Predator: Killer of Killers

Ik ben niet zo dol op bloemlezingen. Het is niet omdat ik vind dat ze geen waarde of unieke narratieve kenmerken hebben, en films als The Ballad of Buster Scruggs, Sin City, Magnolia en Traffic bewijzen dat er elegante manieren zijn om een verhaal te weven uit afzonderlijke verhalen.

Maar voor mij is het gebrek aan daadwerkelijke continuïteit zo storend dat het moeilijker wordt om te volgen, moeilijker om in te leven, moeilijker om in te investeren. Predator: Killer of Killers, een nieuwe animatiefilm van de maker van Prey, Dan Trachtenberg, is zo'n bloemlezing, waar het eigenlijke vertellen van verhalen wordt verlaten ten gunste van een reeks afzonderlijke vignetten die eigenlijk alleen maar dienen om coole gevechten te laten zien tussen stoere menselijke krijgers door de eeuwen heen en de iconische Predators.

Het is een vrij eenvoudig uitgangspunt als het erop aankomt: je volgt drie afzonderlijke krijgers gedurende een goede 30 minuten per keer, een Viking, een ninja en een piloot tijdens de Tweede Wereldoorlog, die elk worden geselecteerd en uitgedaagd door een Predator en hun waarde als krijger en als prooi moeten bewijzen. Het gaat dus nog steeds om een bloemlezing, maar tegelijk ook om een soort verzameling van drie afzonderlijke, relatief lange en diepgaande kortfilms, die vrij definitief worden afgesloten voordat we naar de volgende gaan. Er is geen echt verband tussen deze verhalen, behalve een natuurlijke esthetische en thematische dimensie, en het lijkt erop dat ze alle drie in de eerste plaats zijn ontworpen om je te laten genieten van het Predator -uitgangspunt wanneer het op zijn coolst is, zonder dat uitgangspunt in het bijzonder uit te dagen, net zoals Prey deed.

De animatiestijl lijkt enigszins op wat we al een paar keer eerder hebben gezien, wat doet denken aan Blue Eyed Samurai op Netflix een paar jaar geleden. Er is een opzettelijke traagheid in de animatiesnelheid en een hoekige lijn waardoor het allemaal meer analoog aanvoelt, en tegelijkertijd is er geen gebrek aan detail of ultrageweld. Samen zorgt dit voor een behoorlijk sterk geheel dat gemakkelijk kan concurreren met de andere animatiezwaargewichten op dit gebied. Dit is een prachtige film en er zijn kosten noch moeite gespaard. Joshua Wassung hielp bij het maken van Prey, en het is zijn animatiestudio, Third Floor, die erachter zit. Het is eigenlijk de debuutfilm van de studio, en wat voor een debuut is het.

Narratief gezien was het verstandig van Trachtenberg en Wassung om de Predators een soort vervelende, frustrerende afleiding te laten zijn te midden van cruciale gevechten voor elk van de drie hoofdpersonages, zodat er al een reeds bestaande motivatie en instinct is. Het is niet zo dat een van deze gevoelens of motivaties bijzonder diep gaat, en als er één centrale kritiek is die op Killer of Killers kan worden geuit, dan is het dat de film nooit probeert dieper te graven dan de onmiddellijke labels die we op elk van de drie hoofdpersonages kunnen plakken: "wraak", "ambitie" - enzovoort.

Maar dit betekent ook dat Killer of Killers een directheid heeft, een luchthartigheid, wat betekent dat, ondanks eindeloos geweld en stoere personages die moeilijke dingen voelen, het vrij gemakkelijk is om jezelf op de bank te gooien en er gewoon van te genieten zonder al te veel franje. Alleen de tijd zal leren of het ambitieuzere Predator: Badlands goed zal zijn, maar dit is goed Predator entertainment dat de voor de hand liggende bloemlezing weet te vermijden