Nederlands
Gamereactor
reviews
Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon

Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon

Cheshire wekt de heksenleerling uit haar aanvankelijke slaap om een prachtig en vrij uniek sprookje af te leveren dat bijna uitblinkt.

HQ

Men moet PlatinumGames krediet geven voor het hebben van wat nodig is om een prequel / spin-off te maken door de nietjes van het bronmateriaal op zo'n radicale manier te verwijderen. Het feit dat Cereza and the Lost Demon zo afwijkt van de originele Bayonetta-trilogie is eigenlijk iets dat we moeten vieren, omdat het het soort risico is dat we zouden moeten vragen van deze afgeleide werken: iets dat fans een volledig nieuw perspectief op het IP geeft terwijl het trouw blijft aan enkele van zijn kernbenodigdheden.

En zelfs als, zoals ik een paar weken geleden moest toegeven, dit verhaal zo langzaam begon dat het me bijna in slaap bracht, accepteer ik nu gelukkig dat ik echt heb genoten van het grootste deel van het avontuur, omdat ik uiteindelijk net zo betrokken was bij de systemen en gameplay-progressie als ik al was met zijn aquarelkunststijl.

Want laten we eerlijk zijn, van buitenaf lijkt Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon misschien op de slechtste manier een goedkopere, eenvoudigere aanpak van de triple-A hack 'n slash-serie. Eerst heb je de vreemde, bijna gimmicky twin-stick-besturing, met linkerstick- en schouderknoppen toegewezen aan Cereza, en hun rechtere equivalenten aan de demon, Cheshire (een kennis van degenen die onlangs Bayonetta 3 speelden), de allereerste oproep van de heksenleerling op 10-jarige leeftijd, terwijl ze de Umbra-manieren leert onder strikt toezicht van Morgana in het Avalon-bos.

HQ
Dit is een ad:

Met de complexe gevechtsoverdaad van de hoofdserie en de zware afhankelijkheid van blockbuster-achtige cutscenes duidelijk verdwenen, moest de overstap naar een meer kalme, op verkenning gebaseerde metroidvania-ervaring feilloos werken om op de lange termijn te overtuigen, en het kost echt zijn tijd in de eerste 4-5 uur om daar te komen, zoals prachtig verteld de pagina's van dit verhaal kunnen zijn. Maar gelukkig, als je eenmaal de volledige controle hebt over de verschillende mechanica, naarmate er meer vaardigheden en nieuwe uitdagingen worden geïntroduceerd, wordt de gameplay-lus niet alleen iets leuks, maar ook vrij uniek in vergelijking met andere inspanningen in het genre.

Met andere woorden, en om helemaal duidelijk te zijn, velen zouden dit kunnen afschrijven als je gemiddelde indie metroidvania en niets echt bijzonders binnen het eigendom van PlatinumGames, maar terwijl ik pagina's bleef omslaan, en nog meer na het sluiten van het boek, had ik het gevoel dat dit comfortabel naast Ori and the Blind Forest en dergelijke kon zitten, omdat het mooi en soms zelfs memorabel is, zelfs als het niet lukt om uit te blinken binnen zijn nieuwe genre.

Zoals je misschien al geraden hebt met de verwijzingen naar Avalon en Morgana, voegt Cereza's verhaal een paar wendingen toe aan de Arthuriaanse mythos, net zoals de hoofdserie doet met de eindeloze strijd tussen engelen en demonen, godheden, Scheppers, enzovoort. Ik zal niets spoilen over de gebeurtenissen hier, maar ik zal zeggen dat het eigenlijk werkt als een oorsprongsverhaal om het personage van de heks te bouwen dat we allemaal kennen en liefhebben, zelfs als het natuurlijk kiest voor een meer rechttoe rechtaan verhaal in vergelijking met de verweven plotlijnen en tijdbuigende scripts van de trilogie. Dat gezegd hebbende, het heeft een paar leuke wendingen in petto, en ik heb genoten van de verschillen en de botsing van trots tussen Cereza en Cheshire. En over wendingen gesproken, de interpretatie van faeries die ik hier heb gevonden, is een van de meest fascinerende en verwrongen die ik ooit heb gezien.

Bayonetta Origins: Cereza and the Lost DemonBayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon
Dit is een ad:

Het Avalon-bos zelf geeft een goed gevoel van desoriëntatie naarmate je je meer verloren en achtervolgd voelt naarmate je dieper verkent. Dit is ten goede en ten kwade, omdat de kaart zelf opzettelijk op een stompzinnige, enigszins verwarrende manier lijkt te zijn getekend (meer nog als we het hebben over de anders fatsoenlijke verticaliteit), om je persoonlijk elk hoekje van de natuurlijke, organische omgeving te laten verkennen op zoek naar geheimen, schatten en upgrades. Hier openen Cereza's spreuken en Cheshire's krachten nieuwe paden en worden soms samen gebruikt tijdens platformsecties, en het werkt meestal ondanks enkele kleine detectiefouten (die uiteindelijk ook in gevechten zijn opgetreden).

