South of Midnight Preview: Een heerlijk uniek avontuur voor wie op zoek is naar iets nieuws

Met We Happy Few liet het in Canada gevestigde Compulsion Games zien dat ze het vermogen hebben om gamewerelden te creëren die even uniek als onverwacht zijn. Toen Microsoft-gamingbaas Phil Spencer een paar jaar geleden zei dat de aankomende titel van Compulsion degene was waar hij persoonlijk het meest enthousiast over was van alles wat Xbox Game Studios aan de hand had, werden velen echt nieuwsgierig. Ikzelf inbegrepen.

Toen in 2023 werd aangekondigd dat het spel in kwestie South of Midnight gaat heten en een fantasie-interpretatie is van het Amerikaanse Zuiden, werd ik bijna op slag verliefd. Het Amerikaanse diepe zuiden ligt mij na aan het hart en de afgelopen 20 jaar heb ik bijna elk jaar minstens één reis naar de regio gemaakt. Daarom probeerde ik mijn hoofd heel kalm te houden toen ik vorige week eindelijk de kans kreeg om South of Midnight te proberen, omdat te hoge verwachtingen meestal de zekerste manier zijn om teleurgesteld te zijn.

In het bijna twee uur durende deel van het spel dat ik mocht testen, dat hoofdstuk drie vormde, mocht ik de rol van Hazel op me nemen en meteen in een fantasierijke interpretatie stappen van iets dat doet denken aan Louisiana. Wat haar connectie met deze vreemde wereld precies is, is mij niet verteld, maar het is duidelijk dat ze op zoek is naar haar moeder - die tijdens een storm van haar werd gescheiden - door een geest genaamd Mahalia te volgen voor aanwijzingen en tegelijkertijd nieuw ontdekte Weaver vaardigheden te verkennen. Tot haar beschikking heeft Hazel aanvankelijk niet veel trucs in haar arsenaal, behalve een dubbele sprong en een sprint.

Er zijn echter drie magie-achtige vaardigheden, die vooral nuttig blijken te zijn in gevechten: een vaardigheid om vijanden te trekken, ze te duwen en ook Weave, wat een soort vangmechanisme is. Maar... Wanneer het avontuur in deze sessie begint, ga ik alleen met Hazel op avontuur. Het bos en moerasachtige gebied waarin ik me bevind is levendig en rijk dankzij een breed scala aan dieren in het wild, maar dit zijn gewoon decoraties en flair en hebben geen invloed op de gameplay.

South of Midnight blijkt al snel veel meer een platform- en puzzelspel te zijn dan ik misschien had verwacht. Overal zijn geheimen te vinden, die in deze preview-versie vooral extra XP zijn om Hazel te levelen in een typische level tree stijl. Deze verschijnen als een kleine blauwe, glinsterende wolk en zijn vaak verborgen achter doornige struiken, hoog in bomen of op een eenzame richel in een moeras.

Er is altijd een duidelijke kleurcodering om aan te geven welke richting je op kunt gaan om te voorkomen dat je blindelings in ontoegankelijke gebieden springt, en met name de klimsecties voelen verrassend aan als 3D-platformactie, terwijl andere secties meer doen denken aan games als The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Geleidelijk aan ontwikkelt Hazel meer vaardigheden en al snel kan ze zelfs voor een korte periode in de lucht zweven en wall run doen.

Ik heb me gericht op de puur mechanische aspecten van South of Midnight, wat helemaal niet eerlijk aanvoelt, want iets dat duidelijk is, is dat dit een spel is waarin sfeer, emotie en verbeeldingskracht de belangrijkste dingen zijn. Vanaf de allereerste struikelstappen als Hazel is het duidelijk dat dit een ronduit verbluffend mooi avontuur is. De weelderige en uitgestrekte bossen en moerassen zijn hier overdreven tot iets bijna sprookjesachtigs en voelen even angstaanjagend, speels en prachtig aan. Als er een dieprode avondzon door de begroeiing breekt, moet ik meerdere keren stoppen om er naar te gapen.

