Star Wars Battlefront II - Campaign hands-on

Ondanks het schaamteloze ontbreken van een singleplayer en het strakke ontwikkelschema is Star Wars Battlefront de afgelopen jaren een multiplayerfestijn gebleken en grotendeels een bron van vreugde voor veel spelers en EA. Nu, voor het langverwachte vervolg, is er geen ruimte voor excuses en moet de uitgever een "Titanfall 2-tje pullen" en niet alleen de content en mogelijkheden van de multiplayer uitbreiden, maar ook een fatsoenlijke singleplayercampaign afleveren. Laten we hopen dat het dit beter doet qua verkopen dan Respawn's poging.

Hoewel de kern van de game door DICE is gemaakt met de Frostbite-engine werken zowel Criterion en Motive aan dit veel grotere project, met de Britse Burnout-makers die zich richten op voertuigen (Starfighter Assault) en het Canadese team dat een filmisch vleugje toevoegen aan de gloednieuwe campaign-modus. Art director Chris Matthews en scriptschrijver Mitch Dyer reisden van Montreal naar Madrid om de pers de Story-modus voor het eerst te laten zien en er over te praten; we konden zelf aan de slag met de eerste twee uur van Star Wars Battlefront II.

Ook al waren enkele gedeeltes die we speelden redelijk zoutloos betreffende de activiteiten, en ondanks enkele problemen die we verwachten weggepoetst te zijn in de uiteindelijke versie, hebben we ons vermaakt met het nieuwe singleplayergedeelte van de game. Het biedt zowel een interessante aanpak op het Star Wars-verhaal en een welkome verandering qua tempo vergeleken met de multiplayer.

Ten eerste voelt het enorm tof om aan de donkere, Imperial-zijde te spelen. De gebeurtenissen in het verhaal spelen zich parallel af aan The Return of the Jedi direct nadat de Death Star is ontploft en Emperor Palpantine is gedood. Het is een onbekend perspectief, waar de Rebels zogezegd dat "slechteriken" zijn, en zit je gevangen in de Invicible Faith-cruiser als Iden Versio, een Imperial Commander en leider van een elite eenheid genaamd Inferno Squad.

De Cleaner-proloogmissie dient als een introductie voor de gameplaymechanismen als verkenner/soldaat die zich tijdens de campaign uitbreiden (het idee is om als trooper, piloot en hero te spelen). Het begint als een vrij standaard 'gangen' shooter, maar we zijn uiterst tevreden met deze designkeuze, daar het niet kenmerkender kan worden dan vuurgevechten in gangen, toch? Maar voordat we in Iden's schoenen stappen haalt de game zijn eerst truc uit en laat je spelen als de tactische droid ID-10. De zwevende stealthrobot, vergelijkbaar in afmetingen als de welbekende Viper Probe droid, kan door de omgeving heen vliegen en deze scannen, à la R2-D2 terminals hacken, door luchtkanalen bewegen, en natuurlijk menselijke vijanden een schok geven daar nodig. Oh, en een hele handige 'move', het verandert in Versio's rugtas, waardoor de vaardigheden direct tot je beschikking zijn nadat ze vrijkomt.

Dit introducerende gedeelte loopt over met stijl, waarbij de Rebellen hun eigen versies tonen van Commander Leia's iconische haarstijl, droid die gevoelige informatie over gelekte toekomstplannen verwijderen, escape pods die gebruikt worden om Dodge te verlaten en deuren die heel langzaam opengaan. We kregen niet het klassieke, sobere Jedi Knight-gevoel, maar vonden deze proloog erg passend.

Waar we minder van weg waren, en dit gebeurde meerdere malen tijdens de drie missies ter voet, is hoe de multiplayer-'roots' in de ervaring terug te zien zijn. In een singleplayercampaign verwachten we geen 'goedkope' animaties (zowel bij vijanden als ons eigen personage in third-person) of grillige 'hitboxes', om het al niet te hebben over de vrij belabberde kunstmatige intelligentie van sommige vijanden.

Terwijl de Rebellen hun laatste aanval plannen op en boven de beboste Ewok-maan, begint Chapter 1: The Battle of Endor en de gameplay gaat van start op een vergelijkbare manier als die online te vinden is. Dit betekent dat je te maken krijgt met Iden's speciale vaardigheden en 'cooldown'-tijden, begint te werken als onderdeel van een team (en mikt op officiers) en de beste wapens uitkiest voor iedere taak.

