Ravenbound

Ravenbound is Systemic Reaction's nieuwste onderneming - een prachtige open wereld roguelite gebaseerd op de Noorse mythologie om een meeslepende en uitdagende questline te weven. In Ávalt besturen spelers een schip dat zal proberen genoeg kracht te verzamelen van het begraven godachtige ras dat bekend staat als de Ellri om de Betrayer uit te dagen - een Ellri die zich tegen hun soort keerde en haat over de hele wereld verspreidde.

Voor mij is dit verhaal waar Ravenbound het hoogst vliegt, met in-game monumenten die de speler kan lezen om meer te weten te komen over het verhaal van het spel naarmate ze vorderen, en dialogen, die snel duidelijk maken dat dit schip niet de eerste is die probeert de Betrayer neer te halen - en waarschijnlijk niet de laatste zal zijn.

De landen van Ávalt zijn prachtig om naar te kijken, zo niet enigszins repetitief, terwijl je in ravenvorm rondvliegt om de kaart te doorkruisen. Het besturen van deze vliegmodus is even wennen, maar is een effectief vervoermiddel. Het probleem komt in de vorm van Raven Towers - nodig om de lucht in te gaan - die gewoon niet vaak genoeg op de kaart staan. Je krijgt ook een Raven's Talon om je te helpen bewegen; een handig zweepachtig hulpmiddel waarmee je schip kan rondslingeren als een Viking Spider-Man.

De gevechten van Ravenbound zijn snel en hectisch, met een goede mix van vijanden waarmee spelers zichzelf kunnen uitdagen. Sommige groepen corrupte mensen laten de speler als een soort moloch fungeren en slurpen het uit met de potentiële raiders tot de dood. Grotere, belangrijkere vijanden dagen spelers uit met hit and run-tactieken die ervoor zorgen dat hun zorgvuldig vervaardigde schip een snel en permanent einde krijgt.

Over de Roguelite-elementen van het spel gesproken, deze komen in het spel in de vorm van kaarten, die van invloed zijn op het maken van personages, de statistieken en gevechtseffectiviteit van een schip en enkele passieve bonussen. Progressie tussen runs kan klein aanvoelen, maar het is er zeker, vooral als je de uitdagingen en beloningen van Ávalt op een meer gestroomlijnde manier uitzoekt. Dit maakt elke poging, of zelfs succesvolle playthroughs van Ravenbound anders dan de vorige, en het is echt leuk. Vooral pre-Betrayer takedown, het aanscherpen van 'de beste' build voor je speelstijl en er ondraaglijk weer naar zoeken nadat je beste schip is gevallen, is een even leuke als frustrerende taak.

Wat wel opvalt is mana, de valuta waarmee je kaarten speelt. Met bepaalde ongelukkige builds voelt mana ernstig schaars, waardoor spelers een interessante build hebben gepland, maar geen manier om het te bereiken. Sommige pre-game personage-opties voelen uiteindelijk enorm beter aan dan andere, en het dwingt spelers ook om onverstandige gevechten te voltooien voor met haat gevulde kisten (het opbouwen van hun eigen haatbalk) om vooruitgang te boeken, en dit is een tweesnijdend zwaard.

Ondanks dat ik me thematisch rijkelijk gepast voel, moet ik zeggen: ik verafschuw de haatmechaniek. Opgebouwd door kisten gevuld met haat te openen - wat beloningen zouden moeten zijn voor het succesvol voltooien van ontmoetingen - blijft haat totdat het wordt gereinigd, zoals door het voltooien van een graf, en is eerlijk gezegd belachelijk moeilijk om van af te komen. Haat verstikt de kaartrollen van een schip en versterkt vijanden - het is de vloek van creativiteit in Ravenbound. Hoewel er een argument is om zorgvuldig en voorzichtig een build te maken om haat te voorkomen, kan dit alleen zo veel worden gedaan in een spel dat is gebaseerd op willekeurige loot rolls - er moet een element zijn van het zoeken naar betere kaarten, en het voelt vreemd om daarvoor gestraft te worden.

Dit doet denken aan een groter probleem: ravenbound's wereld is bijna te open en te vrij. Naast de hoofdverhaallijn is het aanpakken van quests en vijanden om op te starten volledig aan de discretie van de speler. Hoewel dit in het begin een aantrekkelijke gimmick is, kan Ávalt snel rommelig en overweldigend aanvoelen, terwijl je op zoek gaat naar betere uitrusting terwijl de haat van je schip uit de hand loopt.

Al met al is Ravenbound een leuke game en een verfrissende, zo niet extreme, kijk op het hack and slash-actiegenre. De open wereld is prachtig en rijk aan lore, de gevechten zijn razendsnel en de roguelite-elementen, hoewel niet perfect, hebben een serieus potentieel.