Warning.

Het is moeilijk te zeggen met een game als Peak of je in bent voor de gimmick en de lage prijzen in plaats van de andere redenen waarom je een game zou kunnen kopen (gameplay, verhaal, enz.). Landfall verkoopt vaak het idee van een leuke tijd, en hoewel ik daar ooit misschien sceptisch over was, schrijf ik dit artikel nu omdat ik me realiseer dat dit echt is waar gamen om draait.

Op Summer Game Fest vond ik het erg moeilijk om me te bekommeren om de nieuwste actie Soulslike met RPG-elementen, want zelfs als de nieuwste donkerder of sexyer belooft te zijn dan alle voorgaande, is het gewoon moeilijk om de herhaling niet te zien, dezelfde valkuilen van een verzadigd genre. Het kan oud worden. Weet je echter wat niet oud wordt? Je vrienden.

Nou, slechte woordkeuze, echt waar. Je vrienden worden wel oud. Ik word oud, jij wordt oud, we worden allemaal oud. Maar je kunt altijd nieuwe ervaringen opdoen, gedeelde ervaringen die je jaren later aan het lachen maken als je je de tijd herinnert dat een van je vrienden zei dat je allemaal zeker die muur kon beklimmen, alleen voor ieder van jullie om naar je ondergang te tuimelen in de mist beneden. Die herinnering, de creatie ervan, of het nu met vrienden of alleen is, is Peak gamen.

En dat is wat Landcrab heeft weten vast te leggen in Peak. Dit is geen recensie van Peak, maar het is een aanbeveling. Ik vind het moeilijk om een score te plakken op zoiets als Peak, een spel dat even janky als goedkoop is, een ervaring die een speler tegelijkertijd kan frustreren en belonen, en een titel die meestal in een maand is gemaakt via een gamejam. Ik vind het ook een beetje oneerlijk om Peak te beoordelen, omdat ik de titulaire Peak nog niet heb bereikt (klassieke gamesjournalist is een scrub, ik weet het). Maar na een behoorlijke hoeveelheid tijd ermee, ben ik tot de conclusie gekomen dat dit type spel - Peak -likes, als je wilt - de titels zijn waar ik in de toekomst naar op zoek zal zijn.

Peak voelt aan als een ongelooflijk gestroomlijnd spel. Al het vet is weggesneden, als er al een was om mee te beginnen. Het is een eenvoudige opzet, als je het niet weet: jij en maximaal drie vrienden zijn padvinders die op expeditie gaan als je vliegtuig neerstort en je moet het bergachtige Peak van een eiland bereiken om om hulp te signaleren. Door je op elke ondergrond te laten klimmen, haal je het meeste uit je uithoudingsvermogen, want elke misstap kan onheil betekenen voor je overlevingskansen. Met deze simplistische focus heeft Landcrab een behoorlijk geniale zet gedaan door de gameplay voornamelijk op de achtergrond te laten focussen, zodat jij en je vrienden de reis kunnen ervaren zonder dat de komende beproevingen de enige focus zijn.

En dan laat je je waakzaamheid vallen en realiseer je je dat je die rotswand niet kunt beklimmen, of vergeet je dat er een gifplant naast je staat. Vooral Landfall is zich nu terdege bewust van hoe zijn games virale momenten kunnen maken, evenals momenten die jij en je vriendengroep zich nog heel lang zullen herinneren. Hoewel ik nog steeds zal verlangen naar de adembenemende ervaringen die games als Kingdom Come: Deliverance II en Clair Obscur: Expedition 33 bieden, zal dit kleine klimspelletje in me opkomen als ik aan Peak gaming denk.

Dus ja, ik zal niet altijd enthousiast zijn over het nieuwste duistere fantasie-epos dat eindigt met een chique Engelse priesteres die me vertelt dat ik de laatste flameghouler ben en dat ik de wereld moet redden, er is nog steeds genoeg Peak die er zijn. Big Walk, van House House, bijvoorbeeld, lijkt volgend jaar een enorm avontuur te worden. Hoewel je mensen als Peak kunt afdoen als "streamer bait" zoals ik ooit deed, als je vrienden hebt en het beu bent om tegen elkaar te schreeuwen omdat je weer een gerangschikte wedstrijd hebt verloren, waarom zou je dan niet in plaats daarvan tegen elkaar schreeuwen omdat je per ongeluk een explosieve plant hebt laten ontploffen die leidt tot de vroegtijdige dood van iedereen?