Poker Face: Seizoen 2

Rond dezelfde tijd dat Rian Johnson erin slaagde om weer op het goede spoor te komen met Knives Out na een polariserende Star Wars: Episode VIII - The Last Jedi, creëerde de filmmaker ook een extra whodunnit-project dat bestond in een meer anthologisch formaat, met Natasha Lyonne's eigenzinnige Charlie Cale als het bindweefsel dat elke aflevering samenbracht. Dit project stond bekend als Poker Face, en na een goed ontvangen eerste seizoen kreeg al snel groen licht voor een tweede ronde afleveringen, die de overkoepelende verhaallijn zou voortzetten terwijl Charlie ook verschillende volledig afzonderlijke moorden in de Verenigde Staten oploste en ontrafelde.

Deze volgende reeks afleveringen is nu hier, en zonder een voorafschaduwing of sprong op het pistool, na het bekijken ervan ben ik best tevreden met wat de verschillende regisseurs en schrijvers deze keer hebben samengesteld. Als je het eerste seizoen van Poker Face hebt gezien, is het qua structuur vergelijkbaar. Omdat Charlie nu echter op de vlucht is na de gebeurtenissen van het eerste seizoen, is ze niet geworteld in één locatie en bevindt ze zich in plaats daarvan in verschillende delen van het land, waar ze allerlei vreemde mensen ontmoet in onorthodoxe situaties, waar ze haar kenmerkende leugendetectievaardigheden gebruikt om onze zonden te wortelen. Dit kan simpelweg het blootleggen van liegende broers en zussen zijn of een oplichter in de schijnwerpers zetten, of iets veel vreemders zoals het bewijzen van de onschuld van een mishandelde alligator of betrokken raken bij de kinderlijke dynamiek op een chique kostschool.

Dit seizoen van Poker Face doet geweldig werk om je als kijker scherp te houden en ervoor te zorgen dat je nooit echt weet wat er daarna zal gebeuren in Charlie's verhaal. De geweldige cameo-optredens van bekende sterren helpen hier enorm bij, met individuen als Cynthia Erivo die opvalt door haar rol als niet één maar vier identieke zussen, of Giancarlo Esposito die ook een effectieve en verwrongen begrafenisondernemer blijkt te zijn. Sommige van de andere cameo's zijn minder memorabel en dit beknoptere karakter is ook van toepassing op sommige afleveringen in het algemeen, die het moeilijk hebben in vergelijking met andere. Maar de enige consistente factor van begin tot eind is nog steeds Lyonne, die moeiteloos de rol van Charlie op zich neemt en een charismatische en energieke prestatie levert waarbij ze vrijwel altijd de stralende ster van dit seizoen is.

Integendeel, ik denk wel dat Poker Face zich soms zou kunnen beheersen. Het heeft altijd een bizarre whodunnit-structuur gehad waarbij het mysterie vaak aan het begin van de aflevering wordt opgelost, voordat wordt overgeschakeld naar Charlie's perspectief en kijkt hoe ze de dader in de val kan lokken en overwinnen. Dat is voor mij prima voor een periode, maar naarmate elke aflevering vordert, begin je te hopen dat de show zijn formule maar één keer zal aanpassen of veranderen om je te overrompelen, in plaats van simpelweg te vertrouwen op de ongebruikelijke cast en scenario's om dit werk te doen. En dit brengt me bij een van mijn grootste problemen met dit seizoen van Poker Face, namelijk dat sommige afleveringen zo belachelijk en dom zijn dat je er een beetje interesse in kunt verliezen. De aflevering over de Florida Man-agent die wordt opgegeten door zijn coke-up alligator is hier een bijzondere misbruiker van, maar er zijn andere voorbeelden, zoals de honkbalaflevering die van begin tot eind een enorm stuk van een "whodunnit" lijkt.

En hoewel er een kernverhaallijn is die dit seizoen van Poker Face met elkaar verbindt, mist het het onderliggende gangsterverhaal dat seizoen 1 bedacht, waar Adrien Brody's Sterling Frost frequente verwijzingen had, terwijl andere personages Charlie bleven opsporen. Dit tweede seizoen begint met dit soort momenten, maar na slechts een paar afleveringen wordt dit progressieve karakter afgesloten, waardoor elke aflevering meer anthologisch is dan ooit tevoren. Soms werkt dit, maar meestal alleen als de plot en het mysterie in de eerste plaats sterk zijn, wat niet voor elke aflevering het geval is.

Maar dit alles verandert niets aan het feit dat Poker Face een heerlijk gefilmde, geproduceerde en geacteerde serie is. Het is echt vermakelijk, luchtig, geestig en leuk, en er zijn duidelijke benen in dit formaat die het naar de toekomst kunnen dragen. Het heeft alleen een meer primair uitgangspunt nodig om elke aflevering aan elkaar te knopen en misschien ook af en toe een risico te nemen bij het structureren van het plot, zodat elke aflevering niet al te vertrouwd aanvoelt na het bekijken van slechts de eerste vijf minuten. Toch is Lyonne geweldig, de cameo's zijn meestal uitstekend, en over het algemeen zul je een grote glimlach dragen terwijl je elk verhaal volgt naarmate dit seizoen vordert.