Star Trek: Bridge Crew

Op papier is Star Trek: Bridge Crew de droom van iedere trekkie: met een team van maximaal vier spelers als officieer aan board treden van een sterrenschip en daar door scenario's navigeren die vergelijkbaar zijn met de ontelbare tv-series en films waar we de afgelopen 50 jaar naar gekeken hebben. We hebben al eerder plaatsgenomen op een Federatie-schip, maar nooit op deze manier. Bridge Crew tilt dit concept naar een niveau, heeft daarbij goed gekeken naar games als Artemis Spaceship Bridge Simulator, en weet je daarmee met behulp van virtual reality beter dan iedere Star Trek-game hiervoor je het gevoel te geven daadwerkelijk onderdeel te zijn van de Star Trek-wereld.

Of dat daadwerkelijk ook op een goede manier wordt gedaan is nog de vraag, maar de belangrijkste conclusie die wij na twee uur met de game gespeeld te hebben, met vier verschillende rollen; in vier verschillende scenario's; in coöperatieve modus, is het potentie heeft om ongelofelijk veel plezier te bieden. Als een game, vooral in singleplayer met ondersteunde kunstmatige intelligentie, heeft Bridge Crew het niet in huis om heel lang in entertainment te voorzien. Speel je de game echter met gelijkgestemde zielen, met het rollenspel als kern van de ervaring, kan dit weliswaar de ultieme interactieve Star Trek-ervaring zijn.

Het is zeker niet perfect en veel van het plezier valt de halen uit de context die de ervaring omringt en niet van de spelmechanismes zelf. Het is een cliché om te zeggen dat iedere game leuker is om te spelen met vrienden en zelfs de meest tegenvallende ervaringen kunnen leuk worden gemaakt door het bijzijn van kameraden. Dat is ook het geval hier, maar het belangrijke verschil is dat co-op en het rollenspel hier het hart vorm van het ontwerp van de game en daarom ook zo bekeken moet worden.

Dit rollenspelelement is het meest merkbaar voor de persoon die de kapitein speelt. De roer- (navigatie), tactische- en ingenieursposities hebben allemaal een belangrijke rol om te vervullen, waar de kapitein meer een leidinggevende positie is. Gewapend met een overzicht van alle systemen van het schip en, als het team werkt zoals het zou moeten, de kracht om bemanningsleden opdrachten te geven. De kapitein fungeert als een verbinding tussen de drie andere posities. De kapitein werkt weliswaar weinig met de daadwerkelijk software, waardoor de rol wellicht wat tegenvalt, maar het is deze unieke positie die deze drijvende rol juist zo een toffe ervaring maakt en het geheel daarmee juist indrukwekkender maakte.

Wat betreft daadwerkelijk controle van hetgeen wat er gebeurt: de spelers op de navigatie- en tactische posities zijn hier doorslaggevend. Zij krijgen daadwerkelijke feedback vanuit de game met phasers en fotontorpedo's die op ze af komen, terwijl de speler aan het roer het schip van links naar rechts beweegt om richting doelen te sturen. Ook betreffende de intensiteit van de actie zijn dit de meest drukke rollen. De persoon op de ingenieurspositie heeft meer een rol 'achter-de-schermen' en werkt als de lijm die het team aan elkaar bindt, repareert beschadigde systemen en wisselt energie tussen de motoren, phasers en schilden waar nodig. In principe is het de rol van de 'healer'; geen rol in de schijnwerpers, maar essentieel voor een goedwerkend team.

We hebben alle vier de bemanningsposities uitgeprobeerd en het waren ook de roer- en tactische posities waar we het meeste plezier hadden. Weliswaar speelden we op een lage moeilijkheidsgraad, zonder enige ervaring en kunnen we zeker inzien hoe belangrijk de andere rollen zijn tijdens uitdagendere missies, waar teams hun systemen in balans moeten houden tijdens gevechten met Bird-of-Prey-schepen van de Klingon en soortgelijke vijanden.

In onze eerste missie speelden we als kapitein en slaan we ons een weg door de legendarische Kobayashi Maru-trainingssimulatie. We hadden meer dan genoeg plezier met het uitdelen van commando's en het plan van aanpak roepen terwijl het scenario zich voor onze ogen uitvouwde. We voelden zeker niet alsof we niet betrokken werden, ook al hoefden we fysiek vrij weinig te doen. Voor veel komt de voldoening in deze rol van je bemanningsleden en hoe zij reageren op jouw commando's. De missie zelfs was een duidelijk indicatie van hoe de rest van de game zich zou gaan afspelen: het vechten tegen Klingons, schepen in nood redden, scannen van andere schepen, enzovoorts. Het einde van de missie zelf voelde ietwat teleurstellend, waarschijnlijk door onze eigen verwachtingen betreffende de befaamde trainingssimulatie, maar al met al leverde het een fijne ervaring op.

De rol als ingenieur was iets meer hands-on, maar miste zowel de autoriteit en het overzicht waarvan van genoten als kapitein, en de extra interactie die je hebt bij het spelen van de roer- en de tactische posities. Het schieten van ruimtewezens en het vliegen tussen asteroïden zorgde voor dolle pret en we kregen al snel beide besturingssysteem hiervoor onder de knie (er is een handige tipbalk om je te helpen waar nodig). Het onder de knie krijgen van de besturing bleek iets lastiger op de originele Enterprise. De Aegis (waar de meeste actie zich op afspeelt) ziet er moderner uit en voelt ook zo, terwijl het origineel gepast antiek voelt en de sfeer behoudt van Star Trek: The Original Series. Het roer is bijvoorbeeld een console vol met naamloze knoppen om op te drukken en zo kwamen we er ook al snel achter waarom de pr-medewerkers op het event ons waarschuwde dat de Enterprise ontwikkeld is voor meer ervaren spelers.

Naast een verhaalgedreven campaign is er ook willekeurig opgebouwd content die de speelduur verlengt en maps en doelen met elkaar mixt om ervaren spelers meer te bieden. Het is een welkome toevoeging die samen met de personage creatie tool spelers meer vrijheid biedt om de game op hun eigen manier te verkennen. De duur en kwaliteit van de campaign is nog iets dat bekeken moet worden, maar in het algemeen voelde het als een behoorlijk afgewerkt geheel (afgezien van wat lichte clipping en de gebruikelijk hercalibratie dans van je positie als je ter ver van de camera beweegt).

We hebben eerder weleens last gehad van enige motion sickness (bewegingsziekte) tijdens het spelen in virtual reality, maar na bijna twee uur onafgebroken doorgebracht te hebben in Star Trek: Bridge Crew hadden we nergens last van. Twee uur is sowieso al een behoorlijk lange periode op in vr te spelen en dat is vooral te danken aan het feit dat je weinig beweegt in de game en het schip ook vrij langzaam beweegt. Al met al zag het er goed uit, hadden we nooit neigingen om over te geven, en voelden we ons volledig ondergedompeld. Voordat we echter kunnen zeggen of de game ook daadwerkelijk goed is moeten we nog veel meer tijd in de game doorbrengen.

Die onzekerheid terzijde: de ervaring die Star Trek: Bridge Crew biedt is een zeldzame. Er zijn games waar vr voor gemaakt is; waarbij je wordt meegenomen naar een andere tijd, een andere plek. Samen met Sony's Farpoint is dit een uitstekend uithangbord van virtual reality en hoe het zou moeten zijn in 2017. We kijken dan ook uit om volgende maand met de volledige versie aan de slag te gaan en we er achter komen of deze droom even goed is al iedere Star Trek-fan hoopt.