Retropolis 2: Never Say Goodbye

Er was iets ongelooflijk charmants aan de point-and-click-avonturen waar we ons deel van kregen, vooral in de jaren 90. Het is een genre dat misschien niet helemaal is uitgestorven (we hebben de afgelopen jaren een aantal van dat soort avonturen gezien), maar het is in ieder geval een beetje vergeten. De VR-titel Retropolis 2 laat zich het best omschrijven als zo'n game, maar dan in first person en in VR. We bezoeken de detective Philip's Log uit de eerste game uit 2021 opnieuw en aangezien ik het niet speelde, moest ik wat video's bekijken en lezen over de plot van de game om klaar te zijn voor dit vervolg.

Philip's minnaar Jenny verdwijnt op mysterieuze wijze en een personage dat zichzelf The Magician noemt, beweert haar in zijn gevangenschap te hebben. We krijgen een game die is opgedeeld in vier afleveringen waarbij Philips vervolgens in een mysterie wordt gegooid dat zowel qua verhaal als vooral qua gameplay doet denken aan de point-and-click-titels uit het verleden. Je bekijkt het spel vanuit een first-person perspectief, maar je kunt niet vrij ronddwalen, in plaats daarvan gebruik je de lange robotarmen om objecten in de omgeving te onderzoeken. "Robot?", vraag je je misschien af. En ja, de inwoners van de stad Retropolis zijn allemaal van het mechanische soort, we worden getrakteerd op een soort futuristische noir-stijl met felle kleuren en een charmante visuele stijl die ook met de hand is getekend. De hele sfeer van het spel ademt echt iets speciaals en ik hou van het gekozen ontwerp, ook al kan de omgeving vaak een beetje verlaten aanvoelen.

In elk van deze omgevingen zijn er vaak een aantal objecten die moeten worden opgepakt en op een bepaalde plaats moeten worden geplaatst om verder te gaan. Het is soms best lastig maar tegelijkertijd heel duidelijk wanneer het je lukt en je snapt vaak al snel wat je waar moet plaatsen. Je hebt ook een kleine kist waar je de voorwerpen in kunt plaatsen, zodat je ze niet hoeft te dragen. Dan gaat het vooral om het verkennen van de scène zelf en vervolgens het plaatsen van objecten of het oplossen van een soort puzzel om verder te komen in het plot en op nieuwe plaatsen te komen.

Retropolis 2 is in veel opzichten vrij eenvoudig, en dat is het punt. De ontwikkelaars willen een ontspannende en toegankelijke game-ervaring bieden die zittend en zonder veel te hoeven bewegen kan worden gespeeld. Voor mij is dit geweldig, maar ik mis het echt om rond te kunnen lopen op de plaatsen die je bezoekt. Je zit altijd op je plaats en kunt je alleen omdraaien, maar niet bewegen of dichter bij dingen komen, maar je strekt gewoon je armen uit naar dingen die oplichten als ze kunnen worden geïntegreerd. De daadwerkelijke interactie met dingen is oké, maar nogal schaars en het wordt een beetje te simpel en uitgekleed wanneer het bewegingspatroon op zijn plaats wordt vergrendeld. Ik begrijp het nut van het maken van een spel waarbij je gewoon klikt en draait, maar zoals ik al zei, het wordt een beetje te simpel.

Hoewel sommige beelden zijn uitgekleed met grote zwarte gebieden en lichtbronnen die alleen laten zien wat er getoond moet worden, is de visuele stijl voldoende om het allemaal erg charmant te maken. Ik hou van alles, van de animaties op de robotpersonages tot het ontwerp van de meeste locaties. De korte tussenfilmpjes die je als kleine films ziet, schokken me echter uit virtual reality als je ze als een 2D-film ziet. Maar over het algemeen is het ontwerp iets dat deze game-ervaring enorm verbetert en er zijn veel leuke details in alles, van borden tot de soms eigenzinnige dialogen. De voice-acting is altijd goed en de muziek versterkt vaak de sfeer en voelt zeer geschikt voor het avontuur.

De vier afleveringen waaruit het verhaal bestaat, duren elk iets meer dan een uur - afhankelijk van hoe snel je puzzels oplost, natuurlijk, en je kunt ook gemakkelijk toegang krijgen tot een wandeling in tekstvorm via het menu. Sommige puzzels voelen niet helemaal voor de hand liggend of logisch aan, maar als je een beetje hulp wilt zonder de hele oplossing te krijgen, is het een goed hulpmiddel om een beetje te kunnen gluren en de frustratie te vermijden van lang vastzitten aan een puzzel.

Er is veel leuks aan Retropolis 2: Never Say Goodbye en als je naar een recensie van de eerste game kijkt, is het duidelijk dat er veel van is ontwikkeld. Ik hou van de eigenzinnige charme van het spel en de puzzels zijn iets waar ik persoonlijk altijd van geniet. Zoals zo vaak werkt dit erg goed in VR.

De game zelf voelt echter een beetje te uitgekleed aan en doet niet echt veel nieuws voor het formaat zelf, behalve dat het een nostalgische herinnering is aan het genre waar ik het in de inleiding over had. Het is echter de hele weg een vermakelijk avontuur en biedt een paar uur goed entertainment en redelijk lastige puzzels verpakt in een cool ontwerp.