Predator: Badlands

Predator: Badlands, de negende film in de franchise en het derde project geregisseerd door Dan Trachtenberg, bewijst één ding: er is niet één manier om een goede Predator aflevering te maken. Alle drie de Predator -projecten van Trachtenberg (de streaminghit Prey uit 2022, de geanimeerde Predator: Killer of Killers die eerder dit jaar werd uitgebracht, en Badlands ) zijn behoorlijk verschillende aanbiedingen, althans voor de serienormen, die altijd hetzelfde patroon hebben herhaald.

Badlands verschilt het meest van de rest omdat er geen menselijke personages in voorkomen (Elle Fanning speelt een androïde uit Weyland-Yutani, een knipoog naar de Alien -serie die niet verder gaat dan dat), en de hoofdpersoon is een roofdier genaamd Dek, en met een achtergrond, persoonlijkheid en ingesproken dialoog die de rol van de "good guy" op zich neemt. Dit zou tot op zekere hoogte Predator fans kunnen vervreemden, zoals de gebruikelijke elementen van deze films, zoals de angst en afschuw om niet te weten waar het monster is, het tonen van overlevingsvaardigheden onder extreme omstandigheden, de tactieken die door de menselijke overlevenden worden gebruikt om zich te verdedigen tegen de moordende buitenaardse wezens... Min of meer in Badlands blijven, maar op een heel andere en veel luchtigere manier dan verwacht.

De plot is heel eenvoudig: een jonge, schijnbaar tiener Yautja (de Predator soort) gaat naar een planeet (zo onherbergzaam dat zelfs het gras je probeert te doden) om op een van de woestste wezens in het universum te jagen. Daar ontmoet hij een bewuste androïde (van de helft ervan) gespeeld door Elle Fanning, en vormt hij de onwaarschijnlijke (en clichématige) tandem van de ruwe, stille, edgy moordenaar en de levendige, kletskous en kinderachtige metgezel die probeert in te breken in het koude hart van de Yautja, waarbij hij hun tegengestelde persoonlijkheden in evenwicht houdt, zodat beiden van elkaar kunnen leren. De dynamiek tussen de twee (ze zijn in staat om in verschillende talen te praten, met de Predator ondertiteld) zorgt voor veel komedie, en de toon van de film is verrassend licht, een groot contrast in vergelijking met de rest van de films in de serie die somberder en gespannener zijn.

Badlands voelt veel dichter bij een gezinsvriendelijke avonturenfilm, zoals The Mandalorian of zelfs Guardians of the Galaxy. Een grote duw in die richting wordt gebracht door Fanning, die in de meeste van haar films introverte personages speelde die vervaagd waren in een aura van mysterie, en zelden de kans krijgt om zoveel plezier te hebben met een personage dat zo vrolijk en helder is als deze empathische androïde. Ze is een genot om hier naar te kijken en doordrenkt de film met een vrolijke energie die het bijzonder vermakelijk maakt, zelfs als (ik sta erop) het niet is wat je misschien verwacht van Predator.

Het is geen toeval dat dit ook de eerste film in de serie is met de classificatie PG-13 in plaats van R, geholpen door het feit dat alle vechtscènes tussen andere beesten of androïden zijn. Dat betekent niet dat de actie niet brutaal is, want heel veel wezens en androïden worden afgeslacht en in stukken gehakt, en de camera verbergt het nooit. Maar het betekent dat, wanneer een androïde in tweeën wordt gesneden, je geen bloed en darmen ziet, maar witte vloeistoffen of groen bloed, wat de impact een beetje vermindert.

Er zijn heel veel actiescènes in de film: het is de meest actievolle van de franchise (ten koste van terreur, die hier niet thuishoort), en elk is echt divers, met allerlei soorten wezens, groot en klein en verbluffende en soms naadloze mixen van CGI en praktische effecten. Het probleem is dat, hoewel bombastisch, er maar weinig echt uitstekend en gedenkwaardig zijn, wat uiteindelijk voorkomt dat de film nog hoger stijgt. Een man-tegen-man-gevecht aan het begin van de film is misschien wel een van de beste, en het zet een markering die zo hoog is dat de rest van de gevechten deze niet helemaal bereiken. Zelfs met de climax, die een beetje te donker en fantasieloos is, ondanks de voor de hand liggende verwijzing naar een van de vorige films uit de... eh, gedeeld universum.

De grootste dingen tegen Predator: Badlands zijn je verwachtingen van wat een Predator -film zou moeten zijn, en bepaalde elementen die Badlands je misschien niet op dezelfde manier bieden als Prey deed, bijvoorbeeld. Het is een groot risico om van de mix van horror-survival naar een buddy movie te gaan tussen een Predator en een androïde die op avontuur gaat. Trachtenberg doorbreekt de mal binnen de grenzen van de franchise, maar bouwt niet echt iets gloednieuws, en het leidt tot een tegenstrijdigheid: ondanks dat het de meest verschillende Predator film van allemaal is, voelt het vaak het meest... generiek.

Een beetje clichématig en voorspelbaar, maar toch vermakelijk, leuk en spannend van begin tot eind, en ongetwijfeld goed geschoten in de talloze actiescènes, ook al zijn ze niet uitmuntend. Met deze kwaliteit is het net zo geldig als Prey was, net zo geldig als de John McTiernan-klassieker uit 1987 (en zeker beter dan alles wat ze daartussenin maakten), en het einde wijst op meer spannende avonturen in het Predator universum... als het publiek deze poging van Disney omarmt om de serie open te stellen voor een groter, meer mainstream publiek.