Resident Evil Re:Vers

Ik vind het leuk om te denken dat ik games nogal positief behandel, misschien soms te positief. Maar gamen is een vorm van entertainment, en het grootste deel van de tijd hebben de titels waaraan we ons overgeven vermakelijke factoren die ze interessant maken, en dat is iets dat ik graag benadruk. Maar 'de meerderheid' is een sleutelbegrip om hier in gedachten te houden, want soms belandt een spel op mijn bord, en ondanks dat ik probeer positief te blijven, heb ik het gewoon echt moeilijk. Resident Evil Re:Verse is een van die spellen.

Voordat ik zelfs maar inga op wat deze game is en wat de problemen zijn, wil ik beginnen met te zeggen dat het enige aspect dat ik altijd heb verafschuwd in Resident Evil-games (op controller) de gunplay is. Het heeft altijd verschrikkelijk gevoeld en alsof het vuurwapen 30 kg weegt en de protagonist gewoon moeite heeft om het op ooghoogte te houden, maar in een survival horrorgame is het op zijn minst acceptabel. En het is deze vreselijke gunplay die me doet afvragen waarom we überhaupt ooit een Resident Evil multiplayer shooter nodig zouden hebben, maar hier zijn we dan.

In deze game nemen spelers het op tegen andere spelers als een verzameling Resident Evil-personages in de franchise. De belangrijkste gameplay bestaat simpelweg uit het aankleden als een van de zes overlevenden, waaronder Claire en Chris Redfield, Jill Valentine, Leon S. Kennedy, Ada Wong of zelfs een gemaskerde Umbrella Corporation-soldaat die bekend staat als Hunk, en vervolgens naar een niveau gaan dat is geïnspireerd op een iconische Resident Evil-locatie (Raccoon City Police Station of het Baker House, bijvoorbeeld) om elkaar vol kogels te pluggen. De vangst is dat wanneer je sterft, je overgaat in een Virus-monster totdat je ook in deze rol wordt verslagen, en dat is wanneer je weer respawnen als je overlevende. Dat is het, er is nog veel meer te weten.

Het lijkt misschien een beetje meedogenloos om te zeggen dat er niets anders toe te voegen is, maar er is echt niet veel anders dat de gameplay definieert. Natuurlijk kun je Virus-containers oppikken die verspreid over de kaart staan, zodat als je sterft terwijl je er twee vasthoudt, je verandert in een krachtiger monster, zoals Nemesis of de Super Tyrant. En evenzo kun je als overlevende groene kruiden pakken om de gezondheid te herstellen, roll ontwijken om schade te ontwijken en zelfs speciale wapens op een kaart vinden om aanzienlijke hoeveelheden schade aan een vijand toe te brengen. Maar dat is het wel zo'n beetje. Er is niets echt toe te voegen als het gaat om spelmodi, omdat je alleen free-for-all (of Deathmatch zoals het bekend staat) kunt spelen en je geen significante controle hebt over de uitrusting van een personage, omdat die vooraf is bepaald door de overlevende - zelfs als je perks kunt kopen met in-game valuta om de gezondheid, schade of herlaadsnelheid van je wapens te verhogen, zowel voor monsters als overlevenden.

Het echt frustrerende deel is dat je er niet voor kunt kiezen om na de dood in een monster te veranderen, omdat dat automatisch gebeurt, wat betekent dat veel van je tijd als overlevende zal worden besteed aan het simpelweg weglopen van Jack Baker of een ander gedrocht dat je zal doden zonder zoveel terug te deinzen. Voeg daarbij het feit dat de enige free-for-all-modus betekent dat er geen teamplay is, en je zult merken dat je constant dood of onder vuur ligt, omdat de kaarten zo klein zijn dat er nauwelijks tijd is om je te oriënteren voordat iemand of iets in je nek ademt. Oh, en had ik al gezegd dat de enige winstvoorwaarde voor elk spel de klok is die afloopt? Ja, elke wedstrijd duurt vijf minuten en dat is het dan. Er is geen race naar een specifieke score om het spel te beëindigen, niets van de likes, je verzamelt gewoon zoveel mogelijk punten door binnen vijf minuten te doden als je kunt en dan bam, game over. Het is alsof je airhockey speelt in een speelhal, en net als het spel interessant wordt, wordt de luchtstroom uitgeschakeld en blijf je daar gewoon achter, ellendig.

Maar hoewel ik niet om veel van de gameplay-elementen geef, is de echte verliezer in deze game zonder twijfel het gebrek aan inhoud. Resident Evil Re: Verse voelt op dit moment al jaren en jaren in ontwikkeling, vanwege talloze vertragingen, en nog steeds bij de lancering krijgen we geen keuze in de gamemodus, hebben we alleen een zeer barebones-selectie van personages, hebben we een saaie en ongeïnspireerde aanpassingssuite en slechts een paar kaarten om ook te spelen. Voor een titel die fans geïnteresseerd wil houden als live serviceproduct, is dit een afschuwelijk begin.

Toch verdient Re:Verse een beetje krediet, want de gunplay is niet verschrikkelijk. Het speelt prima. Ik heb verder niet veel te zeggen. Het komt niet in de buurt van de vloeiende en soepele systemen die we vinden in de topshooters die er zijn, je Call of Dutys, je Halo's, je Counter-Strikes, maar tegelijkertijd is het sprongen vooruit op de shooter-systemen in zijn singleplayer horror-tegenhangers. Hoewel het jammer is dat de game een vreemde, bijna losjes cel-shaded art-stijl heeft die helemaal niet past bij de toon van de Resident Evil-serie, die is doorspekt met een dreunende elektrobassoundtrack die over de gameplay speelt, wat meer geschikt zou zijn voor een ondergrondse nachtclub in plaats van een multiplayer-shooter-ervaring.

Tussen het schokkend barebones-aanbod (ik slaagde erin om 10 van de 12 trofeeën te verdienen binnen 40 minuten gameplay ...) en de vreemde ontwerpkeuzes bovenop, zie ik geen reden waarom je dit spel zou moeten spelen over andere shooters die momenteel op de markt zijn. Zelfs als je alleen naar de free-to-play-scène kijkt, zijn er talloze betere opties dan dit, en het is vrij duidelijk waarom Capcom de game na zo'n turbulente ontwikkeling de deur uit dwingt en het gewoon weggeeft aan Resident Evil Village -eigenaren. Re:Verse gaat echt niet ver als een leuke gameplay-ervaring.