Dead Island 2

Na een zeer intense intro zit ik in een vliegtuig op weg naar veiligheid samen met een zeer diverse groep persoonlijkheden. De zombie-apocalyps heeft Los Angeles getroffen, dat hier vaak Hell-A wordt genoemd in plaats van klassiek LA. Ik kies ervoor om te spelen als de mannelijke stripper Ryan, die in het spel wordt beschreven als een tankpersonage, goed wetende dat de vlucht niet zo kalm zal zijn als het op dat moment lijkt.

Zoals ik in mijn preview schreef, zou het een soort anti-climax zijn geweest als de game, na een bijna ongekende ontwikkeling hel, alleen bestond uit een intro die me in veiligheid bracht en toen was het avontuur voorbij. Het vliegtuig heeft nauwelijks tijd om lucht onder zijn vleugels te krijgen voordat het neerstort. Gelukkig overleeft Ryan en ontmoet hij een overlevende LA-beroemdheid in Bel-Air - waar het avontuur begint.

Door ernaar te kijken, kun je echt niet zien hoe hard de ontwikkelaars aan de game hebben gewerkt, die als een basketbal tussen studio's is rondgeslingerd. Het is echt Dead Island, een spel dat ik nogal wat heb gespeeld toen het voor het eerst uitkwam, en veel is direct herkenbaar. We hebben het vakantieparadijs dat wordt binnengevallen door ondode monsters, we hebben de gameplay-opstelling waarbij ik allerlei tools verzamel om als wapens te gebruiken, vaardigheden die kunnen worden ontgrendeld, uitrustingsupgrades, woedemodus die kan worden geactiveerd en een wereld van overlevenden die je hulp nodig hebben.

Al vroeg lijkt Ryan immuun te zijn voor zombiebeten, waardoor hij gelooft dat hij kan helpen bij het maken van een vaccin, dat op zijn beurt een reis begint door talloze iconische bezienswaardigheden in Los Angeles. Verder denk ik dat Los Angeles, vooral overdag, ongelooflijk goed in beeld is gebracht en ik heb vaak gemerkt dat ik nog een LA-reis wilde boeken na het verpletteren van zombieskeletten langs met palmbomen omzoomde boulevards in de brandende zon.

Maar vanaf het eerste moment zit me iets dwars. En dat is dat ik het moeilijk vind om het feit van me af te schudden dat Dead Island 2 een beetje oud aanvoelt en beter geschikt is voor een pc met een muis en toetsenbord dan een gewone controller. Het eerste probleem is groter en is te wijten aan verschillende dingen, maar een van de ernstigste is dat de ontwikkelaars geen goede gameplay-variatie bieden. Je zult moeten zoeken naar talloze minimale items om vooruit te komen met een controller die iets te stijf aanvoelt.

Dit soort missies voelen erg verouderd aan en de puzzels bestaan meestal uit ergens op klikken en uitzoeken wat je nodig hebt (een batterij, een waterkan, een sleutel en ga zo maar door) en dan moet je het vinden en verder gaan. Af en toe zullen er echter meer lastige uitdagingen zijn, zoals het gebruik van water om elektriciteit naar iets te geleiden. Je krijgt echter walkthroughs van al deze dingen, dus het wordt nooit echt te lastig. Terwijl je aan het zoeken bent, zijn er regelmatig zombies waar je mee te maken krijgt, en hopelijk vind je onderweg ook veel materialen die je later kunt gebruiken om je gereedschap te repareren en / of te upgraden. Ik ben echter helemaal niet verkocht aan het concept om meerdere items in elke kamer op te halen. Het verzamelen van grondstoffen is niet zo leuk en de variëteit ervan is slecht. Zonder de precisie van de muis lukt het me vaak niet om het schroot of de elektronica-rommel op te pakken die ik zo wanhopig wil, waardoor ik stop en het gevoel voor tempo en ritme van het spel verpest.

