Reveil

Het horrorgenre is moeilijk om op te zetten. Het is gevuld met een aantal echt opmerkelijke inspanningen van de AAA- en indiescene samen, maar er zijn ook een enorm scala aan absolute rampen. Het kan moeilijk zijn om te bepalen aan welke kant van het spectrum een nieuw IP-adres en project van een minder gevestigde ontwikkelaar zich zal bevinden, maar voor Pixelsplit en hun nieuwe poging Reveil is dit geen enkele uitdaging gebleken.

Want iedereen die het leuk vindt om gek te zijn en de haren over zijn lichaam overeind te voelen staan, zal verliefd worden op dit spel. Het is meeslepend, verontrustend, griezelig en heeft een goed tempo, en het ontwikkelingsteam heeft iets gemaakt dat best vermakelijk is met deze game.

Het idee van Reveil is dat je speelt als een man die zijn verleden probeert te ontrafelen en samen te voegen. Waarom lijkt zijn leven een ramp, waarom verlicht hij sleutelmomenten uit zijn verleden, waarom is alles zo verwrongen en donker? Dit zijn allemaal vragen die worden beantwoord terwijl Reveil zijn verhaal blijft vorderen terwijl je door de verschillende hoofdstukken werkt die zich afspelen in freaky omgevingen en locaties. Of het nu een circus is, een spookbos, een rijdende trein, er zijn een reeks unieke omgevingen om te ervaren, en elk brengt ook zijn eigen verschrikkingen met zich mee, meestal in de vorm van monsterlijke versies van mensen uit het leven van hoofdrolspeler Walter.

Het verhaal van Reveil wordt steeds donkerder en angstaanjagender naarmate je verder komt in het verhaal. Het begint nogal mysterieus en vreemd en tegen het einde is het ronduit gruwelijk. Het is een spiraal naar waanzin en wanhoop, en de manier waarop de decorstukken zijn gerangschikt en de verschillende mechanica worden geïntroduceerd naarmate het spel vordert, werken hand in hand om deze prestatie te bereiken. Wat begint als het oplossen van omgevingspuzzels, zoals te zien is in Maquette of zelfs Resident Evil 7: Biohazard en Village (waarbij deze twee opvallen als Reveil is ook een first-person titel) waar je sleutels moet vinden of minigames moet voltooien om een item te bemachtigen dat de weg vrijmaakt voor de volgende ontmoeting, Het ontaardt allemaal al snel in een Slender Man of Outlast -achtige ervaring waarbij je constant rent voor je leven of je verstopt voor wezens die niets liever willen dan je vinden en doden.
In feite wekken de eerste twee hoofdstukken de indruk dat de game probeert de sfeer en het geluidsontwerp te gebruiken als de belangrijkste manieren om je bang te maken, maar kort daarna introduceert het stalkervijanden en zaklampsystemen waar je alleen echt recht voor je kunt kijken. Het geluidsontwerp is werkelijk briljant en als je dit spel met een koptelefoon op speelt, blijf je op het puntje van je stoel zitten en ben je constant bang voor een wezen dat uit de schaduw springt en je bang maakt. Pixelsplit heeft duidelijk veel tijd besteed aan het bouwen en verfijnen van de sfeer van deze game en dat is te zien, want eerlijk gezegd is het veel angstaanjagender dan veel van de horrorgames die tegenwoordig worden gevierd. Toegegeven, ik denk dat het first-person perspectief veel doet om onderdompeling op te bouwen en de angstfactor te verdubbelen, die sommige games zoals de eerdere Resident Evils en The Evil Within etc. verliezen vanwege hun third-person stijl.

Maar alleen omdat Reveil een angstaanjagend spel is, wil nog niet zeggen dat het over de hele linie fantastisch is. Het verhaal zelf, hoewel duister en verontrustend, bindt de speler niet echt aan en drijft hem er niet toe om meer te willen weten. De dialoog en de manier waarop het verhaal naar voren wordt geduwd, voelt meer als een bijzaak om de angstaanjagende gameplay-elementen op een vergelijkbare manier te accommoderen als Five Nights at Freddy's en Poppy Playtime, games die heel weinig meeslepend verhaal hebben, maar toch wonderen doen om je uit je vel te laten springen.
En hoewel veel van de puzzels in het spel uitstekend zijn, zijn sommige meer frustrerend dan boeiend of leuk. Er zijn momenten waarop je vast komt te zitten wanneer je probeert een cijfer te kraken of een ontbrekend item te vinden, en omdat het hintsysteem van het spel in de beste tijden middelmatig is, doet Reveil niet veel om je weer op weg te helpen. De verzamelobjecten en manieren om een beetje buiten de gebaande paden te verkennen, voelen aan als een element dat waarschijnlijk ook helemaal had moeten worden verwijderd, omdat het nooit aantrekkelijk aanvoelt om op deze extra items te jagen, omdat ze heel weinig waarde hebben en bijna niets toevoegen aan de algehele ervaring.

Maar je komt naar Reveil voor de horror, toch? Je wordt bang en doodsbang en dit spel bereikt dat met groot succes. Natuurlijk, het is op een paar plaatsen een beetje ruw aan de randen en een beetje extra verfijning had wonderen kunnen doen om de ervaring aan te scherpen en meer te concentreren op wat belangrijk is. Maar de sfeer, het geluidsontwerp, het decorontwerp, het grootste deel van de gameplay, het is allemaal ideaal en voldoet echt aan de taakomschrijving van wat je verwacht van een horrortitel. Pixelsplit heeft met Reveil een meeslepend, verontrustend en echt eng spel gemaakt, een spel dat zeker niet voor angsthazen is.