Mouse: P.I. For Hire Preview - Gritty crime noir heeft er nog nooit zo vrolijk uitgezien

Het voelt echt alsof Fumi Games ' Mouse: P.I. For Hire een lange weg heeft afgelegd. Wat oorspronkelijk begon en leek op een zeer stijlvolle shooter, is nu uitgegroeid tot een complexe en ingewikkelde misdaaddetectivethriller, ondersteund door direct memorabele beelden en animaties en intense actiescènes. Dit indie-juweeltje is een van de toptitels geworden om naar te kijken in 2025, en de nieuwste reeks gameplay die ik heb kunnen zien, bevestigt alleen maar waarom dit het geval is geworden.

Om te beginnen lijkt Mouse: P.I. For Hire een veel dieper spel te zijn dan velen misschien verwachten. Dit is een lineair misdaad-actiespel dat draait om een privédetective met knaagdieren genaamd Jack Pepper, ingesproken door Troy Baker, die na het aannemen van wat een routinezaak lijkt te zijn, merkt dat hij met zijn hoofd in de corrupte onderbuik van de stad Mouseberg duikt. Hoewel de omvang van deze corruptie me momenteel ontgaat, laat het fragment van de gameplay dat ik heb kunnen zien zien zien dat deze corruptie zich uitstrekt tot het beramen van moordaanslagen op overheidsfunctionarissen op klaarlichte dag, op een manier die John Wilkes Booth er tweederangs uit doet zien.

In wezen ziet dit stukje gameplay rechercheur Pepper een plaatselijk theater binnengaan terwijl hij op het spoor is van een vermiste muis. Wat begint als een eenvoudige aanwijzing voor een vermiste persoon, mondt uit in een moordaanslag, als Pepper ontdekt dat de toneelknechten zijn vervangen door gangsters, boeven die een kanon op het podium hebben opgetuigd om een dodelijk instrument te worden, een gericht op een burgemeesterskandidaat in de menigte. Pepper neemt het op zich om deze aanval af te slaan en laat een spoor van gangsterlichamen in zijn kielzog achter, terwijl hij aanwijzingen en aanwijzingen over zijn misplaatste zoogdier oppikt.

Nogmaals, Mouse: P.I. For Hire is eigenlijk vrij lineair, wat betekent dat je je een weg baant door de levels, kamer voor kamer, op de manier die het verhaal verwacht. Dit leidt je naar specifieke ontmoetingen met vijanden wanneer het spel wil dat het gebeurt, terwijl je dit combineert met omgevingspuzzels, platformuitdagingen, minigames om onder de knie te krijgen (bijvoorbeeld het openbreken van sloten en kluizen) en zelfs geheimen om te vinden. Deze levels zijn ook bezaaid met NPC's waarmee je kunt praten, waarvan er vele helpen kleur toe te voegen aan het bredere plot, of je in staat stellen om door te gaan naar plaatsen waar je anders niet zou kunnen... maar tegen een prijs. Het voorbeeld dat in de gameplay werd gebruikt, was onder meer een muis die Pepper om 30 munten vroeg om een gesloten deur te openen, een beslissing Pepper weigerde ten gunste van het kruipen door een nabijgelegen ventilatieopening om het brutale knaagdier te omzeilen. Hoewel de aard van hoeveel van dit soort opties in het volledige spel zullen worden aangeboden, onduidelijk blijft, laat het wel zien dat er meer in dit spel is dan eenvoudige Doom -achtige arena-schietpartijen.

Als we het hebben over hoe de game de verwachtingen omzeilt, moet je tijdens je verkenning soms een camera tevoorschijn halen om aanwijzingen te krijgen die je bij je onderzoek kunt gebruiken. Dit kan zijn om te bewijzen dat er iets ongewoons aan de hand is of om te helpen bij het ontrafelen van het algehele mysterie. Hoe dan ook, wanneer je een foto maakt of bewijs vindt, zal Baker 's Pepper een geestige oneliner afscheuren die aanvoelt alsof hij in een The Naked Gun -film thuishoort. Deze stijl van humor is ook niet uniek, aangezien veel van de personages ook spreken met lichte en slimme humoristische dialogen, waarbij veel hoofdpersonages zelfs naar verschillende kazen zijn vernoemd (Jack Pepper / Pepper Jack ). De voice-acting lijkt van topklasse te zijn, en hoewel Baker niet zo excentriek of toegewijd hoeft te zijn als Higgs in Death Stranding of als Indy in Indiana Jones and the Great Circle, is hij, zoals altijd, effectief en een kwaliteitsartiest.

