Road 96: Mile 0

Een paar jaar geleden lanceerde Digixart zijn verhalende avonturenspel Road 96, en ik recenseerde dat spel en vond het absoluut geweldig. De keuzes die je moest maken voelden zwaar en echt aan, het verhaal was meeslepend en emotioneel tegenstrijdig, de karakterontwikkeling was uitstekend en het was gewoon door en door een leuke ervaring. Spring naar vandaag en Digixart wil deze serie uitbreiden met een prequel-aflevering die draait om twee personages (een is een zeer belangrijke uit Road 96) en die de scène en het plot voor de originele game bepaalt, terwijl het nog steeds een heleboel bekende gameplay-elementen bevat om Road 96 veteranen vermaakt. Maar, aangezien deze prequel ook heel anders is, blinkt het in dezelfde mate uit als de hoofdgame? Daar ben ik minder geneigd het mee eens te zijn.

Omdat de schittering van Road 96 in zijn willekeurige aard kwam. Je wist nooit echt wat het volgende niveau zou bieden of met wie je in contact zou komen. Je kunt een aangenaam gesprek voeren met John in zijn vrachtwagen, of in het zijspan van de motor van een crimineel rijden. Dat mysterie was wat het verhaal zo meeslepend maakte, en het feit dat deze methode ook op ingewikkelde en delicate wijze verhaal en karakterontwikkeling zo met elkaar verweven dat je moest achterhalen wie de personages waren en hoe ze allemaal met elkaar verbonden zijn, zorgde voor een echt speciaal en uniek spel. Road 96: Mile 0 levert op dit front niet op, om een aantal redenen.

Omdat dit een prequel is, is het mysterie van het verhaal er niet echt vanaf minuut één, omdat je min of meer weet wat er gaat komen en wat je kunt verwachten. Ten tweede zijn de keuzes minder divers, omdat het verhaal niet gaat over het doen van wat nodig is om te ontsnappen aan een autoritaire natie en eerder gaat over het uitdagen van je overtuigingen van de beschaving waarin je bent opgegroeid. Het is nog steeds zwaar en emotioneel tegenstrijdig bij vrijwel elke bocht, en Digixart trekt hier nog steeds geen klappen, maar de charme en het mysterie dat Road 96 zo speciaal maakte, ontbreekt duidelijk.

En ik denk dat dit deels te wijten is aan het feit dat Mile 0 speelt vanuit het perspectief van twee verschillende protagonisten. Aan de ene kant heb je Zoe (het jonge meisje dat je meerdere keren ontmoet in Road 96), de dochter van een vooraanstaande overheidsfunctionaris die voor de taak staat om haar eigen bestaan in een duidelijk gepolariseerde natie te accepteren of in twijfel te trekken. Aan de andere kant heb je Kaito, een persoon uit een arm milieu die met zijn ouders samenwerkt om alles te doen wat nodig is om aan de natie Petria te ontsnappen in de hoop op een beter leven. De twee personages bevinden zich op totaal verschillende trajecten en hoewel ik kan begrijpen dat Digixart probeert hun twee tegenovergestelde middelen van bestaan te gebruiken om de problemen over te brengen waarmee Petria wordt geconfronteerd, haalt het frequent wisselen van perspectieven de angel uit het verhaal en de boodschap ervan, omdat je nooit echt contact maakt met een van de twee protagonisten.

Met al het frequente schakelen in gedachten, levert Mile 0 ook niet hetzelfde niveau van karakterontwikkeling op als dat van Road 96, omdat de ondersteunende cast niet eens marginaal zo belangrijk en ingebakken in het verhaal voelt als die van de cast uit de hoofdgame. In feite voelt het alsof Digixart heeft besloten dat Mile 0's focus moet liggen op ongebruikelijke gameplay-elementen in plaats van verhaal, en hoewel er enkele eigenzinnige mechanica is die entertainen, blonk Road 96 in de eerste plaats uit vanwege het meeslepende verhaal.

Maar wat betreft waar ik naar verwijs met betrekking tot de eigenzinnige gameplay-systemen, Mile 0 bevat een heleboel snelle gebeurtenissen en ritme-actiescènes, waarbij deze twee vaak hand in hand gaan. De ritme-gameplay is vermakelijk en geeft een nieuwe uitdagende draai aan de Road 96 -formule, maar het is ook nogal rudimentair en komt meer over als een niche-toevoeging dan een echte gameplay-evolutie. Wat betreft de quick-time gebeurtenissen, hou van ze of haat ze, ze zijn hier in drommen en doen werk om je scherp te houden tijdens de meest intense verhaalmomenten. Om hieraan toe te voegen zijn een heleboel nog meer nichesystemen die uit het niets opduiken en de gameplay verder kruiden, of het nu gaat om een vechtstijlconclusie, kleine, eenvoudige omgevingspuzzels of zelfs creatieve schildersystemen. Ze zijn verrassend en leuk, maar ook heel vluchtig.

En in de geest van een Road 96 prequel zijn er de keuzes, die minder een ondertoon op leven of dood hebben, en meer gaan over het soort mensen dat je wilt dat Zoe en Kaito zijn. Moet je bijvoorbeeld de propagandaposter afbreken of in plaats daarvan repareren? Moet je de politieagent aanspreken op zijn barbaarse gedrag of laten glijden? Moet je de flyer pakken met de vraag om op de uitdagende presidentskandidaat te stemmen of er gewoon langs lopen? Elk zal uiteindelijk je persoonlijkheid beïnvloeden (die wordt weergegeven op een balk linksboven in de HUD), waarbij Zoe vecht tussen het accepteren van de indoctrinatie van de samenleving of weglopen in de hoop op een betere toekomst, en Kaito die worstelt met ofwel volledig revolutionair worden en zich willen aansluiten bij een 'terreurgroep' of in plaats daarvan terughoudender en rustiger zijn.

In een soortgelijke gedachte komt ook de animatiestijl, die vrij uniek en ongewoon gerealiseerd is, maar ook even onhandig. De personages zijn eigenaardig van opzet en dat is een kracht, maar de manier waarop hun lippen niet synchroon lopen met dialogen, en hoe hun wandelende animatie niet aansluit bij hun beweging, enzovoort, zorgt allemaal voor een nogal tegenstrijdige indruk waarbij je aan de ene kant de kunststijl van Digixart kunt waarderen, maar je er aan de andere kant een beetje door afgeschrikt voelt.

Over het algemeen vat dit mijn hele tijd samen met Road 96: Mile 0. Ik hou nog steeds van de wereld en personages die Digixart heeft gecreëerd en bleef ontwikkelen en verkennen, en er zijn tal van meeslepende manieren waarop de studio erin slaagt het verhaal tot leven te brengen met eigenaardige en niche gameplay-systemen. Maar tegelijkertijd kan ik niet anders dan het gevoel hebben dat deze prequel een deel van de charme van de serie heeft verloren door soms zo drastisch af te wijken en om die reden heb ik niet het gevoel dat Mile 0 zijn voorganger waarmaakt. Als je Road 96 hebt gespeeld en ervan hebt genoten, is er hier nog steeds veel om naar uit te kijken, maar is het een vooruitgang ten opzichte van de fantastische 2021-titel? Ik geloof het niet.