Persona 5 Tactica

Ik ben geen grote fan van hoeveel Atlus hun Persona 5-serie heeft uitgemolken, ook al waren sommige games goed. We hebben de dungeon crawler Persona Q2: New Cinema Labyrinth gehad waar de grote aantrekkingskracht de nieuwe Persona 5-personages waren, we hebben hack-and-slash gezien met Persona 5 Strikers, we hebben gedanst in Persona 5: Dancing in Starlight en we hebben het hoofdverhaal opnieuw kunnen bekijken in Persona 5 Royal. Maar toen ze een tactisch, turn-based rollenspel aankondigden, wekte het nog steeds mijn interesse. Een genre dat tegenwoordig vooral in leven wordt gehouden door regelmatige releases van Fire Emblem, meer obscure games zoals Disgaea, en een paar andere. Het is in het verleden echter een geweldige bijkomstigheid geweest voor grote Japanse role-playing games, zoals Final Fantasy Tactics en Suikoden Tactics.

Ik verwachtte ook dat Persona 5 Tactica zou zijn zoals deze twee spellen. Enigszins traag op een groot rasterpatroon met veel keuzes. Het bleek echter dat dit in plaats daarvan in dezelfde geest gaat als XCOM en Mario + Rabbids. Als je een van beide eerder hebt gespeeld, herken je de formule hier meteen. Je kunt vrij over het bord bewegen zo ver als je personage kan gaan. Er is maar een bepaald gebied dat het in elke ronde kan bewegen, maar het kan vrij rondlopen. Dus als je het gevoel hebt dat een schuilplaats niet goed genoeg is, ga dan gewoon ergens anders heen. Het enige dat verdere beweging verhindert, is wanneer het personage aanvalt. Daarna wordt het op die locatie vergrendeld tot de volgende ronde. Je moet plannen waar elke ronde eindigt. Als je niet verborgen bent, maar in plaats daarvan in de middle of nowhere staat, krijg je meer gaten dan Zwitserse kaas. In plaats daarvan moet je elke ronde achter een muur of naast een obstakel beëindigen. Cover, die van alles kan zijn, van dozen tot tafels, is verkrijgbaar in versies op halve of volledige grootte. Als je bijvoorbeeld verborgen bent achter een steen op ware grootte, worden inkomende schoten volledig geblokkeerd (schoten van achteren doen nog steeds minder schade). Halve obstakels blokkeren de schoten niet, maar leiden tot minder schade.

De opzet is vrij eenvoudig, maar de ontwikkelaars hebben goed werk geleverd door verschillende kenmerken uit het hoofdspel op te nemen voor extra pit in de gevechten. Persona's moeten natuurlijk worden opgenomen, want dat is het hele punt van de gameserie. De Fluwelen Kamer is terug, in een andere vorm vanwege wat er in het verhaal gebeurt, met Lavenza voorop. Hier kun je twee of drie persona's samenvoegen tot een nieuwe die vervolgens door een personage kan worden gebruikt. Aan elk personage kan een persona worden toegewezen en in Tactica leidt dit tot een boost in HP, SP en verschillende aanvallen, plus specifieke aanvallen die bij die specifieke persona horen. Een beetje in het spel kun je ook nieuwe wapens maken door persona's samen te voegen. Maar dat is nog niet alles. De Baton Pass-functie is in het hoofdspel een functie waarmee je een aanval kunt doorgeven aan een ander personage. In Tactica is het in plaats daarvan een soort reddingslijn. Als een van de drie personages die in de strijd kunnen worden gebruikt al zijn HP verliest, kunnen ze worden vervangen door een reserve door een Baton Pass te gebruiken. Er zijn er meestal drie beschikbaar per gevecht. De zinnen die worden gebruikt met de Baton Pass in Persona 5, "Downing" en vervolgens "One More" zijn ook beschikbaar in Tactica. Weet je nog hoe ik zei dat je je moet verstoppen? Als jij of een vijand zich niet verstopt en wordt aangevallen, wordt dat personage "neergehaald" en krijgt de aanvaller "nog een". Dat wil zeggen, de aanvaller krijgt nog een aanval om te gebruiken. Dit kan meerdere keren achter elkaar gebeuren als het je lukt om andere open vijanden te raken.

