Wild Dogs

Het is eigenlijk best grappig dat we in een tijdperk van motion capture, ray tracing en bijna fotorealistische graphics nog steeds nostalgisch kunnen zitten zuchten als games met pixels aankomen. Ik heb er eerder over gefilosofeerd, woorden als retro-geurend gebruikt en geschreven over hoe met name indie-games ons vaak terugvoeren naar een tijd waarin games in 2D-pixelafbeeldingen ons eenvoudig, maar fantastisch entertainment gaven. Want als je speelt, vooral indiegames, is dit iets dat vaak terugkomt. Je haalt veel van de visuals weg en laat in plaats daarvan de spelmechanieken schitteren. Ik klaag niet en ik raak er niet op uitgekeken. In plaats daarvan vind ik het vaak best leuk om de enorme open werelden waar ik anders zo van geniet achter me te laten, en de pixels een aangenaam contrast te laten worden met de gepolijste glans van AAA-games.

Net als mijn collega Måns vul ik mijn gehemelte vaak met dure kaviaar, mosselen en slakken in knoflook, maar dan bijna huilend van geluk als ik zoiets simpels als gehaktbrood en aardappelen voorgeschoteld krijg. De vergelijking met eten kan ook worden omschreven als het eenvoudige, het vertrouwde en het comfortabele gevoel samengevat in die pixels. De graphics waarmee je bent opgegroeid en de games waar je zoveel plezier aan beleefde.

Nou, hopelijk begrijp je waar ik hiermee naartoe ga. Wild Dogs is zo simpel, zo uitgekleed als het maar kan. Het zijn games als Mega Man, Gradius en vooral Contra in een rommelige combinatie. Een "Run and Gun" met monochrome graphics waarin het personage Frank en zijn trouwe hond zich een weg banen door hordes vijanden, mini-bazen en bazen.

Eerst zuchtte ik een beetje, denkend "Nou, maar ik heb dit al gespeeld.... Heel vaak... " Maar het duurde maar een korte tijd, een paar mini-bazen en een aantal verrassende gameplay-momenten voordat ik het feit begon te waarderen dat Wild Dogs voelt, eruit ziet en speelt zoals het doet. De X-knop ingedrukt houden en naar voren rennen, schoten ontwijken en dubbel springen is zo eenvoudig als het spelontwerp wordt. Maar wanneer de game zelf goed gemaakt en hectisch is in zijn actie, is het resultaat nog steeds erg vermakelijk. Power-ups verschijnen met regelmatige tussenpozen en ze verbeteren elk wapen dat je hebt en je kunt tussen twee tegelijk schakelen.

Je laser-, vlammenwerper- of homing-raketten snijden door vijanden en de overvloed aan mini-bazen en hoofdbazen van de game maken het een beetje lastiger om de schoten die op je pad komen te vermijden. Voor een veteraan van het genre zal dit nauwelijks een echte uitdaging bieden, maar persoonlijk waardeerde ik dat het redelijk moeilijk aanvoelde. Als je sterft en al je vervolgen op een cursus opgebruikt, moet je vanaf het begin beginnen, gelukkig vanaf het begin van het niveau waarop je je bevond, en hoewel er maar vier niveaus zijn, zijn ze erg lang. Het voelt ook een beetje tegenstrijdig met hoe simpel de game is, maar er zit ook wat variatie en verrassingen in de game die precies op het juiste moment en in de juiste hoeveelheid verschijnen om iets wat anders nogal eentonig wordt wat gevarieerder te maken.

Zoals gezegd heeft Frank zijn hond bij zich, die in sommige sequenties de boel mag redden. Hier verandert de game een beetje meer in het vermijden van obstakels en gevaren, en dit zijn enkele van de iets zwakkere delen van de game. Wel zijn ze gelukkig kort en zijn er ook enkele sequenties waarbij de hond ook betrokken raakt bij de actie, maar meer dan dat wil ik niet zeggen omdat het een van die momenten was die op een vermakelijke manier verraste.

Tot zover de pixels. Wild Dogs is ontworpen als een klassieke nineties actiegame en het duurt niet lang voordat de charme over je heen spoelt. Een voordeel van de technologische vooruitgang van vandaag is dat het allemaal mooi stroomt, ondanks veel vijanden en explosies op het scherm en de vloeiendheid van de game met betrekking tot zowel de visuele als de actie van de game zijn twee dingen die ik echt waardeer. Het enige wat ik echt te zeggen heb over de visuals is dat de monochrome graphics van de game ervoor zorgen dat dingen een beetje te veel in elkaar overvloeien. Vijanden, explosies, shots en achtergronden worden als het ware samengesmolten wanneer alleen tinten van dezelfde kleurenschaal worden gebruikt. In de menu's kun je ook een paar verschillende grafische modi kiezen, zoals het nabootsen van een CRT-tv, spelen in 4:3-formaat en nog wat andere dingen. Leuk voor wie de game nog retro wil laten aanvoelen.

De combinatie van de visuele stijl en alle actie maakt het gemakkelijk om te spelen en zeer vermakelijk, net als het feit dat hersenloze actie een ongelooflijke charme kan hebben en eenvoudig en vermakelijk kan aanvoelen. Met een redelijke moeilijkheidsgraad hoef je niet het gevoel te hebben dat het bijzonder frustrerend is, al moet je natuurlijk wel proberen te vermijden wat de vijanden naar je toe gooien om nog wat leven over te houden voor de passages waar het een beetje extra heet wordt. De muziek is ook erg leuk, met een soundtrack die de levels goed begeleidt. De muziek kan echter soms een beetje eentonig en repetitief worden, maar over het algemeen is het audiovisuele pakket iets dat het geheel echt mooi omlijst.

Voor degenen die een gemakkelijk te spelen, vermakelijk en contra-achtig actiespel willen, voelt Wild Dogs als een natuurlijke keuze. Het spel is zo klassiek als het maar kan, zowel qua uiterlijk als spelmechanica. Het wordt na verloop van tijd een beetje eentonig en na een paar uur spelen van de game is het een actie-ervaring die misschien niet bijzonder memorabel is. De nadelen die bij dit soort spellen komen kijken, worden snel opzij gezet wanneer je de X-knop ingedrukt houdt en je realiseert hoe eenvoudig en leuk het is om je een weg door de banen te schieten. Voor fans van dit soort actiegames is Wild Dogs een gemakkelijke keuze.