De weelderige bossen zien er wederom verbluffend uit en de campaign geeft je wat meer ruimte om te genieten van de prachtige omgeving, maar slechts een klein beetje. Er zijn situaties die je niet vindt in de multiplayer, zoals het in de val lokken van Rebellen of het zoeken naar verborgen plekjes voor hulpmiddelen en 'collectibles'. Tegelijkertijd genieten we van de verschillende wapensoorten die anders zijn dan degene waar we in de bèta mee aan de slag konden gaan (een nieuwe sniper rifle bijvoorbeeld). Ditzelfde geldt voor de vaardigheden (de Star Cards), waarbij onze geliefde Barrage uit SWBF1 een terugkeer maakt samen met onze nieuwe favoriet: Killstreak Vanguard. Niet veel anders dan Doom's Berserk-modus, geeft deze vaardigheid je een erg krachtige shotgun af te blijven vuren zolang je vijanden blijft raken, wat een fijne toevoeging is van een beloning/risico-elemten in de singleplayer, iets dat mogelijk veel te sterk zou zijn in de multiplayer. We maken ook gebruik van enkele schilden en de erg vermakelijke Grenade Splitter.

Afgezien van de collectibles en wapens die her en der te vinden zijn, zijn Star Cards via 'supply crates' te verkrijgen, een berucht element voorafgaand aan de release doordat je deze online kunt kopen om je multiplayerpersonage te verbeteren. Offline in de campaign voelt het niet opdringerig en ook niet promotie om dit online te gebruiken. Het zorgde wel voor een breuk in het tempo, waar je een afzonderlijk menu moet gebruiken om de vaardigheden van je personage en diens 'loadout' in te stellen. Het systeem voelt echter diep, waarbij je nieuwe kaarten kunt 'craften' en oude kunt afbreken, en doordat sommige kaarten gebonden waren aan een specifiek 'slot' zorgde dit voor een fijne balans, waarbij je keuzes moet maken.

Het was het einde van de Endor-missie waar de game interessant werd. De Death Star wordt boven je hoofd opgeblazen door het Rebellen-tuig en je team moet de planeet zo snel mogelijk verlaten. Dit betekent dat je moet strijden om een van de overgebleven TIE fighters te bemachtigen in een filmische scène waarbij je niet te snel te werk wilt gaan, omdat je van de gevechten aan het genieten bent, maar tegelijkertijd dwingt de situatie je er toe om als de wiedeweerga weg te komen.

Het is interessant, omdat de overgang van de worsteling te voet naar de TIE fighter erg goed is, maar de volgende overgang - van ruimtegevecht naar te voet, en weer terug te ruimte in - was het absolute hoogtepunt van dit gedeelte van de campaign en een goed teken van wat er ons te wachten staat. Laten we dit uitleggen. In Chapter 2: The Dauntless vlieg je eerst door de gigantische, indrukwekkende wrakstukken van wat ooit de Death Star was, tijdens dit proces krijg je de besturing onder de knie - mocht je dat nog niet hebben gedaan in de bèta. Daarna, terwijl je geclassificeerde bevelen ontvangt van de Corvus om terug te trekken, speel je het Fondor ruimtegevecht dat deel uitmaakte van de bèta.

Wat je echter niet weet (vanaf de Imperial kant) is dat je letterlijk aan boord stapt van een van die gigantische Rebel Cruisers; je TIE fighter "parkeert" na enkele schoten op de landingsplaats te hebben afgevuurd; en vervolgens uit je voertuig stapt om de missie op ten voet voort te zetten en later weer terug moet keren naar je TIE fighter. De overgangen hier zijn soepel met de nodige spektakel, waarbij de in-game scenario's zich gaandeweg heerlijk afwisselen.

Dit is ook de reden waar we (een nieuwe) hoop hebben voor de campaign. Als ze deze dezelfde aandacht en zorg hebben gegeven als dit laatste gedeelte dan kan het de game daadwerkelijk complimenteren en uitbreiden. Het was bovendien uitdagend, ook al is het enigszins toegankelijker dan de multiplayer. Wij gingen enkele keren dood (wat jammer is aangezien de laadtijden lang waren). We twijfelen ook nog over de lengte van de campaign; al hoeft dat niet tegen te vallen zolang het tempo en het verhaal zich op de juiste manier ontsluiert.

We houden verdere verhalende details voor onszelf om niets te spoilen, maar het concept dat gebaseerd is op het Inferno Squad-boek en het verhaal dat gelijk loopt aan de films is 'spot-on', en er zijn enkele geweldige toevoegingen voor de fans, zoals de nagelaten hologram van de Emperor. Zoals je inmiddels kunt voorstellen lijkt Iden Versio ook behoorlijk rebels op haar eigen manier, daar er duidelijk frictie is tussen het aannemen van bevelen van haar vader en overste, Admiral Garrick Versio. We kijken er naar uit om meer te weten te komen wat er zich na de dood van Emperor Palpatine/Darth Sidious tot een het vormen van de First Order en The Force Awakens heeft afgespeeld, met daartussen nog de intrigerende Operation Cinder.