God of Rock

Over het algemeen zien we niet veel games in de categorie ritmevechter vallen. In het verleden kwamen enkele van de meest opvallende voorbeelden van dit soort spellen in de vorm van Rock Band en Guitar Hero, met name de modi waarin spelers tegen elkaar werden opgezet in een strijd om ritme en vaardigheid. Hoewel God of Rock veel bekendheid heeft als het gaat om die ervaringen, is de Modus Studios'-titel door en door een uniek uitgangspunt, en dat heeft zowel zijn voordelen als zwakke punten.

Omdat God of Rock een 2D-vechtersritmespel is, is het idee om de controle te nemen over een van een cast van verschillende muzikale personages en ze vervolgens te gebruiken om het leven van een tegenstander te verslaan in een één-op-één wedstrijd. In tegenstelling tot Mortal Kombat, Street Fighter, Tekken en alle andere 2D-vechters die er zijn, wordt God of Rock echter niet gedefinieerd door combo's en bewegingslijsten, maar je moet op het juiste moment op knoppen tikken om je tegenstander schade toe te brengen, aanvallen te blokkeren en energie te genereren die nodig is voor het gebruik van speciale bewegingen. Het is, zoals ik al zei, een zeer uniek uitgangspunt.

Het probleem is dat in tegenstelling tot gewone 2D-vechters, waar het meer gaat om het onthouden van combo's en vervolgens je tegenstander actief in realtime uitspelen, God of Rock meer gaat over het verslaan van de gegenereerde ritmische track die voor je wordt neergezet. Het is zo'n snel en veeleisend spel dat het die competitieve charme verliest, omdat je nooit echt de kans krijgt om een moment te nemen en vooruit te plannen, of om de situatie te bestuderen waarin jij en je tegenstander zich bevinden. Vanaf het moment dat de wedstrijd begint, moet je volledig gefocust zijn op de noten die op je track verschijnen, alsof je wegkijkt om een gezondheidsbalk te controleren of om de achtergronden en de melee-actie te waarderen waarin de personages zijn opgesloten, je zult notities missen, schade oplopen, combo's verliezen en over het algemeen in een moeilijke situatie terechtkomen.

En dit is precies het probleem waarmee God of Rock wordt geconfronteerd. Alles op het scherm buiten het kleine gedeelte dat aan je track is gewijd, kan net zo goed niet bestaan, omdat je gewoon geen kans krijgt om het te waarderen. Natuurlijk zijn er vaak korte (en als ik kort zeg, bedoel ik een paar seconden) momenten waarop je je aandacht ergens anders op kunt richten, maar realistisch gezien zal dit zijn om een van de speciale combo-aanvallen uit te voeren die je in het geheugen moet hebben vastgelegd. Voor een spel met zo'n eenvoudig concept is het echt veeleisend om te spelen.

Aan de andere kant is God of Rock echter een spel dat heel gemakkelijk is om in te komen. Ja, naarmate je de moeilijkheidsgraad verhoogt, tegen betere echte spelers speelt en over het algemeen meer tijd in één wedstrijd doorbrengt (omdat de snelheid van de beats in een track toeneemt naarmate een wedstrijd langer duurt), wordt het veel moeilijker. Maar voor degenen die eerst God of Rock willen spelen, hoef je alleen maar te weten waar de vier hoofdknoppen op een controller zich bevinden. Of het nu Xbox's A, B, X, Y of PlayStation's Cross, Circle, Square, Triangle is, dit zijn vrijwel de enige ingangen die je ooit nodig hebt om te spelen. Combo's vereisen een paar bewegingen van een analoge stick of tikken op een D-pad, maar voor het grootste deel zijn het die vier knoppen en die vier knoppen alleen. Dat niveau van eenvoud is zeer indrukwekkend.

Ook de cast van personages is een hoogtepunt. Het hebben van 12 personen die elk een bepaalde cultuur en muziekgenre weerspiegelen en unieke combo-aanvallen hebben, is erg leuk. Mijn persoonlijke favoriet was zonder twijfel King, want wie wil er nou niet spelen als wat duidelijk bedoeld is als een karikatuur van Elvis Presley. De vangst is echter, zoals ik eerder al zei, dat wanneer je in een wedstrijd komt, het niet uitmaakt als wie je kiest om te spelen, want afgezien van die enigszins verschillende combo's, is er heel weinig manier om te vertellen als wie je speelt, zonder weg te kijken van de ritmetrack en de kans om te winnen op te offeren.

De lijst met beschikbare spelmodi is ook een beetje vlak, omdat er zogenaamd een Story Mode is, maar dit lijkt meer een manier om op een arcade-manier in back-to-back-wedstrijden te worden gegooid. En verder kijk je naar lokale wedstrijden, online multiplayer en vervolgens de leveleditor, die hier echt de reddende genade zal zijn, omdat je nieuwe varianten van tracks kunt ondernemen die door de community zijn ontworpen. In wezen voelt het echt alsof God of Rock zelf een paar beats mist, en voor solospelers, of degenen die niet van plan zijn om veel lokale wedstrijden te spelen, zal het waarschijnlijk niet lang duren voordat je dingen hier een beetje repetitief begint te vinden.

Dat gezegd hebbende, ik hou van het concept van dit spel en ik denk dat het potentieel heeft voor de toekomst, er zijn gewoon te veel gebieden die allemaal tegen elkaar werken voor God of Rock om nu op zichzelf te kunnen staan.