Persona 3 Reload

De Persona-serie bestaat al sinds de jaren 90, maar is een van de meer bizarre gamefranchises die vreemd genoeg bij veel gamers klikt. De Japanse serie brak echt door in het Westen met Persona 5, waar we kennismaakten met de combinatie van het middelbare schoolleven en bovennatuurlijke dungeon crawling. De helden van het spel, The Phantom Thieves of Hearts, stalen de genegenheid van velen. Maar als je eenmaal de 100+ uur van Persona 5 hebt voltooid, is het normaal om naar de eerdere hoofdstukken van de serie te kijken.

Tot deze reloaded-versie van Persona 3 stond je voor een uitdaging. Persona 3, dat dateert uit 2006, was waar Atlus de huidige Persona-formule vestigde, maar op moderne platforms is de game alleen beschikbaar in een zogenaamde "Portable" vorm, die afkomstig is van de PSP. In deze vorm werd de originele PS2-game omgetoverd tot een 2D-ontwerp, in een soort visuele roman. Met Persona 3 Reload krijgen we in plaats daarvan een remake die vanaf de grond opnieuw is gemaakt in Unreal Engine en eindelijk geweldig aanvoelt op moderne platforms. Maar de grote vraag is: zal Persona 3 tot op de dag van vandaag standhouden?

Laten we één ding duidelijk maken: ik ben een grote fan van Persona 5 Royal, die de eerste 4 maanden van mijn 2023 opslokte vanwege zijn ongelooflijke lengte. Maar ik heb Persona 3 tot nu toe niet gespeeld. Daarom is deze recensie een uitdrukking van mijn ervaring ermee als een "nieuw" spel, en voornamelijk geen vergelijking met een van de vorige versies.

Persona 3 Reload (hierna P3R) begint briljant en gooit je in een mysterie als je aankomt op het eiland waar je nieuwe middelbare school zich bevindt. Je stapt uit de trein en meteen hangt er een heel vreemde sfeer. Er liggen doodskisten rond, rood gloeiend, en de anders zo drukke treinstations zijn nu verlaten. Je navigeert je een weg naar je slaapzaal en wordt begroet door een onheilspellend jongetje dat allerlei cryptische dingen zegt over gevaar en potentieel.
Het blijkt dat je op je eerste nacht rechtstreeks in het zogenaamde Dark Hour bent gewaad, elke nacht een extra uur wanneer schaduwwezens uit een gigantische toren in het midden van het eiland tevoorschijn komen om mensen te ontvoeren. Slechts een paar individuen kunnen tijdens dit uur wakker zijn, inclusief jij en de anderen in je slaapzaal. De slaapzaal is eigenlijk een soort taskforce genaamd SEES (Specialized Extracurricular Execution Squad), die de toren genaamd Tartarus binnengaat en de schaduwen bestrijdt en probeert een einde te maken aan het Dark Hour. Ze doen dit met behulp van Persona's, dit zijn geesten of aspecten van jezelf die speciale vaardigheden hebben. Je kunt meerdere persona's hebben die je oppikt in Tartarus, en deze kunnen worden gecombineerd tot nog krachtigere persona's.

Zoals je uit de serie weet, gaat de tijd voortdurend vooruit, dus je moet nadenken over hoe je het gebruikt. Moet je met de lokale bevolking praten en je band met hen ontwikkelen (dit geeft je voordelen bij het later creëren van nieuwe persona's)? Of moet je je bezighouden met activiteiten die je academischer, charmanter of moediger maken? Dit laatste zijn drie belangrijke vaardigheden die bepalen waar je toegang toe hebt in het spel. Tegelijkertijd volgen de activiteiten Tartarus. Tartarus, en dus de centrale plot, volgt de fasen van de maan, zodat grote "baas"-schaduwen uit Tartarus bewegen om grote schade aan te richten als de maan vol is. Tijd en datum staan dus centraal in het spel.

Dit alles is een behoorlijk spannende opzet, en naarmate het verhaal vordert, werkt het best goed. De soms gotische en iets donkerdere sfeer van de game is ook te prijzen. Er zijn echter een paar belangrijke dingen waarvoor het eerlijk is om het spel te bekritiseren. Een daarvan is simpelweg dat het spel waanzinnig lang duurt om op gang te komen. Er is niet veel echt verhaal in de eerste 20 uur of zo. Je besteedt het grootste deel van je tijd aan het leren kennen van mensen, en in tegenstelling tot Persona 5, waar je snel een aantal interessante gesprekken met anderen hebt, zijn de "sociale links" van Persona 3, d.w.z. de zijverhalen van mensen in de stad, in het begin gewoon nogal saai. Dit zorgt ervoor dat het spel de eerste paar uur na de verder uitstekende start nogal traag aanvoelt.

Dit wordt nog verergerd door het feit dat Tartarus de enige plek is waar echt wordt gespeeld. Als je niet in Tartarus bent, doe je de bovenstaande dingen, waarbij je eigenlijk alleen maar scènes ziet spelen zonder dat je als speler veel doet. Als je bijvoorbeeld een bewaker bent in het plaatselijke café, kijk je gewoon naar dezelfde 2-3 versies van de scène. Tartarus is verdeeld in meer dan 200 verdiepingen, wat betekent dat als je eenmaal een verdieping hebt voltooid, het gewoon niet zo spannend is om er nog een keer doorheen te gaan. In tegenstelling tot Persona 5, waar je een reden had om terug te keren naar de zogenaamde kastelen, heeft het niet veel zin om Tartarus te "grinden". Ik ben nog niet vastgelopen, en aangezien het spel gewoon een blokkade op je voortgang legt tot de volgende volle maan, is er geen reden om terug te keren omdat je de vloer al hebt voltooid. Het probleem is dat ik de toren meestal in één nacht tot aan het stopblok heb kunnen voltooien, en dan blijft er een volle maand over waarin het gewoon saai gebabbel is en dezelfde bewakers in hetzelfde café. Het is een beetje jammer.