Hoe dan ook, de actie. Wanneer er dingen uitbreken - en dit lijkt vrij vaak te gebeuren - word je getrakteerd op gevechten waarbij gangsterknaagdieren je overspoelen met honkbalknuppels of van een afstand schieten met machinegeweren. Pepper kan reageren met een reeks traditionele en eigenzinnige wapens, of het nu een Tommy Gun of een pompactie Remington of een zuurspuit Turpentine Gun is. Dit is nu waar de gameplay begint met het combineren van meer Doom -achtige actie met BioShock -stijlen, omdat je kunt waggelen met onbelemmerde beweging in het horizontale vlak, schoten kunt afscheuren terwijl je alles tankt wat op je pad komt met bepantsering die kan worden opgepakt en gezondheid die gemakkelijk kan worden aangevuld door drankjes te pakken die in het level te vinden zijn. Om het te scheiden van Doom heb je vreemde vaardigheden die rechtstreeks uit tekenfilms komen, zoals het brouwen van een snelle thee die kan worden geconsumeerd om van de hand van Pepper een werkend en zeer dodelijk vingerpistool te maken. Er is een enorm wiel aan wapens om te ontgrendelen gedurende het hele verhaal, en het lijkt erop dat Fumi Games niet terugdeinst om nieuwe tools (en zelfs vaardigheden zoals dubbel springen in dit geval) te bieden om de missies aan te pakken, wat vooral indrukwekkend is omdat het gevecht ook de mogelijkheid omvat om explosieve vaten op te blazen en op een paar andere beperkte manieren met de omgeving te communiceren om je verder in staat te stellen door te kauwen de vele verschillende vijanden.

Maar hoe zit het met de echte ster van de show in dit spel? De art direction. Het zal niemand verbazen dat het gebruik van de animatie van rubberen slangen absoluut ongelooflijk is. Het is stijlvol en gedenkwaardig, goed en intuïtief geïmplementeerd, het vormt een aanvulling op de gameplay en het thema, en het past bij de meer realistische achtergronden en omgevingen, wat zorgt voor een complete en opvallende visuele esthetiek. En het zijn niet eens alleen de level-, personage- en wapenontwerpen die dit weerspiegelen; de HUD is ook een creatief gebruik van rubberen slang die erg minimalistisch is zonder de nuttige informatie te missen die je nodig zou kunnen hebben in een actieshooter. De animaties van bijna alles wat in dit spel beweegt zijn van topklasse, maar misschien zijn de doodsanimaties van vijanden het neusje van de zalm. Omdat Mouse: P.I. For Hire eigenlijk behoorlijk gewelddadig en grafisch is, weerspiegelen animaties van de ondergang van de vijand de dood die voorhanden is, inclusief het smelten in een stapel botten wanneer ze met zuur worden besproeid, uiteenvallen in de buurt van een explosief vat, zelfs het afblazen van hun hoofd wanneer ze van dichtbij worden geraakt door een jachtgeweer. Het zal je misschien choqueren, maar als je kleine grafstenen in hun kielzog ziet, krijg je een kleine grijns, die je eraan herinnert dat dit in feite een tekenfilm is.

Dus ook al mist deze game kleur en lijkt het aan de buitenkant misschien op een Doom -achtige shooter, het is duidelijk dat Mouse: P.I. For Hire veel meer is. Er zijn tal van niveaus in deze liefdevol gemaakte indie die spannende actie lijkt te presenteren, een kronkelend verhaal, en dat alles terwijl hij visuals en een art direction gebruikt waardoor het op dezelfde manier opvalt als Cuphead jaren geleden. Fumi Games ziet er zeker uit alsof het klaar is om hier een homerun te slaan.