Als ik gebouwen en constructies tegenkom, zijn het eenvoudige hutjes en dergelijke, vaak gebouwd op houten frames. Hier zijn elementen van Cajun, Indiaans, voodoo, Afro-Amerikaanse cultuur en de folklore van de regio samengepakt, waardoor een wereld ontstaat die ik gewoon nog nooit eerder in een videogame heb gezien, met als beste vergelijking waarschijnlijk Voodoo Vince uit 2003... Als iemand zich dat herinnert. Alles wordt begeleid door muziek met elementen van jazz, bluegrass en country, wat de ervaring naar een ander niveau tilt.

Het kleine verhaal waar ik van mag genieten, draait vooral om de gigantische en kleurrijke meerval die we in de trailer hebben gezien en een persoon genaamd Rhubarb. Ik kies ervoor om het kort te houden om je spoilers te besparen, maar wees erop voorbereid dat het snel veel donkerder wordt dan je zou denken. Alles culmineert dan al snel in een echt grote finale, voordat het avontuur naar nieuwe hoogten stijgt en, helaas, mijn demo eindigt...

Dus, waar zijn de gevechten, vraag je je misschien af? Van wat ik heb gezien, heeft South of Midnight geen vijanden in de wereld die je met vooroordelen komen aanvallen. De vijanden bevinden zich op goed afgebakende locaties, dus je zou moeten kunnen kiezen of je klaar bent om het tegen ze op te nemen of niet. De gevechten zijn ook in een omheind gebied, dus als je eenmaal een gevecht begint, moet je het afmaken.

Hazel heeft een regelmatige stoot tot haar beschikking, evenals de drie eerder genoemde magische vaardigheden. Zonder revolutionair te zijn, heb je alle functies die je zou verwachten, zoals de mogelijkheid om inkomende aanvallen te ontwijken (en als je het goed timet, zal de tegenstander wat schade oplopen als je die eigenschap in de levelboom selecteert), combo's uitvoeren, vijanden duwen en ze vervolgens naar je toe trekken om ze voor een korte duur te immobiliseren om de schade te maximaliseren. Je kunt dan een "Untangle" uitvoeren op elke verslagen vijand om wat gezondheid terug te krijgen, en alle gevechten waaraan ik heb deelgenomen, hadden ook een genezingssysteem voor eenmalig gebruik om je te helpen.

De vijanden zijn stijlvol ontworpen en angstaanjagende nachtmerriewezens die verkrijgbaar zijn in rood en zwart. Ze waren niet bijzonder moeilijk te verslaan, maar er zijn hogere moeilijkheidsgraden voor degenen die daar de voorkeur aan geven. Van wat ik begrijp, op basis van mijn tijd met Hazel, is South of Midnight geen spel dat voornamelijk gebaseerd is op gevechten, maar eerder het idee is dat je puzzels moet oplossen, op avontuur moet gaan, het verhaal moet opsnuiven en betoverd moet worden door prachtige zuidelijke omgevingen, waar de gevechten vooral worden gebruikt om opwinding en afwisseling te creëren.

Mijn eerste indruk van South of Midnight is uiteindelijk gunstig en ik begrijp de hype van Phil Spencer. Het is echt iets heel anders, een avontuur voor wie verrast wil worden en iets nieuws wil zien. Natuurlijk, de niveauboom lijkt aan de kleine kant te zijn en de gevechten kunnen mogelijk eentonig worden, maar aan de andere kant wordt gezegd dat het spel ongeveer 10-12 uur duurt, wat betekent dat noch de niveauboom, noch de vijanden tijd zullen hebben om uitgeput te raken voordat we afscheid nemen van Hazel en dit vreemde universum. Hoge verwachtingen zijn een onfeilbare manier om teleurgesteld te zijn, maar nu ik de game heb geproefd, kijk ik eigenlijk nog meer uit naar het eindproduct in april.