Het wordt echter een stuk spannender als we voorbij de eerste 20 uur zijn. Er zijn plotselinge reddingsmissies in Tartarus, de toren verandert op vele manieren, nieuwe deuren gaan open en je staat voor grotere uitdagingen. Je gaat ook op een kleine vakantie met je vrienden, waar het plot verder naar voren wordt geschoven. Kortom, de formule wordt een beetje door elkaar geschud en het spel begint dynamischer te worden. Het verhaal evolueert, er verschijnen nieuwe gezichten en je raakt meer geïnvesteerd. Dit is echt positief, want het spel gaat eigenlijk van op het randje van saai naar best cool. Als je de serie al eerder hebt gespeeld, zou het niets nieuws moeten zijn dat de serie de tijd neemt, dus geduld maakt ook deel uit van het ontwerp.

De personagegalerij is uniek voor Persona 3 en bestaat uit een zeer charmant team in je slaapzaal, evenals een los team van extra personages. De personages in de slaapzaal zijn degenen waarin je investeert en degenen die je ziet groeien. Voor mij springt Mitsuru Kirijo, de "mysterieuze moeder" van het team, eruit, samen met Akihiko Sanada, die een beetje de oudere broer van het team is. Je klasgenoot Junpei is ook erg grappig en heeft een fantastische ontwikkeling gedurende het spel.

Als we wat dieper ingaan op het vechtsysteem, is het heel erg zoals we het kennen van Persona 5. Pittige, heerlijke turn-based gevechten die eigenlijk zo vloeiend zijn dat het nauwelijks turn-based aanvoelt. Het draait allemaal om het runnen van een soort "steen, papier, schaar" met vijandelijke zwakheden. Als de vijand bijvoorbeeld vuurvaardigheden heeft, kan hij bestand zijn tegen vuur, maar zwak zijn voor ijs. Zodra je alle vijanden hebt uitgeschakeld, kun je een grootscheepse aanval uitvoeren, net als in Persona 5. Je hele team heeft ook speciale ultieme vaardigheden die ze kunnen gebruiken. Deze vaardigheden worden opgeladen wanneer ze bepaalde acties uitvoeren. Je genezer/boogschutter Yukari Takeba kan bijvoorbeeld enorme windschade aanrichten die de weerstand tegen windaanvallen negeert nadat ze is genezen. Qua gevechten voelt Persona 3 net zo modern en stijlvol aan als je zou kunnen hopen. Ik wilde er gewoon meer van gespreid over de in-game maanden.

Als we verder gaan met de soundtrack, bevinden we ons ook op bekend Persona-terrein. Het is een knallende soundtrack die zijn eigen mysterieuze genre heeft, dit keer met een beetje rap dat uit de 0 voelt naast de anders funky, vrolijke muziek. Wat het ook is dat ze hebben gemaakt, het werkt, maar het is een speciale cocktail.

Ik speelde met Engelse stemmen, omdat die in de Persona-serie meestal van vrij hoge kwaliteit zijn. Hier stelt Persona 3 Reload op geen enkele manier teleur, met uitstekende stemmen over de hele linie. Vooral Zeno Robinson als Junpei Iori heeft een fantastische en leuke levering. In tegenstelling tot het origineel zijn alle scènes met sociale links overal ingesproken, wat echt bijdraagt aan de ervaring.

Al met al moet ik zeggen dat Persona 3 Reload echt een indrukwekkend stukje technisch werk is. Er is hier niets dat technisch verouderd aanvoelt of als je de individuele gameplay-ervaring neemt en deze onder de loep neemt. Het zijn echter de algemene tempobeslissingen die Reload erft van het origineel die gewoon niet over het hoofd kunnen worden gezien. Er zijn te veel elementen van tempo die gewoon niet logisch zijn, waarbij je maanden overhoudt waarin je niet veel echte gameplay ervaart, en dan plotseling worden alle gevechten in twee dagen gecondenseerd. Er zijn hier grote delen waar Atlus over had moeten nadenken nu het spel up-to-date is gebracht. Natuurlijk weet ik niet of ze hier echt naar hebben gekeken en gewoon niet genoeg hebben gedaan, maar als je kijkt naar debatten over het origineel en de FES-editie van het origineel. Maar kijkend naar debatten over het origineel en de FES-editie van 2007, heb ik over het algemeen dezelfde gedachten over Reload.

Ondanks het vreemde tempo moet ik zeggen dat Persona 3 zijn eigen charme heeft en 100% een aan te bevelen game is. Het is een uitstekende plek om met de serie te beginnen, misschien omdat de langzame start je voldoende gelegenheid geeft om alles te leren kennen voordat je verder gaat in de serie. Maar als je uit Persona 5 komt, moet je erop voorbereid zijn dat Reload de tijd neemt om aan de slag te gaan. Anders hebben we te maken met een sublieme remake die een 18 jaar oude game gloednieuw laat aanvoelen.