In mijn ervaring is die verkenning goed genoeg als je het hoofdpad bewandelt en onderweg de meest voor de hand liggende omwegen neemt, maar het kan een beetje oneerlijk of zelfs saai aanvoelen als je het spel verder wilt voltooien voor en nadat de credits zijn gerold, omdat het je dwingt tot een old-school trekking in plaats van het gemakkelijker of sneller te maken via snelkoppelingen, ondanks het toestaan van wat fast travel halverwege het spel.

Het levelontwerp zelf is echter voor het grootste deel erg goed, en hetzelfde kan gezegd worden over een aantal van de puzzels, zozeer zelfs, dat ik graag meer Tír na nÓgs (soort spreukenzones die je moet voltooien om de kaart te wissen) had gewild om me te concentreren op puzzels in plaats van op gevechten, omdat sommigen van hen me de beste Zelda-achtige nasmaak hebben achtergelaten, maar met de unieke dual-stick-aanpak van dit spel.

Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon
Bayonetta Origins: Cereza and the Lost DemonBayonetta Origins: Cereza and the Lost DemonBayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon

De meeste zijn echter gebaseerd op gevechten, maar zelfs als het net zo langzaam begint als de rest van de mechanica van het spel, vindt het vechtsysteem zijn eigen manieren om op de lange termijn gevarieerd en vermakelijk te zijn, zowel in de Tír na nÓgs als tijdens de vele willekeurige ontmoetingen in het bos. Als je snelle reflexen wilt en je hoofdpersonage snel over het podium wilt bewegen om gigantische wezens in elkaar te slaan, kun je beter teruggaan naar de originele trilogie, want hier leer je geleidelijk aan om letterlijk één oog op het kind te houden en het andere op de demon. De eerste om spreuken uit te spreken over de vijanden (meestal om ze vast te binden) en om drankjes te gebruiken, de laatste om schade aan te richten door zowel zijn felle beten als vegen te gebruiken, of door de juiste elementaire aanval of vaardigheid te kiezen.

Naarmate het spel vordert, zullen zowel Cereza als Cheshire sterker worden naarmate een prachtige skill tree meer takken groeit, en hun band zal de combinatie van het paar echt krachtig maken. Hoeveel we ook houden van Cereza zelf en deze 10 jaar oude versie die we voorgeschoteld krijgen, Cheshire steelt de show volledig, zowel verhalend als gameplay-gewijs. Net als een chagrijnige kat van een precair knuffeldier dat hij is, moet je gewoon houden van de manier waarop hij beweegt en zijn verbazingwekkende elementaire krachten en verschillende transformaties, en je zult het moeilijk hebben om je favoriete Cheshire te kiezen uit zijn Forest, Stone, Water en Fire-vormen.

Al met al heb ik het spel op meer dan 80% en na ongeveer 20 uur speeltijd uitgespeeld, met een paar van hen gewijd aan een onvruchtbare voltooiing voor de laatste confrontaties. Die zijn trouwens tot op zekere hoogte echt goed en inventief, en er is genoeg fanservice tegen het einde voor Bayonetta-fans, niet alleen in wat de game vertelt, maar ook in hoe het speelt. Ook moet gezegd worden dat dit helemaal geen moeilijke game is voor een fan van de serie of van het actiegenre tot de allerlaatste paar pagina's, en het introduceert ook een goede reeks welkome toegankelijkheidsopties om het gemakkelijker te maken voor leerlingen. En hoewel ik nog steeds volhoud dat het niet het beste spel is voor completionisten en ik het wilde laten vallen als het eenmaal klaar was, is het tenslotte een metroidvania en nu nader ik 100% omdat ik het gewoon niet kan helpen.

Bayonetta Origins: Cereza and the Lost DemonBayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon

Aan het einde van de dag wat me in eerste instantie een langzame, gemiddelde indie metroidvania leek, betoverde me uiteindelijk door een griezelig sprookje te combineren met wat frisse ideeën onder een prachtige visuele afwerking. Die unieke concepten maken dit een zeer persoonlijk oorsprongsverhaal van Team Lost Faeries ondanks de verschillende inspiratiebronnen (en dan heb ik het nog niet eens gehad over hun eigen Okami). Het is een verhaal dat het waard is om op zijn eigen merites gespeeld te worden.

08 Gamereactor Netherlands
8 / 10
+
Frisse benadering van zowel genre als serie. Werkt als een coole prequel in het universum. Prachtige kunst. Cheshire is duivels schattig. Fantastische, fantastische muziek.
-
Kan nog een paar puzzel-gebaseerde Tír na nÓg gebruiken. Niet de vriendelijkste metroidvania voor completionisten. Gevechten kunnen soms repetitief worden. Paar detectieproblemen.
overall score
Is onze netwerkscore. Wat is die van jou? Netwerkscore is een gemiddelde van de cijfers uit alle landen