Gelukkig zijn de gevechten des te vermakelijker. De game zit vol met verschillende soorten vijanden en het is belangrijk om de juiste uitrusting en vaardigheden te hebben. De ontwikkelaars hebben veel opgeschept over hoe je de vijanden letterlijk kunt vernietigen, wat eigenlijk bijna schokkend goed werkt. In het begin van het avontuur koos ik er regelmatig voor om de benen van mijn tegenstanders af te hakken, zodat ze achter me aan zouden kruipen met botten die uit hun stronken staken in plaats van snel aan te vallen en als een groep te rennen. Deze functie blijft gedurende de hele game slim (het is nooit saai om een kaak bijna volledig af te snijden zodat hij aan een vlezig zombiegezicht hangt), hoewel het een beetje meer een gimmick wordt op moeilijkere vijanden waarvan ik de lichaamsdelen niet zo gemakkelijk kan afsnijden.

In de gevechten is er ook een parrying systeem dat je de kans geeft om snel vijandelijke aanvallen te counteren. Het voelt echter niet helemaal waterdicht aan omdat het spelsysteem iets te onhandig is om te gebruiken met de precisie die ik als vechtgamespeler gewend ben. Vaak zijn er ook vallen om te gebruiken voor spectaculaire sterfgevallen, zoals het gieten van water in de buurt van losse elektriciteitskabels of het gebruik van benzine om zombies in wandelende vreugdevuren te veranderen. Niets van dit alles voelt bijzonder uniek of wat dat betreft buitengewoon goed, maar het werkt nog steeds meer dan goed en voelt vermakelijk aan. De uitzonderingen zijn de meer anonieme baasgevechten, waar de ontwikkelaars duidelijke vallen hebben gemaakt die je kunt gebruiken voor gemakkelijkere overwinningen.

Het concept van wapens die door gevechten worden versleten, is iets waarvan ik vaak vind dat het meer vernietigt dan het toevoegt. Ik begrijp dat de ontwikkelaars een extra uitdaging willen creëren en de speeltijd willen verlengen door voortdurend te moeten zoeken naar materialen voor reparatie, maar dat een enorme koevoet nutteloos wordt na het verpletteren van enkele half opgeloste zombieschedels voelt gewoon dom. Daarnaast krijg je zoveel materiaal binnen dat je nooit je favoriete spullen hoeft weg te gooien, die ook nog eens oneindig vaak gerepareerd kunnen worden. Dit maakt de slijtage vooral een ergernis. Het upgraden van de wapens op de werkbanken die je vindt is echter eenvoudig en leuk. Het is vreemd genoeg bevredigend om je golfclub vuureigenschappen te kunnen geven.

Het vervangen van de level tree door een Skill Deck wordt ook gewaardeerd en is een zeer flexibel systeem waarmee je op elk moment kunt kiezen welke vaardigheden je wilt activeren. Naarmate je speelt, kun je steeds meer tegelijk hebben, en natuurlijk ook een grotere selectie van verschillende kaarten krijgen. Zelf heb ik flink geïnvesteerd in de crowd control functie, wat vaak handig voelde.

Dead Island 2 biedt een geloofwaardige wereld die in allerijl is achtergelaten. Overal zijn er sporen van mensen die hun normale leven leidden voordat de zombie-apocalyps toesloeg. Het is spannend om bij mensen thuis door te gaan en in veel gevallen te kunnen raden wat er is gebeurd. Verschillende voorwerpen kunnen worden opgepakt en bijdragen aan een groter verhaal. Er zijn ook een aantal mooie voorbeelden van maatschappijkritiek waarvan ik denk dat je ze zelf zult moeten ontdekken.

De overlevenden die ik tegenkom geven me vaak zijmissies met wisselende beloningen. Ik heb er verschillende gedaan, maar er zijn er maar weinig die ik goed of zelfs memorabel zou noemen. Ze houden vaak in dat je naar een locatie gaat en vervolgens een stel zombies doodt, soms met een twist zoals ze doden met vuur of ze van een hoge richel gooien. De personages die de missies geven zijn zelden goed geacteerd en hebben bijna provocerend platte persoonlijkheden, zoals de influencer die je al vroeg ontmoet en die content wil opnemen waarin je zombies doodt. Hier had veel meer gedaan kunnen worden.

Over het algemeen is Dead Island 2 een vermakelijk avontuur, vooral als je iemand hebt om co-op mee te spelen. Het is vlezig, het is lang en soms is het echt netjes. Een soort vreemde en digitale Los Angeles vakantie, zeg maar. Maar het is ook zo trouw aan het origineel dat het bijna volledig vrij is van verrassingen en structureel oud aanvoelt. Gelukkig was het origineel een erg goede game, en dit ook, hoewel niet helemaal op hetzelfde niveau.