De vijanden zijn helaas een van de zwakkere aspecten van het spel. Voor een groot deel van het spel zijn er slechts drie verschillende vijanden beschikbaar. Er is een lange, smalle sluipschutter, een forse beefcake die van close combat houdt en een kleine drummer die zijn kameraden een boost geeft. Ze zijn precies hetzelfde in alle werelden, behalve dat ze verschillende kleding dragen. In een paar levels sluipen er enkele speciale vijanden binnen, zoals een sumoworstelaar die zijn maten (?) gooit of een ninja die kan teleporteren, maar bijna het hele spel wordt gespeeld tegen dezelfde drie soorten vijanden. De bazen daarentegen zijn van hoge kwaliteit en gedenkwaardig. Ik zal ze hier natuurlijk niet verklappen, maar ze zijn stuk voor stuk onderscheidend en hebben een grote impact op het verhaal. Om nog maar te zwijgen van de muziek van de baas. Yum. Persona 5 had al uitstekende muziek en Atlus heeft hier de lat hoger gelegd. In feite heeft de hele game geweldige muziek met zowel oude klassiekers als nieuwe, opkomende klassiekers.

Het verhaal zal niet herinnerd worden als een klassieker. Persoonlijk vind ik het leuk, maar het is niet meer dan goed. Het is een soort vervolg op het originele spel en de Phantom Thieves-bende heeft zich verzameld in Leblanc om de goede tijden te herinneren. De laatstejaarsstudenten in de groep staan op het punt om naar andere delen van het land te verhuizen en de discussie is dat het saai is, maar dat ze elkaar nog wel eens zullen zien. Maar er zijn nog steeds dingen te doen voor Joker, Morgana en de anderen, die in dit spel schattige chibi-versies zijn. Visueel valt er niets te klagen in het spel. De grafische stijl die ze hebben gekozen past echt en de tussenfilmpjes zijn erg goed gedaan. Ook de stemacteurs doen het weer erg goed. Maar goed, terug naar het verhaal. Een rustige dag in het café neemt een plotselinge wending wanneer er heel veel licht en geluid buiten de deur komt. Een deur die ook van vorm verandert. Buiten wacht iets dat kan worden omschreven als het 19e-eeuwse Parijs. Net als in alle koninkrijken in het spel, is Palace vervangen door Kingdoms, er is een tiran en een volk dat een revolutie wil teweegbrengen, maar om de een of andere reden niet kan. Hier vinden we Marie, die volledig geobsedeerd is door bruiloften en het vinden van de juiste. Hier maken we ook kennis met de speelbare nieuwkomer Erina. Ze is de enige persoon in een land van hoedenmensen. Ja, ze hebben allemaal hoeden als hoofden. Ze kan geen persona's gebruiken, maar wel andere soorten aanvallen. Ze leidt de rebellengroep in het eerste koninkrijk en wordt dan een belangrijk onderdeel van het verhaal. Er is ook een man genaamd Toshiro Kasukabe. Tijdens een missie om gevangenen te bevrijden, vinden de gemaskerde helden hem in een cel, wat vreemd is omdat hij in de echte wereld is verdwenen. Dit is kort voordat hij naar verwachting de volgende premier wordt. Het is niet verrassend dat hij de hoofdpersoon in dit verhaal is.

Een ongeveer 30 uur durend verhaal dat duister is, maar met de gebruikelijke Persona-humor. Hoe langer het spel duurt, hoe donkerder het wordt. En hoewel ik dat misschien had moeten verwachten van een game in deze serie, verwachtte ik door de nieuwe charmante stijl iets lichters. Een van de problemen die ik heb, zit misschien niet in de inhoud van het verhaal, maar in hoe het zich ontvouwt. Deze serie is voor mij minstens evenveel gebaseerd op verkenning en verschillende nevenactiviteiten als op vechten. In Persona 5 Tactica is er helemaal geen verkenning. Alles volgt hetzelfde patroon. Bereid je voor op Leblanc door nieuwe wapens te kopen, de eigenschappenbomen van de personages te upgraden en dialogen te voeren. Druk vervolgens op om naar het volgende gevecht te gaan. Geef het door, lees een shitload aan tekst en herhaal. Wat u van deze repetitieve rotonde kan redden, zijn de zeer goed ontworpen uitdagingen. Deze worden geleidelijk ontgrendeld en fungeren als zeer kleine zijverhalen waarbij een level als een puzzel is. Een level moet in de eerste ronde worden voltooid door "nog een" te gebruiken, vijanden naar de juiste positie te duwen en meer. Sommige van deze uitdagingen vereisen echt dat je alles heel goed doordenkt.

Persona 5 Tactica is een goed spel in het genre van tactische rollenspellen, maar het bereikt niet dezelfde hoogten als andere vergelijkbare spellen. Het verbleekt ook in vergelijking met een game als Baldur's Gate 3 als het gaat om tactiek, als je ze wilt vergelijken. Maar wat het wel heeft, is een rijkdom aan charme en die neiging om zeer donkere verhalen te vermengen met humor. Het slaagt er ook in om dingen uit Persona 5 te mixen die normaal gesproken niet in dit soort games passen. Persona 5 Tactica is geen meesterwerk, maar het is de moeite waard om te spelen, vooral als je Game Pass hebt, want het wordt daar op vrijdag uitgebracht.