Clair Obscur: Expedition 33 Hands-On preview: Kunstzinnige ontwijker

Eerst Lies van P, en nu Clair Obscur. Misschien is Belle Epoque de nieuwe grote inspiratiebron voor titels die schijnbaar uit het niets verschijnen en verfrissende versies van bestaande genres blijken te zijn. Voor Lies of P gaf het ons een van de meest bevredigende Soulslikes in jaren en Clair Obscur: Expedition 33 lijkt hetzelfde te doen voor het JRPG-genre.

Voor het geval je onze laatste preview hebt gemist of nog niet helemaal op de hoogte bent, de game speelt zich af in een wereld waar op een dag een mysterieuze entiteit genaamd de Paintress opdook naast een grote monoliet die een enorm aantal liet zien. Elk jaar tikte dat aantal weg en iedereen van die leeftijd of ouder veranderde in stof. Ook wordt er elk jaar een expeditie uitgezonden om te proberen meer te weten te komen over de Paintress in een poging haar neer te halen. We spelen als Expeditie 33.

De demo-build die we speelden, plaatst ons heel vroeg in het verhaal, waarbij we de gebeurtenissen doornemen die ertoe leiden dat hoofdpersoon Gustave alleen is gestrand, met het grootste deel van de expeditie dood of vermist. Na een korte gevechtstutorial zijn we vrij om op zoek te gaan naar Gustave's zus en iedereen die het mogelijk heeft overleefd in de expeditie.

Ik had de gameplay van Clair Obscur: Expedition 33 vorig jaar op Gamescom gezien, maar het werd afgehandeld door zo'n professional dat ik niet echt kon zeggen hoe gemakkelijk of moeilijk het was om vijandelijke aanvallen te pareren en te ontwijken. Dit is nogal een doorslaggevende factor voor een game als Clair Obscur, die zo'n focus legt op de actieve gameplay-stijl vermengd met een turn-based JRPG-formule. Gelukkig zijn de gevechten in Clair Obscur: Expedition 33 enorm bevredigend van wat we tot nu toe hebben gespeeld. Hoewel het even kan duren voordat je weet wanneer je moet pareren, krijg je een soortgelijk gevoel als je eenmaal in het ritme komt en tegenstanders decimeert met krachtige tegenaanvallen, als je het gevecht in Sekiro: Shadows Die Twice onder de knie krijgt. Clair Obscur is lang niet zo moeilijk als Sekiro. Normale vijanden zullen wat schade aanrichten, maar zullen je niet wegvagen, zelfs niet als je elke treffer tankt, en hoewel moeilijkere vijanden veel meer schade zullen aanrichten, kun je altijd door zwakkere vijanden grinden voor meer niveaus, of meer vertrouwen op ontwijken, dat een meer vergevingsgezind venster heeft, zelfs als het geen grote tegenaanvallen toestaat. Er zijn ook enkele aanvallen waar je overheen moet springen, waarover de game je informeert met een gele gloed voordat de vijand toeslaat. Nogmaals, zeer vergelijkbaar met Sekiro, maar veel vergevingsgezinder en ongelooflijk bevredigender dankzij de filmische effecten die elke Nevron die tegen ons staat uitwissen.

Er is sprake van herhaling in dit vechtsysteem. Het is flitsend en monsterlijk leuk, met een grote hoeveelheid vijandelijke variatie, zowel in ontwerpen als mechanica, maar binnen de paar uur van de demoperiode had ik al een strategie gevonden met vaardigheden en Picto's (items die je aan personages kunt toevoegen voor extra buffs) waarvan ik het gevoel had dat ik er niet van af zou willen gaan. Natuurlijk is dit gewoon een persoonlijke ervaring, en ik heb gespeeld wat aanvoelt als slechts een voorproefje van de volledige ervaring, maar het is de moeite waard om naar voren te brengen. Aan de andere kant is het niet zo dat de gevechten van Clair Obscur oppervlakkig zijn. Niet eens in de buurt. Wapens, Picto's en vaardigheden worden allemaal gecombineerd, waarbij de vaardigheidsboom ongelooflijk lang is voor elk personage, meer belangrijke vaardigheden heeft om later op te pikken en de mogelijkheid om op elk moment opnieuw te specificeren. Ook kan elk van de personages op elke gewenste manier worden gespecialiseerd. In onze tijd met het spel hebben we Gustave, Lune en Maelle ontgrendeld. We kozen Gustave als onze tanky frontlinie schadedealer, waarbij Lune gespecialiseerd is in voltreffers en Maelle meer een glazen kanon is. Elk van de ontwerpen van het personage voelt ook uniek en interessant aan, en het is een leuk detail dat je als elk van hen in de bovenwereld kunt rondrennen, wat geen invloed heeft op het verhaal of de gevechten.

Zoals je waarschijnlijk zou verwachten van de trailers van de game tot nu toe, is de wereld van Clair Obscur: Expedition 33 ongelooflijk mooi. De inspiratie van Belle Epoque in combinatie met het wonderbaarlijk fantastische rijk dat de Paintress en Nevrons bewonen, zorgen voor een spel dat echt uniek aanvoelt in zijn uiterlijk en stijl. Er is ook een grote hoeveelheid verhalen in de wereld, van de overlevering rond de menselijke nederzetting Lumiere tot de wezens die ons proberen te vermoorden tot de Chroma die blijkbaar in ons lichaam en in dat van hen zit. De game is erg goed in het opzetten van mysteries, en ik hoop alleen dat het een bevredigend antwoord heeft op de meeste van hen die passen bij hoe verleidelijk de setting is wanneer je voor het eerst binnenstapt.

In deze demo-build heeft het hoofdverhaal een beetje op de achtergrond gezeten om ons een betere kans te geven om de gameplay te ervaren en te bespreken. Toch is het een intrigerend verhaal, en dat is alles wat het voorlopig hoeft te zijn. Genoeg om je naar binnen te trekken, zonder het gevoel te hebben dat je de rest niet hoeft te spelen. Het is een sterke opening, gebouwd op basis van een geweldig concept, en de enige vraag is of het de landing kan vasthouden. Buiten gevechten en verhaal is er veel doorkruising in Clair Obscur: Expedition 33, en als je alle Picto's wilt vinden en toegang wilt krijgen tot kleine zijverhalen verspreid over een kaart, wil je door elk hoekje en gaatje graven, muren beklimmen die het mogelijk maken en een magisch grijpding gebruiken om tussen verschillende hoogtepunten te springen. Het is vrij standaard in zijn mechanica, maar de traversal wordt zwaar ondersteund door hoe mooi de wereld is om te verkennen.

Tot nu toe wordt Clair Obscur: Expedition 33 een echt donker paard voor 2025. Een spel dat zo duidelijk is in zijn toewijding aan zijn visie dat het moeilijk is om er niet in te trappen. Ik heb mezelf nooit eerder als een JRPG-fan beschouwd, maar deze actievere kijk op de traditionele formule heeft me meer geboeid dan ik dacht, en ik wil graag meer.